Ακούγονται πολύ ωραία. Ποιος θα διαφωνήσει με την ανάγκη να ζούμε με όσα βγάζουμε. Και να περισσεύει και κάτι για να ξεπληρώνουμε τα χρέη. Γιατί, ας μην ξεχνάμε: και μετά τη συμφωνία η Ελλάδα παραμένει υπερχρεωμένη. Υπάρχουν πάντα δανειστές που πρέπει να αποπληρωθούν και κρατικά ομόλογα που λήγουν και πρέπει να εξοφληθούν. Το 120% του ΑΕΠ που τίθεται ως στόχος το... 2020 είναι ακόμη απλώς στόχος. Και σε κάθε περίπτωση είναι υψηλός. Δεδομένου ότι η χώρα πήγε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο από τη σημερινή κυβέρνηση για χρέος 115% του ΑΕΠ που κατέλειπε η κυβέρνηση Καραμανλή.
Αυτά βεβαίως δείχνουν ότι υπάρχει ένας επιπλέον λόγος να έχουμε πλεονάσματα πρωτογενώς. Αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να παράγουμε περισσότερα. Ο δεύτερος να μειώσουμε όσα ξοδεύουμε. Και εδώ βρίσκεται το «μυστικό». Το διακύβευμα.
Αν μείωση σημαίνει και νέα αφαίρεση εισοδήματος από τους εργαζόμενους και περαιτέρω συρρίκνωση τους κράτους πρόνοιας, ο λογαριασμός γίνεται χωρίς τον ξενοδόχο. Αν αύξηση στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού σημαίνει νέους φόρους, ο ξενοδόχος πάλι θα διαφωνήσει. Αρα ο μόνος υγιής τρόπος για να υπάρχει πλεόνασμα είναι αυτός που ήταν πάντα: υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, σύλληψη της φοροδιαφυγής, καλή λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Εδώ το θέμα γίνεται πολιτικό. Για να συμβούν όλα αυτά χρειάζεται κυβέρνηση με πολιτική ισχύ για να τα επιβάλει. Αν υπήρχαν δέκα λόγοι ως τώρα για νωπή λαϊκή εντολή, τώρα υπάρχουν εκατό. Για να είναι έγκυρος ο λογαριασμός πρέπει να γίνει από τον ξενοδόχο. Οσοι διαβάζουν την απόφαση των Βρυξελλών ως έπαθλο, απλώς κάνουν αυτό που από έλεγε ο άγγλος ιστορικός Αλαν Τέιλορ: «Από τα λάθη του παρελθόντος, έμαθαν πώς να κάνουν νέα λάθη».
ΤΑ ΝΕΑ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου