...ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΑ ΜΟΥ.
Γύρισα πριν λίγο απο την συγκέντρωση στο Σύνταγμα και θέλω να πω πως ο καθένας μας έχει τη σημαία του, τα σύμβολά του.
Ο καθένας μας τις αντοχές και τα όρια του.
Τη δική μου τη σημαία, ένα από τα δικά μου σύμβολα σήμερα το τσαλαπάτησαν.
Τον είδα πεσμένο ανάσκελα στο πεζοδρόμιο, Κριεζώτου και Πανεπιστημίου γωνία. Τον είδα να δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Είδα τα λευκά του μαλλιά, το όμορφο πρόσωπό του.
Είδα το Μανώλη Γλέζο πεσμένο, χτυπημένο.
Πανεπιστημίου και Κριεζώτου γωνία.
Με πήραν τα δάκρυα. Δάκρυα απόγνωσης, απελπισίας, ντροπής, οργής.
Ντρέπομαι γιατί ζω σε μια χώρα που οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν χημικά και βία εναντίον της σημαίας της πατρίδας μου. Εναντίον του Μανώλη Γλέζου. Γιατί ο Γλέζος είναι η σημαία της δικής μου πατρίδας.
Ντρέπομαι γιατί η πολιτική ηγεσία του αστυνομικού που τόλμησε να βεβηλώσει το σύμβολο της πατρίδας ανήκει στο κόμμα που ανήκω εδώ και δεκαετίες.
Ντρέπομαι και ζητάω συγνώμη από την κόρη μου για τον κόσμο που παραδίδουμε για να ζήσει η ίδια και οι νέες γενιές.
Ντρέπομαι τη φίλη μου, ντρέπομαι τους συναδέλφους μου που είδαν τα δάκρυα μου.
Άλλη μια φορά στη ζωή μου ντράπηκα πάλι με τον ίδιο τρόπο. Ενάμιση χρόνο πριν στη Γάζα, στο προαύλιο του νοσοκομείου όταν έβλεπα τους αλλόφρονες γονείς να μεταφέρουν τα διαμελισμένα από τις βόμβες παιδιά τους. Ήταν και τότε δάκρυα απόγνωσης, απελπισίας, οργής.
Ντρέπομαι γιατί κάποιοι δεν ντρέπονται.
Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται παράξενο. Το ξέρω ότι κάποιοι θα με πουν γραφικό. Την εικόνα όμως του Μανώλη Γλέζου πεσμένου στο πεζοδρόμιο ΔΕΝ θα την ξεχάσω.
Ανήκω σε συμμορία. Περίεργη συμμορία. Μπορείτε να μας κόψετε το μισθό. Θα διαμαρτυρηθούμε, θα αντιδράσουμε, θα βρίσουμε αλλά δεν θα τρελαθούμε. Μπορείτε να μας δείρετε και να μας φλομώσετε στα χημικά. Θα το αντέξουμε.
Ένα δεν μπορείτε να κάνετε. Να ποδοπατήσετε μπροστά στα μάτια μας τη σημαία της πατρίδας μας. Ο Μανώλης Γλέζος είναι η πατρίδα μου και η σημαία μου.
Ο καθένας μας τις αντοχές και τα όρια του.
Τη δική μου τη σημαία, ένα από τα δικά μου σύμβολα σήμερα το τσαλαπάτησαν.
Τον είδα πεσμένο ανάσκελα στο πεζοδρόμιο, Κριεζώτου και Πανεπιστημίου γωνία. Τον είδα να δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Είδα τα λευκά του μαλλιά, το όμορφο πρόσωπό του.
Είδα το Μανώλη Γλέζο πεσμένο, χτυπημένο.
Πανεπιστημίου και Κριεζώτου γωνία.
Με πήραν τα δάκρυα. Δάκρυα απόγνωσης, απελπισίας, ντροπής, οργής.
Ντρέπομαι γιατί ζω σε μια χώρα που οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν χημικά και βία εναντίον της σημαίας της πατρίδας μου. Εναντίον του Μανώλη Γλέζου. Γιατί ο Γλέζος είναι η σημαία της δικής μου πατρίδας.
Ντρέπομαι γιατί η πολιτική ηγεσία του αστυνομικού που τόλμησε να βεβηλώσει το σύμβολο της πατρίδας ανήκει στο κόμμα που ανήκω εδώ και δεκαετίες.
Ντρέπομαι και ζητάω συγνώμη από την κόρη μου για τον κόσμο που παραδίδουμε για να ζήσει η ίδια και οι νέες γενιές.
Ντρέπομαι τη φίλη μου, ντρέπομαι τους συναδέλφους μου που είδαν τα δάκρυα μου.
Άλλη μια φορά στη ζωή μου ντράπηκα πάλι με τον ίδιο τρόπο. Ενάμιση χρόνο πριν στη Γάζα, στο προαύλιο του νοσοκομείου όταν έβλεπα τους αλλόφρονες γονείς να μεταφέρουν τα διαμελισμένα από τις βόμβες παιδιά τους. Ήταν και τότε δάκρυα απόγνωσης, απελπισίας, οργής.
Ντρέπομαι γιατί κάποιοι δεν ντρέπονται.
Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται παράξενο. Το ξέρω ότι κάποιοι θα με πουν γραφικό. Την εικόνα όμως του Μανώλη Γλέζου πεσμένου στο πεζοδρόμιο ΔΕΝ θα την ξεχάσω.
Ανήκω σε συμμορία. Περίεργη συμμορία. Μπορείτε να μας κόψετε το μισθό. Θα διαμαρτυρηθούμε, θα αντιδράσουμε, θα βρίσουμε αλλά δεν θα τρελαθούμε. Μπορείτε να μας δείρετε και να μας φλομώσετε στα χημικά. Θα το αντέξουμε.
Ένα δεν μπορείτε να κάνετε. Να ποδοπατήσετε μπροστά στα μάτια μας τη σημαία της πατρίδας μας. Ο Μανώλης Γλέζος είναι η πατρίδα μου και η σημαία μου.
Αυτό δεν γίνεται ανεκτό. Και θα πληρωθεί.
alzap
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου