Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Σε πρώτο ενικό. Οικονομία: Αλλαγή και όχι διαχείριση του συστήματος

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΠΟΥΚΑ
Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι φωνές διαμαρτυρίας και αγανάκτησης του Λαού στις πλατείες των πόλεων, στα καφενεία της επικράτειας, στους εργασιακούς χώρους. Δίκαια.
Έχουμε την υποχρέωση να προσεγγίσουμε πολιτικά και ψύχραιμα την βαθειά κρίση που μαστίζει πολλά κράτη, πολλές κοινωνίες, εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη μας, ώστε η πρότασή μας να έχει ρεαλιστικό στόχο και να είναι εφικτή, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση.
“Ο καπιταλισμός δημιουργεί περιοδικές κρίσεις που προέρχονται από την συσσώρευση κεφαλαίου, ώστε να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου προς όφελος νέων, αναδυομένων κεφαλαίων” έγραφε ο Karl Marx στο ”Κεφάλαιο” του το 1894 (τρίτος τόμος).
Αυτές οι “κρίσεις” του καπιταλισμού όχι μόνο δεν προκαλούν αναθεώρηση ή κατάργηση, αλλά ενισχύουν το καπιταλιστικό σύστημα δημιουργώντας νέες αφετηρίες για μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου σε βάρος του κοινωνικού κράτους και της ποιότητας ζωής των εργαζομένων, αφαιρώντας αγοραστική δύναμη από το Λαό, σαρώνοντας εργασιακά δικαιώματα, εξαθλιώνοντας περισσότερους ανθρώπους οδηγώντας μεγάλες μάζες στην ανέχεια και την φτώχεια.
Πριν χρόνια η συσσώρευση κεφαλαίων γίνονταν μέσα από την υπεραξία δημιουργίας προϊόντων και το μέσο συναλλαγής, δηλαδή το χρήμα είχε αντιστοίχιση με το παραγόμενο προϊόν (σιτάρι, πετρέλαιο, τεχνολογία, καφές, λιγνίτης, κ.λ.π.). Την υπεραξία του προϊόντος εκμεταλλεύονταν οι κεφαλαιοκράτες σε βάρος των εργαζομένων.
Όταν οι περίφημες ”αγορές” έφθαναν σε σημεία υπερ-εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τότε είχαμε δυναμικές αντιδράσεις των συνδικάτων οι οποίες με τους αγώνες τους πίεζαν τις κυβερνήσεις και το κράτος παρενέβαινε με Νόμους και κανονιστικές διατάξεις, ώστε να μην φθάνουμε στην διαφαινόμενη αγριότητα και σύγκρουση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Ζούσαμε δηλαδή τις ”ευτυχισμένες μέρες του καπιταλισμού του John Keynes” με την Κεϋνσιανή ρύθμιση, την αναδιανομή δηλαδή μέρους των κερδών του κεφαλαίου στις κατώτερες τάξεις, με τη μορφή κοινωνικών και άλλων παροχών, προκειμένου να αποφεύγεται η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι αναταραχές (στα φοιτητικά μας χρόνια αυτά το ονομάζαμε ”το κόκκαλο του καπιταλισμού”), όπως την θεμελιώνει στην «Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος» (1936).
Με το “Δίκαιο κατά των περιορισμών του ανταγωνισμού” (Milton Friedman 1912 – 2006) την απελευθέρωση δηλαδή διακίνησης αγαθών και κεφαλαίων, την γνωστή σε όλους μας παγκοσμιοποίηση, η περίφημη “Σχολή του Σικάγου”, έπεισε για την εφαρμογή ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, δηλαδή της πλήρους αποστέωσης του κράτους και της θεοποίησης των αυτορρυθμιζόμενων αγορών χωρίς περιορισμούς.
Στο νέο αυτό καπιταλιστικό σύστημα που άρχισε να αναδύεται στο τέλος της δεκαετίας του ’40 έχουμε πρακτικές εφαρμογές στην Λατινική Αμερική (Χιλή, Αργεντινή) με κυρίαρχους πολιτικούς εκφραστές Ρήγκαν και Θάτσερ και πλήρη εφαρμογή του στο Αφγανιστάν και Ιράκ. Σήμερα επιχειρείται επίθεση κατά των κοινωνιών της Ευρώπης.
Χρηματοπιστωτικό σύστημα στην αρχή, επιθετικός καπιταλισμός στη συνέχεια του “πλασματικού κεφαλαίου” μέσα από εμφάνιση ειδικών χρηματοπιστωτικών “μέσων” και “παραγώγων” (options, futures, swaps, junk bonds, hedge funds, CDS, κ.ά.) και αντίστοιχων εξειδικευμένων εταιριών. Όλη αυτή η “οικονομία” δεν έχει καμία σχέση με παραγόμενα προϊόντα και καταναλωτικές ανάγκες. Ως εκ τούτου το χρήμα που κυκλοφορεί έχει γίνει πληθωριστικό.
Μια εικόνα της υπερ-συσσώρευσης πλασματικού κεφαλαίου, δίνει η σύγκριση μεταξύ ΑΕΠ και συνολικής αξίας χρηματοπιστωτικών “προϊόντων” στην παγκόσμια οικονομία.
Το 2009, ενώ το παγκόσμιο ΑΕΠ ανήλθε σε 55 τρις δολάρια, η συνολική αξία των χρηματοπιστωτικών “παραγώγων” ανήλθε σε 900 τρις δολάρια! Σχεδόν 15 φορές μεγαλύτερη, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της “διόρθωσης” που πρέπει να γίνει, μέσω κρίσης.
Αντίστοιχα σε επίπεδο ΕΕ, ενώ το ΑΕΠ ήταν περίπου 9,3 τρις €, οι τράπεζες της ευρωζώνης κατείχαν ομόλογα 41 τρις € από τα οποία 29 τρις ήταν “τοξικά”.
Κατά συνέπεια στις σημερινές συνθήκες κρίσης μεγάλο μέρος του “πλασματικού κεφαλαίου” αναζητά εναγωνίως κερδοφορία, με “έξωθεν στήριξη” από το κράτος με πολιτικές βίαιης ανακατανομής εισοδήματος και πλούτου.
Αυτό εξηγεί και τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυρίαρχων ελίτ των χωρών, για τη στήριξη των τραπεζιτών και τόνωση της κερδοφορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Ωστόσο η συγκεκριμένη πολιτική γεννάει δημόσια ελλείμματα και χρέη, τροφοδοτεί χρόνια λιτότητα, ύφεση, ανεργία, φτώχεια και κοινωνική περιθωριοποίηση.
Για να αποκτήσει επομένως σχετική αξία το πλασματικό κεφάλαιο πρέπει να αντλήσει τεράστια ποσά από την πραγματική οικονομία. Αυτό ισοδυναμεί με περισσότερη εργασία, λιγότερη αμοιβή, μικρότεροι μισθοί και συντάξεις, περισσότεροι άνεργοι και φυσικά περικοπή των κοινωνικών δαπανών (υγεία, παιδεία).
Χωρίς φυσικά να επιζητώ διάχυση του προβλήματος, ώστε να ελαφρυνθεί η θέση της σημερινής κυβέρνησης, θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Παπανδρέου ή Σαμαράς. Δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας ή Πορτογαλίας, της Ιταλίας ή Ισπανίας. Είναι πρόβλημα παγκόσμιο, είναι πρόβλημα εφαρμοζόμενου οικονομικού συστήματος.
Όσο οι πολιτικοί αναλώνονται στην διαχείριση του συστήματος, κυβερνήσεις και κυβερνήτες απανταχού της Ευρώπης θα αλλάζουν υποσχόμενοι στους Λαούς τους, αλλά αναπόφευκτα ερχόμενοι στην εξουσία θα εφαρμόζουν πλέον αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων. Χρειάζεται απαραιτήτως αλλαγή του εφαρμοζόμενου οικονομικού συστήματος. Και αυτό έχουν την δύναμη και την νομιμοποίηση να το πράξουν οι πολιτικοί απαλλαγμένοι από συμφέροντα και αποκρούοντας επιθέσεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων με αιχμή του δόρατος τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που έχουν στην κατοχή τους. Πρέπει να γίνει με μεγάλες πολιτικές συμμαχίες ομοιόστροφων αντιλήψεων σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Δίκαια οι Λαοί των κρατών -και ο Ελληνικός Λαός- αγανακτούν, διαμαρτύρονται και ξεσηκώνονται με κυρίαρχο πολιτικό στόχο την πίεση των κυβερνήσεών τους να αγωνιστούν για την ανατροπή του Λαοκτόνου συστήματος.
Τελική μνεία για την πλήρη χαρτογράφηση των πραγμάτων, πρέπει να γίνει και στα πολιτικά πρόσωπα και κόμματα που ίππευσαν την συγκυρία και προσπαθούν να αλιεύσουν ψήφους και κομματική ισχύ και επιτίθενται στην κυβέρνηση, αλλά μέσα στο πλαίσιο της διαχείρισης του συστήματος. Κάνουν κακό στο Λαό!
Με άρμα την κρίση, που είναι μεγάλη και σε βάθος χρόνου, έως το πλασματικό κεφάλαιο αντλήσει τα προσδοκώμενα κέρδη από την πραγματική οικονομία, επιχειρείται προεκλογική εκστρατεία από πολιτικά πρόσωπα τα οποία χαρακτηρίζω χωρίς αναστολές ως σαλτιμπάγκους.
Η πίεση των Λαών είναι υγιής και προφανώς πιέζει τις πολιτικές ηγεσίες στην αλλαγή του συστήματος και όχι την διαχείρισή του. Αμήν!

Ο ξενοδόχος...

http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTEM0ToG-DgWEkcc0zqwV5Y3V1qWJEvSY4ODt4A30mGFXJ27wkuqA«Μπαίνουμε σε νέα εποχή» είπε από τις Βρυξέλλες ο Πρωθυπουργός, αμέσως μετά τη συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής. Από όσα ακούστηκαν αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά εκ των πραγμάτων γεννάται ένα ερώτημα: πώς ακριβώς θα είναι αυτή η εποχή; Πώς θα διαμορφωθεί εφεξής η καθημερινότητα των Ελλήνων; Υπάρχουν δύο διατυπώσεις που την προεξοφλούν. Η μία είναι ότι «από το 2012 η ελληνική οικονομία θα εμφανίζει πρωτογενή πλεονάσματα». Η δεύτερη διατύπωση εξειδικεύει την πρώτη: «δεν θα ξοδεύουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε».

Ακούγονται πολύ ωραία. Ποιος θα διαφωνήσει με την ανάγκη να ζούμε με όσα βγάζουμε. Και να περισσεύει και κάτι για να ξεπληρώνουμε τα χρέη. Γιατί, ας μην ξεχνάμε: και μετά τη συμφωνία η Ελλάδα παραμένει υπερχρεωμένη. Υπάρχουν πάντα δανειστές που πρέπει να αποπληρωθούν και κρατικά ομόλογα που λήγουν και πρέπει να εξοφληθούν. Το 120% του ΑΕΠ που τίθεται ως στόχος το... 2020 είναι ακόμη απλώς στόχος. Και σε κάθε περίπτωση είναι υψηλός. Δεδομένου ότι η χώρα πήγε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο από τη σημερινή κυβέρνηση για χρέος 115% του ΑΕΠ που κατέλειπε η κυβέρνηση Καραμανλή.
Αυτά βεβαίως δείχνουν ότι υπάρχει ένας επιπλέον λόγος να έχουμε πλεονάσματα πρωτογενώς. Αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να παράγουμε περισσότερα. Ο δεύτερος να μειώσουμε όσα ξοδεύουμε. Και εδώ βρίσκεται το «μυστικό». Το διακύβευμα.
Αν μείωση σημαίνει και νέα αφαίρεση εισοδήματος από τους εργαζόμενους και περαιτέρω συρρίκνωση τους κράτους πρόνοιας, ο λογαριασμός γίνεται χωρίς τον ξενοδόχο. Αν αύξηση στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού σημαίνει νέους φόρους, ο ξενοδόχος πάλι θα διαφωνήσει. Αρα ο μόνος υγιής τρόπος για να υπάρχει πλεόνασμα είναι αυτός που ήταν πάντα: υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, σύλληψη της φοροδιαφυγής, καλή λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Εδώ το θέμα γίνεται πολιτικό. Για να συμβούν όλα αυτά χρειάζεται κυβέρνηση με πολιτική ισχύ για να τα επιβάλει. Αν υπήρχαν δέκα λόγοι ως τώρα για νωπή λαϊκή εντολή, τώρα υπάρχουν εκατό. Για να είναι έγκυρος ο λογαριασμός πρέπει να γίνει από τον ξενοδόχο. Οσοι διαβάζουν την απόφαση των Βρυξελλών ως έπαθλο, απλώς κάνουν αυτό που από έλεγε ο άγγλος ιστορικός Αλαν Τέιλορ: «Από τα λάθη του παρελθόντος, έμαθαν πώς να κάνουν νέα λάθη».
ΤΑ ΝΕΑ

Οταν δεν σέβεσαι τον πολίτη να φοβάσαι τον όχλο !

του Γαλαξιάρχη
Συντεταγμένη διαμαρτυρία δεν υφίσταται, παρά μόνο σε αυστηρά επιβλεπόμενες -και παραδοσιακά ακίνδυνες- διαδηλώσεις (τύπου ΠΑΜΕ). Συντεταγμένο πλήθος, εκτός από τις παρελάσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα το βρείτε μόνο στις κερκίδες ευγενικών αθλημάτων, όπως το τέννις. Το να μπερδεύεις όμως τις μαζικές αντιδράσεις με την οχλοκρατία σημαίνει ότι είτε είσαι εντελώς τυφλός, είτε… χεσμένος μέχρι κάλτσας.
Η σημερινή μαζική αυθόρμητη διαμαρτυρία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας αναδεικνύει την οριζοντιοποίηση μίας αντιστασιακής διάθεσης, χωρίς όμως διακριτά πολιτικά χαρακτηριστικά (βλ. σημαίες και λάβαρα, και πατριωτικοί παιάνες αναμεμειγμένοι με συνθήματα λαοκρατίας). Από την άλλη, η παιδιάστικη αντίδραση για τη διακοπή της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, ενός εντελώς ξεμωραμένου υπερήλικα που αντιλαμβάνεται το θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, σαν τον πάρεδρο επαρχιακού συλλόγου φίλων της γκλίτσας, δείχνει ότι η θεσμική διάβρωση της ελληνικής αστικής δημοκρατίας είναι πλέον μη αναστρέψιμη.
Ομολογώ ότι η ανυπαρξία ευρύτατων πολιτικών διεργασιών στη βάση με φοβίζει. Αυτό όμως που με φοβίζει περισσότερο είναι η εκνευριστική εμμονή της εξουσίας να παραγνωρίζει το λαϊκό παράγοντα των αντιδράσεων και να τις διαχειρίζεται επικοινωνιακά με καταστροφική μανία. Σε πυρομανία μόνο μπορεί να αποδοθεί η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να παραμείνει γατζωμένο στην εξουσία με κάθε μέσο και -στην καλύτερη περίπτωση- να ετοιμάζει τις διεργασίες μοιρασιάς της μεταξύ των δεξιών κομμάτων της βουλής (συμπεριλαμβανομένης και της Δημοκρατικής Αριστεράς, της οποίας ο σημερινός γεροντοκορίστικος αστικός συντηρητισμός είναι αποκαλυπτικός της πραγματικής της ταυτότητας).
Σε κατάσταση τυφλής μανίας, το σύστημα που μετέτρεψε την ελληνική κοινωνία σε έναν απέραντο μικροαστικό λαπά επί δύο δεκαετίες, ρίχνει το σπίρτο στη βενζίνη του εκφασισμού. Και το θλιβερότερο είναι ότι το κάνει, εμφανίζοντας τις αντιδράσεις ως έκφραση ακροδεξιού φανατισμού απέναντι σε μία προοδευτική πολιτική με στοιχεία από τους “Λαμπράκηδες”!
Αυτή η αποκορύφωση του κωμικοτραγικού γκεμπελισμού (σήμα κατατεθέν του εξωφρενικά λαϊκίστικου πασοκικού DNA) έχει καταντήσει να λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι μονομανώς επικαλούμενοι το πατριωτικό καθήκον με ένα φριχτά μεταμοντέρνο λεξιλόγιο εθνικοφροσύνης, παραδίδουν τόσο εύκολα την κυριαρχία σε εξωχώριους παράγοντες, ώστε να δημιουργούν κατάσταση συλλογικής σχιζοφρένειας στην τρομοκρατημένη κοινωνία.
Φοβάμαι ότι, τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και το σύστημα που με νύχια και με δόντια το συντηρεί στην εξουσία, όχι μόνο εκκολάπτει το αβγό του φιδιού, αλλά είναι ικανό να εκπαιδεύσει τα αυριανά Ες-Ες για να εξολοθρεύσει τα εξαγριωμένα Ες-Α που το ίδιο δημιούργησε με την τραγελαφική (ακροδεξιού τύπου) προπαγάνδα του.
Όσο η αριστερά κινείται σαν το εκκρεμές μεταξύ του ιδεολογικού σεχταρισμού και της πατριδοφρένειας προς άγραν κομματικής πελατείας, θα γίνεται συνένοχη σε έναν ενδεχόμενο ραγδαίο εκφασισμό. Κατανοώ ότι βρισκόμαστε πλέον σε συνθήκες υπαρκτών εθνικών ανταγωνισμών στο καπιταλιστικό πλαίσιο, οπότε πράγματι τίθενται πολύ σοβαρά ζητήματα “εθνικής” ανεξαρτησίας που δεν πρέπει να παραβλέψει (ως συνήθως) η διεθνιστική αριστερά, αλλά αλίμονο αν εκθρέψει έναν ανιστόρητο νεοΕΑΜισμό που θα μπορούσε να χαρίσει τα λαϊκά στρώματα στο αντίπαλο στρατόπεδο της συντήρησης και του ακραίου φανατισμού.
Ζαphod

Μπορείς να σκάσεις για λίγο, παρακαλώ;

Τα ξημερώματα που ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και οι σχετικοί όροι, η αριστεροδεξιά «ιντελιτζένσια» αφήνιασε. Πριν καν η Ευρώπη, ο υπόλοιπος κόσμος, οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οικονομικοί αναλυτές, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ειδικοί διεθνών σχέσεων προλάβουν να βγάλουν ένα-δυο στοιχειώδη συμπεράσματα για το «κούρεμα», οι απανταχού αριστεροδεξιοί Ελληναράδες είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα, τα νούμερα, τα συμπεράσματα και μας τα έτριβαν για ώρες στα μούτρα μας. Με κεφαλαία γράμματα, με βίντεο από τη γερμανική κατοχή και με το γνωστό πάθος, την ημιμάθεια και την κατινιά που εδώ και δύο χρόνια έχει μολύνει τον δημόσιο λόγο. Άλλοι έβριζαν και άλλοι πανηγύριζαν λες και έληξε κάποιο ματς με τελικό σκορ.
Άλλωστε, δυο χρόνια τώρα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Βρίζουμε ή πανηγυρίζουμε σύμφωνα με το πώς αποκωδικοποιούμε ένα σύνθετο και δυναμικό γεγονός στην μονοδιάστατη αντίληψή μας. Έχουμε μάθει πως για όλα φταίει ο Γιωργάκης, και το ΔΝΤ. Τέλος. Πριν τον Γιωργάκη όλα ήταν ρόδινα, και το αύριο είναι ένας γκρεμός, άρα τι πιο βολικό από το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε βουτηγμένοι στον ωκεανό της μιζέριας μας; Οι πολιτικοί φταίνε για το πριν, οι πολιτικοί θα φταίνε και για το αδιέξοδο. Το μόνο που απομένει είναι να καθόμαστε δέκα ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο και μέσω emails και κοινωνικών δικτύων, να διαφωνούμε, να βγάζουμε το άχτι μας βρίζοντας, διαδίδοντας θεωρίες συνομωσίας, φορτώνοντας με απόψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά μας και περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού που θα μας επιστρέψει το δικαίωμα στα διακοποδάνεια.
Κάθε σημαντικό γεγονός, το κοιτάμε με καχυποψία, και αντί να εστιάζουμε στο γεγονός, περιμένουμε κάποια ατάκα από τον τάδε ή τον δείνα για να κουτσομπολέψουμε χαιρέκακα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Πας στο γραφείο και το mailbox είναι γεμάτο chain mails με τον Γιωργάκη κρεμασμένο, τον Αντωνάκη με πιπίλα, τον Αλέξη έτσι, την Αλέκα αλλιώς και φυσικά την πιο πρόσφατη πρόβλεψη για την ημερομηνία χρεοκοπίας ή εκλογών. «Διαδώστε» αυτό, και «σοκαριστείτε» με το άλλο. Ότι κατεβάσει το κούφιο κεφάλι του κάθε Λωλοστεφανή, σκάει σαν μία σπουδαία δράση που θα γκρεμίσει το κατεστημένο και ως δια μαγείας θα εμφανίσει την λύση που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλος έως τώρα. «Την τάδε εβδομάδα δεν αγοράζουμε τίποτα», «την τάδε ημέρα σβήνουμε τα φώτα για να χρεοκοπήσει η ΔΕΗ», την επέτειο του «ΟΧΙ», κάνουμε πορεία μαζί με την μαθητιώσσα νεολαία. Οδηγίες για παντός τύπου σαμποτάζ εναντίον του Κράτους και της υπόλοιπης κοινωνίας που κάποιοι έκριναν ότι δεν μιζεριάζει και δεν παθιάζεται αρκετά. Βιντεάκια του Λαζόπουλου, του Τράγκα, και ποτ πουρί debtocracy – Άνθιμου – ακροδεξιών κωλοφυλλάδων και αριστερίστικων εξυπνακηδισμών, συνθέτουν πλέον τον καθημερινό σκουπιδότοπο της διαδικτυακής επικοινωνίας αλλά και των υπόλοιπων μέσων.
Οι πάλαι πότε αξιοσέβαστες εφημερίδες, ξεπέφτουν σε εσκεμμένα ψεύδη και συναισθηματισμούς για να συσπειρώσουν προς τι; Κάποια θετική δράση; Όχι. Σήμερα η μιζέρια, η τρομολαγνία και η απελπισία πουλάνε περισσότερο και από όσο πούλαγε ο υπερπατριωτισμός στις ΗΠΑ μετά την 9/11. Τα περισσότερα ΜΜΕ το γνωρίζουν και κάνουν το κομμάτι τους. Φαίνεται ότι το κάνουν μια χαρά.
Δύο χρόνια τώρα, κολλήσαμε στα στάδια της άρνησης και της οργής και ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που επί του πρακτέου μπορούν να σημειώσουν κάποια πρόοδο ή να παράγουν έργο. Ο Φώτης Γεωργελές χρησιμοποιεί μία ωραία ορολογία. Αραιά πυκνά, μιλάει για τις «δυνάμεις της ακινησίας». Δεν έχει άδικο. Η ευκινησία, η πορεία προς τα κάπου περιλαμβάνει οπωσδήποτε έστω και μία μικρή πρέζα αισιοδοξίας, μαζί με ενέργεια για δημιουργία και ξεκόλλημα. Η προσήλωση στην μιζέρια εκτός από τον μίζερο, δεν ωφελεί ούτε τον περίγυρό του.
Σκάσε για λίγο. Ενημερώσου πιο σφαιρικά. Δες τι γίνεται δίπλα και παραδίπλα. Δες ποια είναι τα συγκρουόμενα συμφέροντα, και κυρίως άσε για λίγο την μοιρολατρία στο πρόσωπο των πολιτικών. Και αυτοί άλλωστε καθρέφτης της κοινωνίας είναι και τίποτα σπουδαιότερο. Δες πώς βοήθησες εσύ τον εαυτό σου και την κοινωνία σου σήμερα και αν σου μείνει χρόνος ασχολείσαι και με το πώς το έκαναν οι πολιτικοί. Όχι το αντίστροφο. Οι ικανοί πολιτικοί θα προκύψουν από μία υπεύθυνη κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν έχεις δουλειά, γίνε πιο παραγωγικός στη δουλειά σου, και βοήθα με κάθε τρόπο προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν δεν έχεις δουλειά, συνέχισε την προσπάθεια, δημιούργησε κάτι, δικτυώσου. Από την ακινησία και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να εμφανιστεί κάτι. Που να χτυπιέσαι και που να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν δημιουργείς καμία θετική προϋπόθεση. Από την αισιοδοξία και τη δράση, ενδεχομένως και να πυροδοτήσεις κάτι. 

Αχ, πατρίδα μου, καημένη

http://www.protagon.gr/resources/2011-10/theoflag1-thumb-medium.jpgΟι μισοί θλίβονται και οι άλλοι μισοί χαίρονται. Και εγώ για άλλη μια φορά δεν μπορώ να είμαι ούτε με τους μεν ούτε με τους δε. Θα αρχίσω με τα εύκολα. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία αγανακτεί γιατί αμαυρώθηκε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου. Γελάω για να μην πω κάτι βαρύτερο. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έχουν πολιτικούς που βαρύνονται με σωρεία σκανδάλων. Βίλες στην Ακρόπολη, βίλες στα βόρεια προάστια, προνομιούχα ρετιρέ στο Κολωνάκι, κοσμοπολίτικα εξοχικά, σκάφη πολυτελείας που δεν δικαιολογεί ούτε το δικό τους πόθεν έσχες, εμβάσματα σε νυν και πρώην συζύγους, καταθέσεις στο εξωτερικό και βέβαια πλούσιους συγγενείς. Είναι το κλασικό κόλπο των απανταχού «λαδωμένων». Επειδή τα λεφτά είναι τόσα πολλά που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, «εφευρίσκονται» πλούσιοι θείοι, πλούσιες πεθερές, πλούσιοι κουνιάδοι, καμιά φορά και «πλούσια παιδιά». «Παιδιά θαύματα» δηλαδή που μετά από επαγγελματικές δραστηριότητες εξπρές, δύο ή τριών ετών, βρίσκονται με αμύθητες περιουσίες. Ίσως βέβαια να είναι ο ιονισμένος αέρας από τις λιμουζίνες των πατεράδων τους που τους κάνει Αϊνστάιν της επιχειρηματικότητας… ποιος ξέρει;  
Χαρακτηριστική περίπτωση ο Άκης Τσοχατζόπουλος ο οποίος έχει παραπεμφθεί για το σκάνδαλο των υποβρυχίων από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής. Σύμφωνα με την γερμανική Δικαιοσύνη (άσχετο: να που χρειάζονται και οι Γερμανοί) στην διάρκεια της υπουργείας του, δόθηκαν μίζες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Τέτοιοι λοιπόν, υπουργοί Αμύνης (υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, υπουργοί Μεταφορών, υπουργοί γενικώς) ήταν τα τιμώμενα πρόσωπα στις μεγάλες παρελάσεις. Αυτοί πρωταγωνιστούσαν στις εξέδρες των επισήμων. Ποιοι τίμιοι «δημόσιοι άνδρες» (ναι υπάρχουν!) αντέδρασαν όλα αυτά τα χρόνια, έστω και μια φορά, σε αυτόν τον εξευτελισμό των παρελάσεων; Η κοινωνία βοούσε για μίζες και αυτοί απλώς χαριεντιζόντουσαν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς της εξουσίας αλλά και στους πολιτικούς των μικροτέρων κομμάτων, τους Μητροπολίτες και τους τοπικούς «παράγοντες», που τόσα χρόνια «μοιράζονταν» τις εξέδρες των επισήμων με την «εξουσία», και φέτος, μόλις μυρίστηκαν μπαρούτι, έσπευσαν να εξαφανισθούν. Και τέλος πάντων ποιος προσβάλλει περισσότερο μια εθνική επέτειο; Αυτός που έχει ορκιστεί πίστη στους νόμους και το Σύνταγμα και πλουτίζει κλέβοντας ή αυτός που σε ένα ξέσπασμα του διαλύει μια παρέλαση; Μην τρελαθούμε κιόλας.
Πάμε όμως στα δυσκολότερα. Το ΚΚΕ και ο Σύριζα επιχαίρουν για την αναπάντεχη νεοελληνική Οκτωβριανή επανάσταση. Είναι γι' αυτούς το νέο μεγάλο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, που άργησε 72 χρόνια. Εύκολο ΟΧΙ. Ούτε θυσίες, ούτε αίμα, ούτε τίποτα. Ένα ντου και δυο συνθήματα. Καταρχήν θα πρέπει να τους προβληματίσει (τους «συστημικούς αριστερούς») ότι την ίδια άποψη - περί «νέου ιστορικού ΟΧΙ» - έχουν και αρκετές ακροδεξιές ομάδες που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια. Ας το παραβλέψουμε όμως και ας ακούσουμε τις αριστερές ιαχές που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το συνονθύλευμα που διέλυσε τις παρελάσεις κρύβει επαναστατική υγεία.

Όταν βέβαια μαθεύτηκε ότι ο κόσμος φώναζε «Παπούλια προδότη» ο Σύριζα και (λιγότερο) το ΚΚΕ, έσπευσαν να προσθέσουν ότι οι βρισιές δεν τους εκφράζουν και τις απέδωσαν σε μειοψηφίες. Είναι δηλαδή με τους εξεγερμένους «α λα κάρτ». Με τους μαθητές διμοιρίτες που μούντζωσαν τις εξέδρες των επισήμων, είναι; Με τους απατημένους «Πασόκους» που βαράνε πισώπλατα βουλευτές; Με τους φραπέδες που εκτοξεύθηκαν από τα καφενεία; Με το κάψιμο των γερμανικών σημαιών; Με τα νέο πολιτικό σύνθημα «Δεν παρακαλάμε - γα*ιόντας θα σας πάμε»; Πού τελειώνει η (καλή) εξέγερση και πού αρχίζει ο χουλιγκανισμός; Για να τους βοηθήσω - και για να βοηθηθώ και εγώ να καταλάβω τι τους γοήτευσε – ας μεταφερθούμε στην «εξέγερση του Συντάγματος» που την έζησα από κοντά.

Οι δύο γωνίες (Βασιλέως Γεωργίου Α με Αμαλίας και Όθωνος με Αμαλίας) είχαν καταληφθεί με ένα χαρμάνι ανθρώπων που κατά διαστήματα φώναζε τα εξής συνθήματα (αρχίζω με τα πιο δημοφιλή και καταλήγω στα πιο σπάνια):

«Που*άνα -  κα*ιόλα - Διαμαντοπούλου». Σύντομο και σαφές. «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το '73». Το γνωστό ανιστόρητο (καθότι όντως η χούντα δεν τελείωσε το 73 αλλά το 74). «Στρίψε το κεφάλι αριστερά, δείξε το δρόμο για την λευτεριά». Τελευταίας εσοδείας που προσπαθεί να μυήσει τους μαθητές στον αριστερό επαναστατικό δρόμο. «Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη». Κάποτε τον φώναζαν μόνο οι Κνίτες, φέτος το ακούσαμε και από τον Λυμπερόπουλο. «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ Αλβανέ»: διαχρονικό σύνθημα που χρησιμοποιείται ως γαρνιτούρα σε όλες τις εθνικές επετείους. «ΚΚΕ βασανιστές»: Απόρροια μάλλον της αιματηρής σύγκρουσης του ΠΑΜΕ με τους «κουκουλοφόρους». «Μέρκελ θα έχεις την τύχη του Καντάφι»:  διεθνιστικό σύνθημα καθότι όσο νάναι ξέρουμε και τι συμβαίνει στο κόσμο. Βεβαίως όλοι, δεν φώναζαν όλα τα συνθήματα. Κάποιοι είχαν αδυναμία στα «αριστερά», άλλοι στα «δεξιά», κανένας όμως δεν αντέδρασε σε κάποιο από αυτά. Ακόμη και όταν το «πεζοδρόμιο» της Μεγάλης Βρετάνιας «φώναξε» το γνωστό σύνθημα για τους Αλβανούς, το «πεζοδρόμιο» της πλατείας Συντάγματος αρκέστηκε σε γελάκια (και η ουρά σε χειροκροτήματα). Κι αν τα στελέχη του ΚΚΕ και του Σύριζα έχουν οποιαδήποτε αμφιβολία για τα συνθήματα που παραθέτω δεν έχουν παρά να ζητήσουν τα αμοντάριστα πλάνα των καναλιών που προφανώς έχουν καταγράψει ολόκληρη τη διαμαρτυρία (άλλωστε δεν κράτησε περισσότερο από μια ώρα).
Και βέβαια δεν περιμένω από θυμωμένους ανθρώπους να διαδηλώνουν με το εγκόλπιο καλών τρόπων ανά χείρας. Αδυνατώ όμως να υπερασπιστώ ένα μίγμα αριστεροδεξιάς εξέγερσης με δόσεις ρατσισμού, φασισμού, σταλινισμού και σεξισμού επειδή απλά και μόνο, οι άνθρωποι αυτοί, δηλώνουν αντίπαλοι ενός συστήματος που καταρρέει.
Η χώρα είναι σε μεγάλη κατηφόρα και το μόνο που δεν χρειάζεται είναι ένα απολίτικο κίνημα χαβαλέ που περιλαμβάνει λίγο από όλα και τίποτα. Εκτός «αν οι Έλληνες πρέπει να ενωθούμε μπροστά στη Χούντα». Γιατί και αυτό το ακούσαμε και μάλιστα από ένα πάλαι ποτέ σοβαρό άνθρωπο. Αλλά τότε να φωνάξουμε και τον Ψωμιάδη ο οποίος επίσης μάχεται την χούντα. Έτσι δεν είπε; Τόσους μήνες στην παρανομία είναι, μπορεί να διεκδικήσει και θέση αρχηγού.
protagon.gr