Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Πολιτικοί και απαξίωση

http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR7vAy1C55mM0t4aiCVFkiaZWUqq5-5kLgT8fkkI3oUQE2us3LmPQ

Του Αλέξανδρου Αλαμάνου
Λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 2009 ξεκίνησε ένας συνεχής διάλογος κυρίως μέσω της τηλεόρασης για την απαξίωση των πολιτικών από τους πολίτες, γεγονός που επιβεβαιώθηκε περίτρανα σε όλες τις εκλογές έκτοτε.

Αναρωτιούνται λοιπόν οι εκπρόσωποι μας γιατί η κοινωνία τους αντιμετωπίζει απαξιωτικά με κίνδυνο φυσικά να γενικεύει και να λειτούργει αφοριστικά για όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Έγινε ξαφνικά η κοινωνία τόσο άδικη ή εδράζεται κάπου η τόσο έντονη κριτική της, ή ακόμη και αν θέλετε η αφοριστική της στάση. Έχω την εντύπωση ότι η κοινωνία δεν μετατράπηκε εν μια νυκτι από μια ήρεμη αγέλη σε αγέλη που διψά για «αίμα».

Η κοινωνία άρχισε να αντιδρά και να γυρίζει την πλάτη και να απαξιώνει τους πολιτικούς για μια σειρά από λόγους.

-Πρώτον και βασικότερο η κρίση που βιώνουμε και που τα αίτια της αναζητούνται κυρίως στη κακοδιαχείριση της οικονομίας από τους πολιτικούς.

-Επίσης, πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν διαχρονικά σε καμία εξεταστική επιτροπή δεν μπορούν να συντάξουν ένα κοινό πόρισμα όλα τα κόμματα, καλύπτοντας ό ένας τον άλλον

- Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν εν έτη 2011 ακόμη διατηρούν ένα θεοκρατικό κράτος ορκιζόμενοι ενώπιων ρασοφόρων δήθεν εκπροσώπων του Θεού?

-Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν ο πολιτικός τους λόγος εκτός του ότι παραμένει ξύλινος και παρωχημένος εναλλάσσεται αναλόγως με το που τους έχει τάξει ο λαός και όχι σύμφωνα με τις αρχές τους? μπορούμε να θυμηθούμε πολλές προεκλογικές υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες. Ο αντιπολιτευτικός λόγος των δύο μεγάλων κόμματων κυρίως είναι ίδιος, αλλά όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση ως δια μαγείας όλα αλλάζουν.

-Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν δημιούργησαν σκάνδαλα που έμειναν ατιμώρητα?

-Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν δεν κατόρθωσαν να καταστήσουν καμία ΔΕΚΟ κερδοφόρα?

-Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν διάγουν πολυτελή βίο χωρίς να δικαιολογείται από τη βουλευτική τους αποζημίωση?

-Π ως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν δημιουργούν νόμους για την εξασφάλιση των συμφερόντων τους( βουλευτική ασυλία, νόμος περί ευθύνης υπουργών)

- Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν δεν χαράσσουν όλα τα κόμματα ενωμένα εθνική στρατηγική για την παιδεία παρά προτιμούν να λειτουργούν μικροπολιτικά υπηρετώντας δήθεν τις αρχές τους.

- Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν η αριστερά στο ένα της μέρος (ΚΚΕ) απαντά σε όλα με ένα ΟΧΙ βουλευόμενη στην αντιπολίτευση και στην κριτική επειδή προφανώς αδυνατεί να παρουσιάσει πρόταση διακυβέρνησης, παραμένοντας ουσιαστικά απελπιστικά ξεπερασμένη. Στο άλλος της μέρος (ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές δυνάμεις) ενώ φαίνεται να μοιράζονται περίπου την ίδια ιδεολογία αδυνατούν να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη.

-Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν η ματαιοδοξία και η εξουσιολαγνεία διακατέχει τις συμπεριφορές τους. ( Παραμονή στα βουλευτικά έδρανα για μεγάλο αριθμό ετών, δημιουργία νέων κομμάτων ενώ προηγουμένως έχουν καταψηφισθεί από τους ψηφοφόρους του κόμματος που ανήκαν, υποψήφιοι για αυτοδικοιητικές θέσεις και αν δεν εκλεγούν διατηρούν την βουλευτική τους έδρα.)

- Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν ελάχιστοι ίσως και κανένας τους δεν παραδέχθηκε τις καταστροφικές επιλογές τους όσο και την διαχείριση τους παίζοντας τένις με τις ευθύνες.

- Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται, όταν διορίζουν συγγενείς τους στη βουλή καλυπτόμενοι πίσω από το νόμο όπως διατείνονται . Κωμικοτραγικό επιχείρημα αν μη τι άλλο.

- Πως είναι δυνατόν να μην απαξιώνονται όταν αριθμός βουλευτών αντέδρασε σε πρόταση αλλαγής των αυτοκινήτων τους σε καινούριου τύπου υβριδικά διότι θα έχαναν το πρεστίζ τους.

Οι παραπάνω συμπεριφορές καταδεικνύουν την κρίση του πολιτικού συστήματος αλλά και την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας και επιλογών όσο αφορά στους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο. Μπροστά μας απλώνεται πεδίο δόξης λαμπρόν να αποδείξουμε αν αξίζουμε τέτοιου είδους εκπροσώπους, ή οφείλουμε απέναντι στους εαυτούς μας αλλά και τις γενιές που έρχονται καλύτερη εκπροσώπηση.

Δεν έχει σούπερ ρόστερ ο Ερνέστο

http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQQrkDKhAvQfbQSVq1l9boHJxU3Cuj-FmL4GtW6tP0bk_DYd_Cdh88jy6mQZw
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Εχει καλύτερους παίκτες ο Ολυμπιακός φέτος από εκείνους που είχε δύο χρόνια πριν, στο πρώτο πέρασμα του Βαλβέρδε; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.

Πρόπερσι

Ο Αντζας του 2008-09 ήταν καλύτερος από τον τωρινό Μέλμπεργκ. Η τριάδα των χαφ (Ντουντού, Στολτίδης, Μπελούτσι) ποιοτικότερη από αυτή της Τούμπας (Μοντέστο, Ιμπαγάσα, Φουστέρ). Ο ίδιος ο Ντουντού πρόπερσι μάσαγε σίδερα: φέτος συχνά χάνεται. Δεξιά ο Ολυμπιακός είχε τον θαυμάσιο Γκαλέτι, ηγέτη και σκόρερ: αδύνατον να συγκριθεί με τους τωρινούς που καλύπτουν τη θέση. Στην επίθεση υπήρχε ο εξαιρετικός τότε Ντιόγο, πίσω του ο Κοβάσεβιτς, που αντίθετα με τον Πάντελιτς έδινε νίκες σε ντέρμπι, κι ο Νταρμπισάιρ που σκόραρε ευκολότερα από τον Τζεμπούρ, ο οποίος κάνει άλλα καλύτερα. Αριστερά εκείνη η ομάδα δεν είχε τον Ριέρα, αλλά με Λέτο και «Τζόλε» ήταν καλυμμένη. Και φυσικά είχε τον Νικοπολίδη στην καλύτερη ίσως σεζόν της καριέρας του, τον Τόροσίδη σούπερ, τον πάντα χρήσιμο Ζεβλάκοφ. Εκείνη η ομάδα του Ολυμπιακού με προπονητή τον Βαλβέρδε έκανε το νταμπλ αποκλείοντας δύσκολα τον ΠΑΟΚ (στο Καραϊσκάκη στην παράταση) και παίζοντας τον επικό τελικό με την ΑΕΚ. Για τη φετινή, που είναι χειρότερη, από πού προκύπτει ότι είχε το νταμπλ στο τσεπάκι ώστε να στήνουμε τον προπονητή της στον τοίχο επειδή στην Τούμπα αποκλείστηκε;

Δουλειά

Εχει χειρότερους αντιπάλους ο Ολυμπιακός σήμερα απ' ό,τι δύο χρόνια πριν; Οχι φυσικά. Ο ΠΑΟΚ έχει τον Σαλπιγγίδη (δηλαδή, μακράν του δεύτερου, τον καλύτερο Ελληνα επιθετικό), έχει σήμερα καλύτερη άμυνα απ' ό,τι προ διετίας, έχει ένα Βιεϊρίνια σούπερ σταρ κι έχει χαρακτήρα, μια και παίζει στην Ευρώπη και ξέρει τα ντέρμπι. Καλύτερο δυναμικό από πρόπερσι έχουν σχεδόν όλοι οι ανταγωνιστές του –ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε τους έκανε φέτος να μοιάζουν μέτριες ομάδες. Παίζοντας μόνο ματς στην Ελλάδα, ο Βάσκος έβαλε μια σειρά και φρόντισε το επιθετικό παιχνίδι. Αυτό έκανε τις αδυναμίες των αντιπάλων του να φαίνονται μεγαλύτερες κι οδήγησε τις διοικήσεις τους σε κινήσεις σπασμωδικές: όχι τυχαία και οι τρεις διώκτες του άλλαξαν προπονητές, γιατί η δουλειά του προπονητή που είχαν έμοιαζε (και ήταν) χειρότερη αυτής του Βάσκου. Αν ο Ολυμπιακός είχε δέκα-δώδεκα πόντους λιγότερους στο πρωτάθλημα είναι βέβαιο πως στον ΠΑΟ θα υπήρχε ο Νιόπλιας, στην ΑΕΚ ο Μπάγεβιτς και στον ΠΑΟΚ ο Δερμιτζάκης.

Πέρασαν

Ο Ολυμπιακός δεν έχει σούπερ ρόστερ. Ούτε έκανε σούπερ μεταγραφές κι άψογο προγραμματισμό. Ξεκίνησε έχοντας πέντε παίκτες, στους οποίους θα στηριζόταν, πάνω από τα 32! Ο «βράχος» Μέλμπεργκ, ο «καθοδηγητής» Ιμπαγάσα, ο αντι-Γκαλέτι Ρόμενταλ, ο σκόρερ Πάντελιτς κι ο Νικοπολίδης λογίζονταν βασικοί, έχοντας τα καλύτερά τους χρόνια πίσω. Ο Ισπανός δεν ήρθε τον Ιούνιο, ήρθε τον Αύγουστο και πήρε από τους περισσότερους ό,τι καλύτερο μπορούσε, όμως είναι αμφίβολο αν αυτοί (όπως και ο 32χρονος Μοντέστο) μπορούν να παίξουν Κυριακή - Τετάρτη, όταν για μήνες δεν το κάνουν. Ο Βαλβέρδε χρησιμοποίησε τον Μιραλάς ως φορ: δική του έμπνευση ήταν. Οπως δική του έμπνευση είναι και οι θέσεις του Ιμπαγάσα (που παίζει τόσο πίσω για να γλιτώνει κλοτσιές), του Μοντέστο (που έγινε στα 32 αμυντικός χαφ για να μη φαίνεται πόσο αργός είναι ως ακραίος), του Φετφατζίδη (που έδωσε λύσεις από το πουθενά). Χάρη στο παιχνίδι του Βάσκου ο πρωτοπόρος πήρε τα 7 γκολ του Φουστέρ. Χάρη σε αυτόν αξιοποιήθηκαν ο Πάρντο κι ο Χολέμπας: ελάχιστοι τους πίστευαν. Ολη αυτή η καλή δουλειά κάνει το ρόστερ του Ολυμπιακού να μοιάζει σπουδαίο, δεν είναι όμως.

Παλκοσένικο

Ναι, θα πει κάποιος, «αλλά ο Βάσκος χάνει τα ντέρμπι». Δεν τα χάνει ο Βάσκος, ο Ολυμπιακός τα χάνει. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα φτιαγμένη από καλούς τεχνίτες, οι οποίοι στο Καραϊσκάκη μπροστά στο κοινό τους τολμούν το κάτι παραπάνω: οι πιο πολλοί υπήρξαν καταπιεσμένες πριμαντόνες που προηγουμένως έτρεχαν για άλλους κι εδώ νιώθουν πρωταγωνιστές. Ο Μιραλάς, ο Φουστέρ, ο Ρόμενταλ, ο Ιμπαγάσα, ακόμα ακόμα κι ο Ριέρα κι ο Πάντελιτς δεν υπήρξαν σε καμία ομάδα από αυτές που αγωνίστηκαν μακριά από τη χώρα τους απόλυτοι σούπερ σταρ: στο Καραϊσκάκη βρήκαν ένα καταπληκτικό παλκοσένικο –μάλλον βλέπουν την εμπειρία αυτή ως τύχη σπάνια. Μακριά από το Καραϊσκάκη, όμως, οι αδυναμίες φαίνονται. Ο Μιραλάς σπάνια βρίσκει δίχτυα, ο Φουστέρ είναι κοντά στο να καταρρίψει το ατομικό του ρεκόρ σκοραρίσματος, μόνο που το προηγούμενο το έκανε στην Ελτσε: κανείς από τους δύο δεν ήρθε με εμπειρία και κύρος πρωταθλητή. Τα χρόνια του Ιμπαγάσα τα βλέπεις: στην ηλικία του ο Ριβάλντο είχε φύγει από την Ελλάδα κι ο Ζιοβάνι είχε κόψει το ποδόσφαιρο. Ο Πάντελιτς δύσκολα παίζει πλέον καλά δύο ματς κολλητά κι ο Ρόμενταλ αγωνίστηκε στην Τούμπα επειδή ο Βαλβέρδε θυμόταν το καλό του παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη: ο Βάσκος όλα τα σκέφτεται.

Κυρ Νίκος

Αν ο Ολυμπιακός χρειάζεται εμψυχωτή, ας φέρει τον κυρ Νίκο τον Αλέφαντο: ουδείς καλύτερος. Αν θέλει κάποιον να χτίσει πρωταθλητές, ας φροντίσει να έχει ο Ερνέστο την ησυχία του. Οσο γίνεται…

Υπερβολές

Ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος κι ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε ν' ανοίξει την άμυνά του, πληρώνοντας εν τέλει ακριβά τις χαμένες ευκαιρίες του πρώτου ματς. Γιατί αντί να ειπωθεί αυτό το απλό συμπέρασμα ακούγονται του κόσμου οι υπερβολές; Μα, για έναν απλό λόγο: γιατί υπερβολές ακούγονται κι όταν κερδίζει ο Ολυμπιακός.
Αυτό που συμβαίνει είναι απλό. Γύρω από τον Ολυμπιακό εδώ και κάποια χρόνια λειτουργεί ένας ολόκληρος κόσμος από Μedia που πουλάνε κυρίως οπαδιλίκι. Το οπαδιλίκι μικρή σχέση έχει με το ποδόσφαιρο. Ο οπαδός γουστάρει τις υπερβολές, τρέφεται από αυτές, δεν θέλει να σκέφτεται, ούτε να προβληματίζεται, θέλει κυρίως παραμύθι. Οταν του λες ότι οι παίκτες είναι «παικταράδες» επειδή σκότωσαν θηρία που λέγονται Κέρκυρα, Ξάνθη, Τρίπολη κ.ά., τη μέρα που η ομάδα χάνει από έναν αντίπαλο σοβαρότερο έχεις δύο επιλογές: η πρώτη είναι να πεις «συγγνώμη, φίλε, έκανα λάθος και σε παραμύθιασα», η δεύτερη να του δώσεις έναν ένοχο εσχάτης προδοσίας. Στις άλλες ομάδες συχνά-πυκνά τον ρόλο του βασικού ενόχου τον παίζει η διοίκηση ή ο πρόεδρος, στον Ολυμπιακό που διοίκηση υπάρχει, και μάλιστα ισχυρή, τον ρόλο του ενόχου τον παίζουν οι παίκτες κι ο προπονητής. Ετσι, ο προπονητής είναι άσχετος γιατί δεν κάνει αλλαγές (κυρίως γιατί δεν βάζει τον Ζαϊρί, ο οποίος, όταν δεν παίζει, νομίζεις ότι έχει τρεις χρυσές μπάλες σπίτι του), οι παίκτες είναι χέστες, χωρίς τσαμπουκά, φοβιτσιάρηδες, ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Ο Ολυμπιακός είναι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, καταδικασμένος να κινείται σε ένα σύμπαν υπερβολών, που σπανίως έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Είναι δεδομένο ότι σε λίγο θα καταμαρτυρούν στον Βαλβέρδε (αν ξαναχάσει) γιατί δεν χρησιμοποιεί τον Μανιάτη, γιατί δεν πήρε τον Κουμόρτζι ή έστω τον Χαβίτο: λες και οι παίκτες αυτοί ήταν βασικοί στην Μπαρτσελόνα και θα αλλάξουν ως προς κάτι δυναμικότητες και ισορροπίες.

Αν οι παίκτες αυτοί που έχει σήμερα ο Ολυμπιακός έπαιζαν σε άλλες ομάδες, για τα Μedia του Ολυμπιακού θα ήταν σχεδόν της σειράς. Ο Ρόμενταλ θα ήταν ένας καμένος Δανός, ο Ιμπαγάσα κι ο Πάντελιτς δύο γεράκλες, ο Μοντέστο για τα θηρία, ο Τζεμπούρ ένας τρελός που δέρνει κόσμο: έτσι τον αντιμετώπιζαν όταν ήταν στην ΑΕΚ. Το καλύτερο ρόστερ το έχει πάντα ο Ολυμπιακός, όπως και να ’χει το πράγμα. Για να ξεσκίζουμε, βρέξει χιονίσει, τον όποιο προπονητή του…

Επί Πατέρα…

Ρώτησα στέλεχος του ΠΑΟ (στέλεχος υπό την έννοια της παλαιότητας, μην μπερδεύεστε) πώς είδε τη διαιτησία του Παππά. «Κοίτα -μου είπε-, επί Βαρδινογιάννη θα απέβαλε τον Λουκά στο 31' κι όποιος διαμαρτυρόταν θα έπαιρνε και κάρτα. Θα τελειώναμε το ματς με 9 παίκτες και θα γκρίνιαζε το MEGA για τη διαιτησία. Επί Πατέρα δεν θα απέβαλε τον Λουκά ούτε στο πρώτο ούτε στο δεύτερο ημίχρονο και δεν θα άφηνε τον Μίτσελ να χτυπήσει το φάουλ. Θα σφύριζε τη λήξη στο 95'-96' και θα φώναζε η ΑΕΚ. Τώρα επί διοικούσας περισσότερο αβάντα δεν μπορούσαμε να έχουμε. Ας μην έβαζε ο κυριούλης τον Πλεσί και τον Σιμάο κι ας θυμόταν τον "Κάρα", που λες κι εσύ...». Βρίσκω την απάντηση καταπληκτική.
sday.gr