Τα ιδια σκατα και φετος……

asimonis

Παίζει μόνος του και δεν χάνει

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένας πρωθυπουργός ρωτήθηκε στη ΔΕΘ για τα πάντα (πλην Siemens) αλλά του προσφέρθηκε η ευκαιρία να μην απαντήσει σχεδόν σε τίποτα. Όταν ένας δημοσιογράφος κάνει 3 δυνατές ερωτήσεις μαζί, είναι πολύ εύκολο για έναν έμπειρο πολιτικό να...ξεφύγει. Κι αυτό έκανε σήμερα ο Παπανδρέου.

Όπως έγραψα και το πρωί, ο πρωθυπουργός επιμένει να μην εξηγεί τα γιατί των αποφάσεων του, δεν άκουσα τίποτα το ουσιαστικό για τον ανασχηματισμό στον οποίο προχώρησε. Αν υπήρχε μια σοβαρή Αξιωματική Αντιπολίτευση, η επανάληψη του αρνητικά φορτισμένου "λεφτά υπάρχουν" θα προκαλούσε χιλιάδες συζητήσεις. Αν ο Παπανδρέου δεν ήταν σήμερα ο μόνος σοβαρός παίκτης στην πολιτική σκακιέρα, η εισήγηση του για όλα αυτά που "αν σας τα έλεγα την περασμένη χρονιά" θα είχε σχολιαστεί ποικιλοτρόπως Όταν ο ίδιος παραδέχεσαι ότι τίποτα από όσα έλεγες στην περασμένη ΔΕΘ, δεν κατάφερες να υλοποιήσεις, δεν μπορείς να βγαίνεις κι από πάνω.

Από εκεί και πέρα, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι...

...σε μια συνέντευξη Τύπου τόλμησε να προχωρήσει σε μια εξαιρετικά εύστοχη κριτική του άθλιου τρόπου κάλυψης της οικονομικής κρίσης από τα ΜΜΕ, κάτι που ενδεχομένως και να πληρώσει από αύριο. Αρνήθηκε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο νέων μέτρων ενώ παράλληλα διέψευσε και τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα τον διαψεύσουν οι εξελίξεις. Απέρριψε και τα σενάρια περί ΟΗΕ αλλά με κάποια ασάφεια που πιστεύω ότι θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Στα υπέρ του σημειώνω και τα ελάχιστα σχόλια για τις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή. Εξαιρετική και κάθε του απάντηση για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, όπως πάντα.

Συνοψίζοντας, ήταν μια συνέντευξη με πολλές ερωτήσεις αλλά πολύ λίγες απαντήσεις. Ο Παπανδρέου αύριο φεύγει για 12 ημέρες στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που δεν έχασε, μάλλον κέρδισε...

parapolitiki 

Η Ελλάδα μόλις δυο γενιές πριν

Της Καιτης Βασιλακου                                      Όσοι σήμερα στη χώρα μας είναι κάτω από σαράντα χρονών, γνωρίζουν μια Ελλάδα της κατανάλωσης (και της υπερκατανάλωσης) και δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι στη δεκαετία του 50 και του 60 τα παιδάκια στα σχολεία μάθαιναν ότι ανήκουν σε μια χώρα φτωχή μεν αλλά με ένδοξο παρελθόν και ότι το να είσαι φτωχός δεν είναι ντροπή, αρκεί να είναι καθαρά τα μπαλωμένα ρουχαλάκια σου. («Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά», το θυμάται σήμερα αυτό κανείς; Ή εκείνο το ποιηματάκι: «Ξημερώνει αυγή δροσάτη με το πρώτο της πουλί...» που μιλούσε για τη χαρά του εργάτη που πήγαινε να ξεπατωθεί στη δουλειά όλη μέρα).

Οι Έλληνες της δεκαετίας του 50 και του 60 μεγάλωναν με την ακράδαντη πεποίθηση ότι ήταν το άλας της γης, αλλά πολλοί και διάφοροι λόγοι (Τουρκοκρατία, οι ξένες μεγάλες και κακές δυνάμεις, το άγονο ορεινό έδαφος της χώρας που δεν μπορούσε να παράγει αγαθά και άλλα πολλά) τους είχαν οδηγήσει στη φτώχεια και την υπανάπτυξη, ενώ όλοι εκείνοι οι πρώην βάρβαροι που κατοικούσαν σε εύφορα εδάφη και δεν μετρούσαν πίσω τους μια τουρκική κατοχή, είχαν εν τω μεταξύ προοδεύσει....

Μια αίσθηση αδικίας μάς κατέτρυχε και παράλληλα ένα πολύ ισχυρό κόμπλεξ κατωτερότητας, όποτε βλέπαμε ξένους. Εννοώ Ευρωπαίους ή Αμερικανούς, από εκείνους τους λίγους που έρχονταν για τουρισμό στη χώρα μας. Άλλους ξένους δεν γνωρίζαμε, ήμασταν ακόμα τότε μια χώρα κλειστή. Ωστόσο πολλοί από μας μετανάστευαν σωρηδόν σε άλλους πλούσιους τόπους για να κάνουν την τύχη τους.

Για τις άλλες χώρες που ήταν φτωχότερες από μας, δεν είχαμε άποψη, κατά βάθος αδιαφορούσαμε. Ασφαλώς γνωρίζαμε ότι στην Ινδία π.χ επικρατούσε μεγάλη αθλιότητα, αλλά τέλος πάντων δεν ήταν Ινδία εδώ, εδώ ήμασταν Ευρώπη και είχαμε καταντήσει οι φτωχοί συγγενείς των λευκών Ευρωπαίων και ντρεπόμασταν πάρα πολύ γι αυτό. Ευτυχώς δηλαδή που είχαμε την ένδοξη ιστορία μας ως αντίβαρο και μπορεί οι ξένοι να ήταν πλούσιοι, όμως τι σπουδαίο είχαν αυτοί να επιδείξουν από το παρελθόν τους;

Για Αναγέννηση, Διαφωτισμό και τα λοιπά σπανίως μιλούσαμε, επειδή δεν γνωρίζαμε και πολλά πράγματα και εν πάση περιπτώσει ό,τι κατάφεραν οι ξένοι σε μας οφείλεται, αν λείπαμε εμείς, ο κόσμος θα ήταν ακόμα βάρβαρος.

Για κάτι άλλους λαούς που ζούσαν στο «σιδηρούν παραπέτασμα» (θυμάστε τον όρο;) είχαμε αντιφατικές πληροφορίες, μια μειοψηφία επέμενε ότι ζούσαν πολύ καλά, οι υπόλοιποι είχαν άλλη άποψη, συνεπικουρούμενοι και από το επίσημο κράτος , και μιλούσαν για καθεστώτα στυγνά και δικτατορικά, όπου οι άνθρωποι εξαφανίζονταν και δεν ξαναβρίσκονταν ποτέ. Αλλά στο κάτω-κάτω επρόκειτο για σλάβους, ένα παρακλάδι της λευκής φυλής που δεν ζηλεύαμε. Υπήρχε και στα βάθη της ψυχής μας μια ανησυχία μην εκσλαβιστούμε κι εμείς και απορροφηθεί το DNA μας από μια ξένη φυλή. Κάποτε παραλίγο να το πάθουμε κι από τότε προσέχουμε πολύ.

Οι Έλληνες κομμουνιστές ήταν άφαντοι. Ο εμφύλιος είχε λήξει κι αυτοί είχαν χάσει τα πρόσωπά τους. Η χώρα φαινόταν να υπάρχει χωρίς αυτούς.

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα του 50 και του 60 όδευε προς το μέλλον της, στην πολιτική τα πράγματα ήταν ταραγμένα – και πότε δεν ήταν; - στην καθημερινή ζωή η μικροαστική τάξη πάλευε να σταθεί στα πόδια της με κάποια αξιοπρέπεια, από πίσω ακολουθούσαν πλήθη αγροτών και εργατών, άνθρωποι που με δυσκολία τα έβγαζαν πέρα, οι πλούσιοι ήταν λίγοι και δαχτυλοδειχτούμενοι.

«Σκέψου», μου είχε πει κάποτε μια γειτονοπούλα μιλώντας για κάποιους πλούσιους συγγενείς της, «αυτοί τα χόρτα δεν τα τρώνε για κανονικό φαγητό, τρώνε κρέας και τα χόρτα τα έχουν έτσι, για συμπλήρωμα».

Η Ελλάδα εκείνα τα χρόνια έτρωγε πολύ χόρτο. Και πολύ όσπριο. Το κρέας το δοκίμαζε τις Κυριακές και στους φούρνους εκείνη την ημέρα πηγαινοέρχονταν τα ταψιά των μικροαστών.

Σε ένα περιοδικό εκείνης της εποχής που έπεσε προ καιρού στα χέρια μου, διάβασα σε μια συνέχεια ενός λαϊκού μυθιστορήματος την ατάκα κάποιου που έλεγε στη γυναίκα του: «Πάλι φακές, βρε γυναίκα; Αχ και να ήμασταν πλούσιοι, να τρώγαμε κρέας κάθε μέρα!».

Πού να φανταζόταν ο συγγραφέας του λαϊκού αυτού μυθιστορήματος ότι μερικές δεκαετίες αργότερα τα περιοδικά θα συμβούλευαν τους Έλληνες να κόψουν το πολύ κρέας και να το γυρίσουν στα λαχανικά και τα όσπρια.

Στα περιοδικά και στις εφημερίδες εκείνης της εποχής βλέπει κανείς και πολλές γελοιογραφίες που αντικατοπτρίζουν την ελληνική κοινωνία.Μια κατηγορία από αυτές απηχεί την έκπληξη των Ελλήνων, όταν είδαν από κοντά τους ναύτες του 6^ου αμερικανικού στόλου. Οι νεαροί εκείνοι αμερικανοί παριστάνονται σαν τηλεγραφόξυλα, ενώ οι Έλληνες τους κοιτάζουν από κάτω προς τα πάνω. Σήμερα βλέποντας αυτές τις γελοιογραφίες νιώθει κανείς πάλι έκπληξη.Οι αμερικανοί δεν είναι πια ψηλοί. Επειδή εν τω μεταξύ ψηλώσαμε κι εμείς.

Παράλληλα την ίδια εποχή ανθούσε στη χώρα μας ο κινηματογράφος, εγχώριος και ξένος, που ήταν η μόνη λαϊκή διασκέδαση , αν εξαιρέσουμε τα πανηγύρια. Ο κινηματογράφος γενικά ήταν ένα καλό και φτηνό ντόπινγκ που έδειχνε στους Έλληνες πώς ζουν οι πλούσιοι, όχι μόνο εδώ, αλλά και στο εξωτερικό, εκεί που ο κόσμος οδηγεί κάτι τεράστια αυτοκίνητα με υπερυψωμένα φτερά και τα σπίτια τους έχουν πισίνες ( μια λέξη που με δυσφορία βάλαμε στο λεξιλόγιό μας, γιατί παρέπεμπε σε μια άλλη, όχι πολύ εύηχη λέξη ελληνική).

Ο εγχώριος κινηματογράφος εστιαζόταν κυρίως στη ζωή των φτωχών και καλών ανθρώπων που μετά από ταλαιπωρίες και κακουχίες κατάφερναν κάποτε να δικαιωθούν. Εδώ οι πλούσιοι σπανίως είναι καλοί και αυτό απηχεί αμυδρά την αίσθηση των λαϊκών μαζών ότι όποιος έχει χρήματα είναι ανάλγητος και αμοραλιστής.

Την ίδια εποχή η Ελλάδα χαρτοπαίζει ανελέητα.

Η λαϊκή τάξη παίζει χαρτιά στα καφενεία, η μικροαστική και η αστική στα σπίτια. Η χαρτοπαιξία μαζί με τον κινηματογράφο είναι η μόνη εύκολη διασκέδαση σε μια εποχή που το ραδιόφωνο αρχίζει να μπαίνει δειλά στα σπίτια των Ελλήνων και η τηλεόραση είναι κάτι μαγικό που το έχουν αυτοί οι ξένοι, αλλά εδώ ακόμα παραμένει ασύλληπτη ιδέα.

Η γκαζιέρα είναι ακόμα το κύριο μέσον με το οποίο μαγειρεύουμε το φαγητό μας. Κάποια νοικοκυριά έχουν πετρογκάζ – μιλάμε για μεγάλη εξέλιξη. Αν έχουν και ηλεκτρικό σίδερο, τότε πια τα έχουν όλα.

Ψυγείο έχουμε βεβαίως οι περισσότεροι, κάθε πρωί ο παγοπώλης αφήνει μια κολώνα πάγου έξω από το σπίτι μας.

Οι δρόμοι είναι ήσυχοι. Περνούν κάρα πότε-πότε, ποδήλατα, λεωφορεία και πολύ σπανίως ιδιωτικά αυτοκίνητα.

Οι νοικοκυρές - όλες νοικοκυρές είναι, αν καμιά εργάζεται εκτός σπιτιού αποτελεί εξαίρεση – ασχολούνται με το σπίτι και, όταν όλα έχουν ταχτοποιηθεί, συναντιούνται με τις γειτόνισσες, πίνουν καφέ, αναποδογυρίζουν έπειτα το φλιτζάνι και προβλέπουν το μέλλον.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο για την Ελλάδα εκείνων των δύο κρίσιμων δεκαετιών. Έδειχνε να είναι μια χώρα κατσιασμένη, όχι βέβαια άθλια όπως οι τριτοκοσμικές χώρες, αλλά πάντως υπανάπτυκτη, εχθρική πάντα προς τους γείτονες Τούρκους και καχύποπτη απέναντι στο ανατολικό μπλοκ.

Η τομή έγινε το 1974.

«Ανήκομεν εις την Δύσιν» , είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφοντας στη χώρα με τη μεταπολίτευση και λίγο αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου διευκρίνιζε: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Μέσα σ’ αυτό το δίπολο κινηθήκαμε, δηλαδή ξεκαθαρίσαμε στο μυαλό μας ότι πρώτον, η Ελλάδα είναι δυτική χώρα και να μην αμφιβάλλουμε ποτέ γι αυτό και δεύτερον, ότι παρά τα όσα ακούγονται, μπορούμε μόνοι μας να διαχειριστούμε τις τύχες μας.

Και ξαφνικά, με ένα τρόπο που δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε επακριβώς, βρεθήκαμε ουραγοί στο χορό των πλούσιων κρατών και από τότε όλα άλλαξαν ως δια μαγείας. Για να καταλάβουμε πόσο πολύ άλλαξαν, αρκεί να σκεφτούμε ότι μέσα σε λίγα χρόνια από χώρα αποστολής μεταναστών γίναμε χώρα υποδοχής μεταναστών.

Οι δρόμοι μας γέμισαν ιδιωτικά αυτοκίνητα, τα σπίτια μας γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές, η τηλεόραση έγινε η βασίλισσα της οικογενειακής διασκέδασης. Τα σκουπίδια μας πολλαπλασιάστηκαν και μπορούσε να δει κανείς εκεί πεταμένα έπιπλα σε καλή κατάσταση, συσκευές τηλεόρασης, ρούχα, παπούτσια.

Οι ξένοι που έρχονταν για τουρισμό στη χώρα μας πολλαπλασιάστηκαν κι αυτοί. Τους είδαμε από κοντά όλοι, τους συνηθίσαμε, τους βαρεθήκαμε. Το κόμπλεξ κατωτερότητας μεταμορφώθηκε σε κόμπλεξ ανωτερότητας και αρχίσαμε να τους κοροϊδεύουμε και να τους κλέβουμε. Αφού ήταν κουτορνίθια...

Όσο για την ένδοξη ιστορία μας, όλα κι όλα, εδώ δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας – ασχέτως ότι για το ιστορικό μας παρελθόν οι γνώσεις μας είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Έχουμε εμείς την Ακρόπολη να μας θυμίζει τι σπουδαία ράτσα είμαστε.

Και φυσικά πάψαμε να είμαστε Βαλκάνιοι, γίναμε επιτέλους Ευρωπαίοι. Τρώμε σε ακριβά ρεστοράν και ταξιδεύουμε στο εξωτερικό τα τριήμερα των αργιών.

Λοιπόν, τι άλλο μας μένει πια για να θεωρηθούμε ίσοι με τους Ευρωπαίους, αυτούς τους πρώην βάρβαρους;

Τίποτα.

Εκτός ίσως από μια κοινωνική βαρβαρότητα, κατάλοιπο προφανώς της Τουρκοκρατίας, και από μια επικείμενη οικονομική κατάρρευση που κινδυνεύει να μας μετατρέψει πάλι σε Βαλκάνιους.      Καίτη Βασιλάκου     

ostria-gr

ΤΟ ΔΝΤ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ...

barelskitsa

Δημοσκόπηση της Pulse για το «Ποντίκι»

Ένας στους τρεις ψηφοφόρους τοποθετείται στην περιοχή της αδιευκρίνιστης ψήφου, σύμφωνα με την έρευνα της Pulse RC για το «Π». Το ΠΑΣΟΚ χάνει συγκριτικά με τον Μάρτιο, αλλά σχεδόν κανείς από την αντιπολίτευση δεν κερδίζει, όπως θα δείτε αναλυτικά στους πίνακες και στην ερμηνεία των στοιχείων. Ο μόνος κερδισμένος είναι η... σιωπή.Δεν μετατοπίζονται πολιτικά οι άνθρωποι που ρωτήθηκαν. Απλώς περνούν στην γκρίζα ζώνη, με έκδηλη απογοήτευση για το πολιτικό σύστημα. Αυτή η γκρίζα ζώνη όμως εμφανίζει συνωστισμό εδώ και πολύ καιρό – συνεπώς πού είναι το καινούργιο; Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στην πρωτοφανή κρισιμότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, η οποία έχει μεταβληθεί σε πεδίο δοκιμής – αν όχι... βολής – και εργαστήριο τής επί τα χείρω μεταμόρφωσης ολόκληρης της Ευρώπης.Το κοινωνικό κόστος είναι ήδη τεράστιο, αν και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Άλλωστε η επιτήρηση μετράει στη χώρα μας ένα τετράμηνο όλο κι όλο – και ο Γολγοθάς είναι μπροστά μας...Η κοινωνία βυθίζεται στην απογοήτευση καθώς συνειδητοποιεί ότι γκρεμίζονται με φοβερή βία όχι μόνο οι σταθερές της, αλλά και όλα όσα πίστευε ότι θα ισχύουν για τα παιδιά της, ότι η οικονομική επιβράδυνση των προηγούμενων χρόνων έχει μεταβληθεί ήδη σε μια κανονική χρεοκοπία, ότι απέναντι στην οικονομική λεηλασία που υλοποιεί η κυβέρνηση με τις επιταγές και τις ευλογίες της «τρόικας» δεν βρίσκει απάντηση από την αντιπολίτευση.Έτσι αποτραβιέται. Με ποια προοπτική όμως; Μπορεί αυτή η απόσυρση να μεταβληθεί σε αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος; Μπορεί αυτή η αμφισβήτηση να γεννήσει μια πολιτική σύγκρουση που θα το οδηγήσει σε εκ βάθρων μετασχηματισμό με πολιτικούς όρους; Ή μήπως η κοινωνία αποτραβιέται ενοχική, άβουλη και ηττημένη στη γωνιά της μεταβαλλόμενη σε απλό θεατή, όπως συμβαίνει ήδη σε πολλές δυτικές κοινωνίες; Κανείς δεν μπορεί σήμερα να το προβλέψει.Μπορεί αντιθέτως να προβλέψει με μια σχετική ασφάλεια ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα οδεύει προς απόσυρση, καθώς ήδη τα σημάδια της αποσύνθεσης είναι περισσότερο από εμφανή. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η απόρριψη θα μεταφραστεί σε αμφισβήτηση ή σε ήττα, κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί να... προφητεύσει με τα σημερινά δεδομένα. Τους επόμενους μήνες όμως πολλά θα είναι εντελώς διαφορετικά – και τότε ίσως δούμε κάποιες, πρώτες έστω, απαντήσεις...

Τα... παράξενα

Το ΠΑΣΟΚ, συγκριτικά με την έρευνα της ίδιας εταιρείας τον Μάρτιο (προ «Μηχανισμού Στήριξης» και ΔΝΤ), υποχωρεί στο 26,5% (από 31%) και η διαφορά στην εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου μεταξύ των δυο «μεγάλων» κομμάτων πέφτει στο 7,5%. Όμως η μείωση οφείλεται μόνο στην πτώση του ΠΑΣΟΚ, αφού η Ν.Δ. καταγράφει το ίδιο ποσοστό με αυτό του Μαρτίου (19%).Το άθροισμα των ποσοστών των δύο «μονομάχων» βρίσκεται μόλις μισή μονάδα πάνω από το 45%, κάτι που, όπως επισημαίνει ο γενικός διευθυντής της Pulse RC Γιώργος Αράπογλου, «αποτυπώνει “ανάγλυφα” την απογοήτευση των πολιτών από τα δύο κόμματα που μονοπώλησαν τη διακυβέρνηση της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες».Το άλλο... «παράξενο», το οποίο απαντάται και σε άλλες έρευνες εδώ και καιρό, είναι πως τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται να προσελκύουν τους απογοητευμένους από τα δύο μεγάλα ψηφοφόρους: το ΚΚΕ σταθερό στο 7%, ο ΛΑΟΣ στο 5% (από 6%), ο ΣΥΡΙΖΑ στο 2,5% (από 4%), οι Οικολόγοι - Πράσινοι στο 2,5% (από 1%) και η απάντηση «Άλλο κόμμα» στο 5% (από 2%). Το άθροισμα των ποσοστών των υπόλοιπων απαντήσεων (αναποφάσιστοι, Δ.Α., λευκό / άκυρο, αποχή - δεν θα ψηφίσω) φτάνει στο 32,5% (από 30% τον Μάρτιο)!

 epirusgate

Για φούντο και η Ισπανία με την Πορτογαλία...

Δύσκολα πλέον τα πράγματα και σε Ισπανία και Πορτογαλία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή  έκρουσε χθες τον κώδωνα του κινδύνου προειδοποιώντας ότι θα χρειασθεί να εφαρμόσουν επιπρόσθετες περικοπές δαπανών το 2012, για να καταφέρουν να εκπληρώσουν τους στόχους περί μείωσης του ελλείμματος.
Ο Ευρωπαίος επίτροπος  οικονομικών υποθέσεων Ολι Ρεν ζήτησε επίσης από Μαδρίτη και Λισαβόνα να αποσαφηνίσουν κι άλλο τα μέτρα εξοικονόμησης πόρων και μείωσης των ελλειμμάτων για το 2011.
 Εξάλλου, η Κομισιόν εισηγήθηκε να...
 ενεργοποιηθεί η σχετική διαδικασία περί υπερβολικού ελλείμματος για τρεις ακόμη χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης -Δανία, Φινλανδία και Κύπρο- ανεβάζοντας σε 23 το σύνολο των χωρών-μελών της Ε.Ε. που παρουσιάζουν έλλειμμα άνω του 3%... 

press-gr

Η «επάρατη» δεξιά...

Στην Ελλάδα η προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ και των αριστερών κομμάτων ταυτίζουν τη δεξιά με ότι πιο κακό συμβαίνει στη χώρα.

Όταν λέμε δεξιά κανονικά εννοούμε τον συντηρητικό χώρο που εκφράζει πολίτες από όλη την κοινωνία.

Στη δεξιά ανήκουν ειδικά στη λαϊκή ακόμη και φτωχοί εργαζόμενοι.

Η προπαγάνδα όμως θέλοντας να καταδικάσει τη ΝΔ φορτώνει την αδιαφάνεια, τις μίζες, τις «λαμογιές», την κακοδιοίκηση, τα «ρουσφέτια», τις «μίζες» και κάθε στρέβλωση του πολιτικού μας συστήματος στην «επάρατη» δεξιά.

Αν δεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω είναι ιδιώματα της «επάρατης» δεξιάς τότε το ΠΑΣΟΚ που είναι βουτηγμένο μέχρι το λαιμό σε όλα αυτά πρέπει να το ταυτίσουμε με την «επάρατη» δεξιά ή όχι;

Ειδικά σήμερα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που κατ’ εντολή του ΔΝΤ επιβάλει στους Έλληνες μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι σοσιαλιστικό ή προοδευτικό κόμμα;

Του προσάπτουμε δίκαια το επίθετο του «επάρατου».

Η καταδίκη όσων πολιτικάντικων πρακτικών μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι είναι καθολική.

Η ΝΔ σαν δεξιό κόμμα δεν επικροτεί αυτές τις πράξεις και τις καταδικάζει απερίφραστα, το θέμα είναι ότι τα στελέχη της που άσκησαν εξουσία βαρύνονται με πολιτικάντικη πρακτική παλαιοκομματικού τύπου.

Αυτό δεν καταδικάζει την ιδεολογία της λαϊκής δεξιάς αλλά τα πρόσωπα που εκμεταλλευόμενα το νομικό και πολιτικό περιβάλλον που δημιούργησαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια πρόδωσαν και πλήγωσαν τους απλούς δεξιούς πολίτες.

Η ανάληψη της προεδρίας του κόμματος απ’ τον Σαμαρά μπορεί να αλλάξει και τα πρόσωπα αλλά και τις πολιτικάντικες πρακτικές τους.

Το ερώτημα είναι θα πετύχει;

Μέχρι σήμερα κανένας Νδκράτης δεν είναι ικανοποιημένος απ’ την πορεία του κόμματος, αυτό θα φανεί και στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Αν ο Σαμαράς δεν καθαρίσει το κόμμα απ’ τα βαρίδια του παρελθόντος κινδυνεύει να χαρακτηριστεί σαν ο «νεκροθάφτης» της ΝΔ.

Όσοι κριτικάρουν τις κινήσεις του προέδρου χαρακτηρίζονται αιρετικοί και απομονώνονται.

Ο πρόεδρος αν θέλει να διασώσει τη ΝΔ και να δώσει αέρα νίκης στο κόμμα θα πρέπει να μελετήσει σε βάθος τις κριτικές που γίνονται απ’ τη βάση του κόμματος που τον στήριξε στην εκλογή του στην ηγεσία.

Οι καλοβολεμένοι που τον περιβάλουν αδιαφορούν για την πορεία του κόμματος και του λαού και ενδιαφέρονται για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση.

Αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα κ. Σαμαρά.

Η λογική των ισορροπιών θα καταβαραθρώσει το κόμμα αλλά και το  σύστημα ΠΑΣΟΚ σαν κάκιστη πολιτική δύναμη δεν θα μπορέσει να επιβιώσει.

Ο χρόνος κυλάει σε βάρος του σάπιου συστήματος και όποιος δεν συμμορφωθεί θα εξαφανιστεί απ’ το πολιτικό προσκήνιο όταν νέοι πολιτικοί σχηματισμοί θα αναδυθούν απ’ τα σπλάχνα του λαού.

Μακάρι οι νέοι αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί να μην ανήκουν στην «επάρατη» δεξιά δηλαδή στο σάπιο σημερινό σύστημα.

Η ΝΔ εκπροσωπώντας τη λαϊκή δεξιά θα ανήκει σ’ αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς κ. Σαμαρά ή θα εξαφανιστεί απ’ το πολιτικό χάρτη;      

ideopigi

«Φρένο» στα σενάρια αύξησης του πετρελαίου θέρμανσης έβαλε ο πρωθυπουργός

Δεν θα υπάρξει εξίσωση των φόρων πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, όσο δεν υπάρχει μηχανισμός αναδιανομής, τόνισε ο πρωθυπουργός κατά την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου από τη ΔΕΘ, τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν νέα μέτρα και δεν θα γίνουν νέες περικοπές μισθών. Ο Γ.Παπανδρέου χαρακτήρισε «καταστροφικό» το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους, διέψευσε ότι υπάρχουν «ακέφαλα υπουργεία» και επιβεβαιώσε τη συνεργασία του με τον Λ.Παπαδήμο. Διέψευσε επίσης ότι σκέφτεται να μετακινηθεί σε αξίωμα στην ΕΕ ή στον ΟΗΕ.

Στην αρχική τοποθέτησή του, ο πρωθυπουργός έθεσε το νέο δίλημμα «ή αλλάζουμε την Ελλάδα, ή καταδικάζουμε την Ελλάδα», εξηγώντας ότι ή θα κάνουμε τα αυτονόητα, ή καταδικάζουμε την Ελλάδα να παραμένει συνεχώς σε κρίση και να παλεύει για τη σωτηρία της, δέσμια ξένων δυνάμεων, όπως είπε.

Ο κ. Παπανδρέου τόνισε ότι «το μεγάλο μέρος της αναμόρφωσης της Ελλάδας έχει ξεκινήσει» και έκανε ένα μακρύ απολογισμό του έργου που έχει γίνει τους τελευταίους 11 μήνες, σημειώνοντας πως έγιναν σε αυτό το διάστημα όσα δεν έγιναν επί δεκαετίες. «Και λάθη έγιναν. Αλλά δεν κάναμε το μεγάλο λάθος: Να παραμείνουμε αδρανείς» συμπλήρωσε ο πρωθυπουργός.

neatv.gr

«Ασήμαντη Αριστερά»;

 

Tου Παντελη Μπουκαλα

«Ασήμαντη» χαρακτήρισε την Αριστερά ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του στην περιφέρεια Αττικής. Πρόσωπα και πράγματα γνωρίζει και δικαίωμα απόλυτο έχει να αποδίδει οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς. Αν έχει και δίκιο είναι προς συζήτηση, μια συζήτηση ωστόσο που, έτσι όπως επιβλήθηκαν οι προσωποποιημένες αντιπαλότητες, δεν φαίνεται να γίνεται με τους πολιτικότερους και ιδεολογικότερους των όρων στον μέχρι διαλύσεως κατακερματισμένο χώρο της Αριστεράς, που κάποτε αρκούσε να την ονομάσεις Ανανεωτική για να δώσεις το στίγμα της· τώρα πια πρέπει να προσδιορίσεις τον επικεφαλής (τον κ. Τσίπρα, τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Κουβέλη) για να καταλάβει ο συνομιλητής σου σε ποια μερίδα, κόμμα ή μέτωπο αναφέρεσαι.

Είναι ένα ερώτημα άλλωστε πόσοι, ακόμα και ψηφοφόροι του, θυμούνται τον ακριβή τίτλο του αρχικού Συνασπισμού (της Αριστεράς και της Προόδου) και της μετεξέλιξής του (της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) και πόσοι έχουν τη γνώση και την υπομονή να χαρτογραφήσουν λεπτομερώς τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις υποομάδες κάθε συνιστώσας. Από αμήχανη μελαγχολία μάλλον παρά από πρόθεση ειρωνική, κάμποσοι, μπροστά σε μια πολυδιάσπαση που εκτραχύνει τη γλώσσα, γεγονός που ματαιώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε δοκιμή συνεννόησης, φέρνουν στο νου τους την εξαιρετική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», όπου, σχεδόν αδιαφορώντας για τους Ρωμαίους, το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σφάζεται με το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Παλαιστίνης, και τα δυο μαζί με το Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και βέβαια με το Σφόδρα Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.

Αν λοιπόν η ανανεωτική Αριστερά, στην οποία κάποια στιγμή προσχώρησε και κατόπιν ηγεμόνευσε ο κ. Αλαβάνος, κατάντησε «ασήμαντη», κάθε άλλο παρά ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί το μερίδιο ευθύνης των ηγετών της - όλων. Ωφέλιμη ως εκ τούτου (ή μάλλον κάτι σπουδαιότερο: άκρως αναγκαία) θα ήταν η αυτοκριτική - επίσης όλων. Αλλά όχι με τον απολιτικό και προσχηματικό τρόπο που συνηθίζεται στο ΚΚΕ, τον τελικό νικητή του ενδοαριστερού μικροεμφυλίου.

kathimerini.gr

Ο ΓΑΠ θέλει να γυρίσει πίσω το παπούτσι

epikairo