Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Το ισλανδικό μάθημα...

http://www.slando.gr/photos/live/17/skamni_20960917_3_F.jpgΤην περασμένη Τρίτη, το Κοινοβούλιο της Ισλανδίας αποφάσισε να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας, ενεργοποιώντας, για πρώτη φορά, έναν νόμο περί ευθύνης υπουργών που θεσπίστηκε το 1905! Είχα την τύχη να παρακολουθήσω αυτήν την ιστορική, πιστεύω, ψηφοφορία. Είναι, νομίζω, η πρώτη φορά στην ιστορία που μια δημοκρατία εγκαλεί ποινικά έναν εκλεγμένο άρχοντά της όχι για κάποιο σκάνδαλο, οικονομικής ή ηθικής φύσεως, αλλά για αμέλεια περί την εκτέλεση των καθηκόντων του. Ο πρώην πρωθυπουργός κατηγορήθηκε ότι δεν έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να αποφύγει η χώρα του τη χρεοκοπία και την προσφυγή στο ΔΝΤ. Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τον πειρασμό να μεταφέρει την ισλανδική εμπειρία στα καθ΄ ημάς.


Από το ισλανδικό παράδειγμα, λοιπόν, συγκρατώ τρία ενδιαφέροντα στοιχεία:

Πρώτον, η Εξεταστική Επιτροπή, βάσει του πορίσματος της οποίας έγινε η ψηφοφορία της περασμένης Τρίτης, δεν ήταν μια επιτροπή εκ βουλευτών, διορισμένων από τις ηγεσίες των κομμάτων τους, εγνωσμένου κομματικού πατριωτισμού, με εντολή να προστατεύσουν το συμφέρον του κόμματος και όχι να αναζητήσουν την αλήθεια. Η ισλανδική Βουλή είχε αναθέσει το έργο αυτό σε μια ανεξάρτητη επιτροπή, στην οποία μετείχαν ένας ανώτατος δικαστής, ο συνήγορος του πολίτη και μια διάσημη οικονομολόγος ισλανδικής καταγωγής, που διδάσκει σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Η Επιτροπή, που προσέλαβε 48 εμπειρογνώμονες, είχε πλήρη ανακριτικά δικαιώματα, κάλεσε όλους τους πρώην και εν ενεργεία υπουργούς και πρωθυπουργούς να καταθέσουν (χωρίς κανείς τους να διανοηθεί να στείλει επιστολή), είχε δικαίωμα άρσης του τραπεζικού απορρήτου και πρόσβασης σε κάθε έγγραφο και αρχείο. Εργάστηκε ανενόχλητη επί 15 μήνες, χωρίς καμιά διαρροή στον Τύπο και ξαφνικά, άνευ προαναγγελίας, ένα πρωί, έδωσε στη Βουλή και ταυτόχρονα στη δημοσιότητα το πόρισμά της. Σύμφωνα με αυτό, οι ισλανδικές τράπεζες, μετά την ιδιωτικοποίησή τους, είχαν κυριολεκτικά ληστευθεί από τους ιδιοκτήτες τους και επιπλέον είχαν δημιουργήσει μια απίστευτη τραπεζική φούσκα (με την αξία των τραπεζών να φθάνει στο δεκαπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας!) και οι εποπτικές αρχές, κυβέρνηση και κεντρική τράπεζα, απέφευγαν να τις ελέγξουν. Και επιπλέον απέφυγαν και να αντιδράσουν όταν, από το 2006, υπήρχαν σημάδια που προμήνυαν την επικείμενη πτώχευση.

Δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι, νομίζω, η ψηφοφορία η ίδια. Παρ΄ όλο που η ψηφοφορία ήταν κυριολεκτικά δραματική, η συζήτηση κύλησε με εντυπωσιακή ηρεμία, χωρίς διαπληκτισμούς, χωρίς δακρύβρεκτες ομιλίες και τους συνήθεις για εμάς θεατρινισμούς. Και οι βουλευτές ψήφισαν χωρίς κανένα σεβασμό στην κομματική τους προέλευση, χωρίς γραμμή, με αποτέλεσμα να παραπεμφθεί, με δύο ψήφους διαφορά, ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά να απαλλαγούν οι τρεις παραπεμπόμενοι υπουργοί, με μία ή δύο ψήφους διαφορά ο καθέναςτους. Τρίτο, φυσικά, και πιο ενδιαφέρον είναι η συζήτηση που όλη αυτή η πρωτοφανής ενέργεια προκαλεί. Μπορεί κανείς να παραπέμπει ένα πολιτικό πρόσωπο όχι για πράξεις αλλά για παραλείψεις; Υπόκεινται σε ποινική αποτίμηση οι καθαρά πολιτικές επιλογές- έστω και αν ήταν, πολιτικά, καταφανώς και εγκληματικά εσφαλμένες;

Ενα μέλος της Επιτροπής που διερεύνησε την υπόθεση μού απάντησε πως αν κάποιος από όλους αυτούς είχε βρει το θάρρος να ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τη συμφορά στην οποία οδηγηθήκαμε, να αναγνωρίσει το λάθος του με ειλικρίνεια, τότε δεν θα υπήρχε, ίσως, ανάγκη για άλλες διαδικασίες. Και ο πρόεδρος του κόμματος της Αριστεράς, που ψήφισε υπέρ της παραπομπής, μου απάντησε πως η πολιτική είναι (ή πρέπει να είναι) και παιδαγωγική, και πως η οργή του κόσμου (που από μόνη της είναι επικίνδυνη) μόνον μέσα από μια διαδικασία αλήθειας και κάθαρσης μπορεί να μετασχηματιστεί σε κάτι θετικό.

Τους άκουγα και σκεφτόμουν το καθ΄ ημάς αδιερεύνητο και αδικαίωτο έγκλημα διαρκείας, που μας οδήγησε δανείου υποτελείς στην εξουσία των πιστωτών μας: από το καλοκαίρι του 2007, όταν το δημοσιονομικό καμπανάκι είχε σημάνει, αλλά τα μέτρα δεν ελήφθησαν ποτέ, λόγω ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και ισχνότερου αισθήματος ευθύνης των κυβερνώντων. Και από το φθινόπωρο του 2008, όταν η Ευρώπη βοούσε ότι η Ελλάδα φλερτάρει με τη χρεοκοπία, αλλά εμείς κρύβαμε κάτω από το χαλί, με greek stastics, την αλήθεια, για να περάσει η εκλογική χρονιά. Κι έπειτα, ήταν πολύ αργά...

Η Εξεταστική Επιτροπή, βάσει του πορίσματος της οποίας έγινε η ψηφοφορία για την παραπομπή, δεν ήταν μια επιτροπή εκ βουλευτών, όπως στην Ελλάδα, αλλά ανεξάρτητη, στην οποία μετείχαν ένας ανώτατος δικαστής, ο συνήγορος του πολίτη και μια διάσημη οικονομολόγος ισλανδικής καταγωγής, που διδάσκει σε αμερικανικό πανεπιστήμιο.
ΤΑ ΝΕΑ

Της Δεξιάς το κάγκελο!..

http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR761gfIY6myGNR7rWK_K5cLv4sbqEbDxSInL5bLw_dILDMyMM&t=1&usg=__Lfo_paLxmBC3mTAk4ZGFIlQuhco=Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι να διαβάσει κανείς την επιστολή του Κ. Καραμανλή προς την Προανακριτική Επιτροπή για το Βατοπαίδι.

Σύμφωνα με τον πρώτο, ο επιστολογράφος διαπιστώνει ότι τίποτε ως τώρα δεν έχει αντικρούσει όσα έχει ήδη πει για το Βατοπαίδι, άρα κακώς τον ρωτούν και κακώς τον εμπλέκουν.

Σύμφωνα με τον δεύτερο, ο επιστολογράφος προβιβάζει το Βατοπαίδι σε «πολιτική σκευωρία», η οποία εξυφάνθηκε για να πλήξει τον ίδιο και την κυβέρνησή του.

Η πρώτη ανάγνωση παραπέμπει σε έναν άνθρωπο που φροντίζει για την υστεροφημία του. Η δεύτερη σε έναν πολιτικό που εκκαθαρίζει το παρελθόν επειδή ετοιμάζει το μέλλον.

Είναι αλήθεια, όμως, ότι κανέναν δεν θα απασχολούσε το βαθύτερο νόημα της επιστολής Καραμανλή , αν η παράταξή του δεν βρισκόταν σε τόσο δραματική κατάσταση. Δεν είναι μόνο η επόμενη μέρα μιας βαριάς εκλογικής ήττας- τέτοιες είχε υποστεί και το 1981 και το 1993, χωρίς ανάλογες επιπτώσεις. Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεται σε διαδικασία αποσύνθεσης.

Η διαδικασία αυτή προέκυψε προφανώς από την κυβερνητική αποτυχία και την εκλογική ήττα. Αλλά και από άλλους δύο πρόσθετους παράγοντες. Πρώτον, από τη διαμόρφωση μιας «Δεξιάς της Δεξιάς» ως υπαρκτής πολιτικής δύναμης. Κακά τα ψέματα, ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό «success story» της τελευταίας δεκαετίας. Ξεκίνησε περίπου σαν κίνημα του Μπρανκαλεόνε και κατέληξε να γίνει κανονική κοινοβουλευτική δύναμη αυξάνοντας τα ποσοστά του σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Δεύτερον, από την αδυναμία της (ηττημένης) ΝΔ να διατηρήσει την ενότητά της μετά την αποχώρηση του Κ. Καραμανλή. Η λαϊκή και η φιλελεύθερη πτέρυγα της κεντροδεξιάς παράταξης που συγκρότησε ο θείος του οδεύουν στον χωρισμό, ενώ η αδυναμία συνύπαρξης του ΑντώνηΣαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη λειτούργησε περίπου ως καταλύτης του διαζυγίου.

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όλοι αυτοί μαζί με το ζόρι συγκινούν πλέον ένα 30% του εκλογικού σώματος, ποσοστό που κινδυνεύει σοβαρά να αποτυπωθεί στον α Δ γύρο των περιφερειακών εκλογών. Να θυμίσω επίσης ότι οι δύο υποψηφιότητες της Δεξιάς ( Β. Κικίλιας και Αδ. Γεωργιάδης ) αθροίζουν στην Αττική ένα 23%-24%, όταν οι αριστερές υποψηφιότητες Ι. Δημαρά, Αλ. Μητρόπουλου, Αλ. Αλαβάνου και Γρ. Ψαριανού προσεγγίζουν το 35%.

Γιατί αυτή η διαδικασία αποσύνθεσης; Για όλους τους λόγους που προαναφέραμε, αλλά και για έναν εξίσου σημαντικό.

Οι μεγάλες παρατάξεις στη χώρα μας είναι πολιτικοί σχηματισμοί, αλλά και σχέδια εξουσίας. Το ΠαΣοΚ μπόρεσε να βγει από την κρίση του μόνο και μόνο επειδή, διατηρώντας την ενότητά του ως πολιτικού σχηματισμού, διατήρησε και την προοπτική του ως σχεδίου εξουσίας. Οταν η εξουσία παύει να λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός, τότε παίρνουν το πάνω χέρι οι φυγόκεντρες δυνάμεις- προσωπικές ή ιδεολογικές, αδιάφορο...

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται τώρα η Δεξιά. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει συλλογικό σχέδιο εξουσίας, η πολιτική εξελίσσεται σε διαγωνισμό τιριτόμπας. Οταν δεν έχεις κάτι να σε ενώνει, βρίσκεις πολλά που σε χωρίζουν. Ο Σαμαράς εναντίον της Ντόρας και αντιστρόφως, ο Καραμανλής στο περίμενε, ο Καρατζαφέρης εναντίον όλων, άντε να βγάλεις άκρη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ανάλογες διαδικασίες αποσύνθεσης επιδίδεται (αν και με μεγαλύτερη διαλυτική ικανότητα...) και η Αριστερά, άλλη μια παράταξη που δεν διαθέτει χειροπιαστή προοπτική εξουσίας. Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι τα σχέδια εξουσίας δεν αποφασίζονται σε κάποιο κομματικό κονκλάβιο. Ή υπάρχουν και συγκινούν τον κόσμο ή δεν υπάρχουν. Ο Γ. Παπανδρέου δεν εξελέγη επειδή ξετρέλανε τον κόσμο με το πρόγραμμα του ΠαΣοΚ, ούτε επειδή είμαστε βέβαιοι ότι είχε μια λύση για όλα τα προβλήματα, κάθε άλλο. Εξελέγη επειδή πολλοί αισθάνθηκαν ή πίστεψαν ότι μπορεί να αποδειχθεί καλύτερος από την τότε κυβέρνηση.

Αυτό δεν ξέρω πώς μπορεί να το κατακτήσει η Δεξιά, εκτός αν ανακύψουν συνθήκες εθνικής καταστροφής- πράγμα το οποίο, ελπίζω, ουδείς θέλει να διανοείται... Και γι΄ αυτό περιορίζονται τώρα σε μια αναμέτρηση εσωτερικής επικυριαρχίας, η οποία δεν πιστεύω να ενδιαφέρει κανέναν άλλον πέρα από τους ίδιους.

Αν ο Κύριος αγαπάει ακόμη «τη Δεξιά του», θα φροντίσει από αυτήν την αναμέτρηση να βγει τουλάχιστον κάποιος νικητής, μπας και συμμαζέψει το μαγαζί. Αν, όμως, τους έχει ακόμη άχτι, θα παρατείνει τις εχθροπραξίες μέχρι τελικής διαλύσεως. Ακόμη και με κίνδυνο να γίνει «της Δεξιάς το κάγκελο»...
 
tovima.gr

Τι έγινε; Ζοριστήκαμε...;

Ακούστε να σας πω, παίδες. (και όταν λέω "παίδες" εννοώ τους πάντες).
Κάποιοι (και εννοώ πολλοί) πρέπει να πληρώσουν για την κατάντια της χώρας.
Όποιου χρώματος κι αν είναι. Σημίτης θα είναι αυτός, Καραμανλής... Δεν με νοιάζει.
Μη σας πω, καλύτερα να πληρώσουν ισόποσα και κατά απόλυτη αναλογία... Γκέγκε;
Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε!
Μόνο αυτό κρατά τον λαό! 
antikrogias 
 

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ !…

Πριν ένα, ακριβώς, χρόνο ο ελληνικός λαός αποτύπωνε στην κάλπη, αφ΄ ενός την αγανάκτησή του για όσα υπέστη, ο ίδιος και η χώρα, στο πενταετές, αυτή τη φορά, διάλλειμα της δεξιάς διακυβέρνησης και αφ΄ ετέρου την ελπίδα του για μια νέα πορεία της Ελλάδας, με το ΠΑΣΟΚ και πάλι στην εξουσία !

Ο Γ. Παπανδρέου κόντρα σ΄ όλη την πολύχρονη και πολύπλευρη επιχείρηση λάσπης και παραπληροφόρησης, (πολλαπλών πηγών και αφετηριών), απέσπασε την εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτών κι συγκρότησε την πρώτη του κυβέρνηση.

Το πρόγραμμα που είχε διαμορφωθεί και εξαγγελθεί από το νέο ΠΑΣΟΚ, περιείχε ουσιαστικές αναλύσεις των μεγάλων προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας, όπως επίσης έδινε οράματα εξυγίανσης και ανάπτυξης για το μέλλον.
Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που περιγράφονταν, σ΄ όλους τους τομείς, είχαν ως σημείο αναφοράς και ωφέλειας τον πολίτη, ειδικά δε στην Οικονομία, το σεβασμό των δεδομένων, των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των πλατιών μαζών του εργαζόμενου λαού.

Το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσε αυτό το Πρόγραμμα για να το εφαρμόσει πλήρως κι όχι να το βάλει στο ράφι ή να το εφαρμόσει σε δόσεις.
Αυτό αποδεικνύεται από τις πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης, ακόμα και από τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού στη Βουλή.
Η ανάγκη για την αναδίπλωση στον τομέα της Οικονομίας και για την αναζήτηση μέτρων – σωσιβίων, έγινε αδήριτη, όταν αποκαλύφθηκε, πως ο Γ. Παπανδρέου δεν είχε κληρονομήσει μια χώρα με οικονομικά προβλήματα, αλλά μια Ελλάδα, ουσιαστικά χρεοκοπημένη, μια Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής ! 
 
Οι – άγνωστες από πριν – συνθήκες έκτακτης ανάγκης, που ταχύτατα έκαναν τη χώρα βούκινο σ΄ όλη την υφήλιο, επέβαλλαν κινήσεις και πρακτικές, εν πολλοίς εκ των ενόντων και – αυτονόητα – σε συνεργασία με τους εταίρους μας στην Ε.Ε.
΄Ετσι προέκυψε το Μνημόνιο, έτσι ενέσκυψαν τα μέτρα λιτότητας, αρκετά των οποίων πρωτοφανή σε σκληρότητα και αβάσταχτα (όπως φαίνεται) για τα εκατομμύρια των μη προνομιούχων τάξεων.

Μέσα σ΄ ένα χρόνο έγιναν πολλά, ίσως τόσα και τέτοια, που δεν είχαν ξαναγίνει σ΄ ολόκληρη τη νεότερη ιστορία της χώρας. Το διακύβευμα, όμως, ήταν υπέρτατο και πιθανά να χρειάζονταν ή να χρειάζονται ακόμα περισσότερα.
Μέσα σ΄ ένα χρόνο άλλαξαν πολλά, (μάλλον ξεκίνησαν ν΄ αλλάζουν πολλά…), σ΄ όλους τους τομείς και εξαιρουμένων των μέτρων για την Οικονομία, τα υπόλοιπα είναι καθορισμένα στο Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και υλοποιούνται αποφασιστικά και αταλάντευτα, προκειμένου ν΄ αλλάξουν τη χώρα προς το καλύτερο.

Στον οικονομικό τομέα, δυστυχώς, οι δύσκολες καταστάσεις απαιτούν δύσκολα μέτρα, σκληρά και επίπονα, πόσο, μάλλον, οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Η πολιτική που ακολουθείται στοχεύει στο σταμάτημα της κατρακύλας και στην ανάκαμψη. Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να παράγει ελλείμματα και να καταστεί ικανή να δημιουργεί πόρους για να ξεπληρώνει το χρέος της.
Φυσικά και τα περιοριστικά μέτρα που πάρθηκαν δεν μπορεί να παγιώσουν τις συνέπειές τους, οι οποίες και θα πρέπει να αίρονται με την πρόοδο που θα επέρχεται.
Δυστυχώς, εναλλακτικές λύσεις και δρόμοι δεν υπάρχουν και το πέρασμα μέσα από το τούνελ του Μνημονίου είναι μονόδρομος
Σ΄ αυτά τα δυο ζητήματα, την προσέγγιση των καθορισμένων στόχων και την σταδιακή εξάλειψη των βαριών συνεπειών των σκληρών μέτρων λιτότητας, είναι που θα κριθεί το ΠΑΣΟΚ κι ο Γ. Παπανδρέου τα επόμενα χρόνια.
Η κρίση και η κριτική για τον πρώτο, μόνο, χρόνο έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένες… 

Εικόνες από το μέλλον

- Δεν είπαμε, εμείς ποτέ, ότι δεν θα χρειαστούν θυσίες. Είπαμε ότι θα πιάσουν τόπο οι θυσίες.
- Δεν είπαμε εμείς ποτέ ότι η Νέα Δημοκρατία τα έκανε όλα καλά στο παρελθόν. Όμως ό,τι μέτρα κι αν πήρε, τις συντάξεις των 700 ευρώ για τον αδύναμο ή το γέρο άνθρωπο, δεν τις πείραξε! Όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ σήμερα.
Ούτε αύξησε το ΦΠΑ στα τρόφιμα από το 9% όπου ήταν πέρσι, στο 11% που έφτασε φέτος ή στο 23% που δεσμεύτηκε με το Μνημόνιο να το ανεβάσει το επόμενο διάστημα…
- Δεν είπαμε εμείς ποτέ, ότι θα μοιράσουμε λεφτά στον κόσμο. Αλλά αυτά που δεσμευτήκαμε θα τα κάνουμε με το δικό μας Σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, είναι σίγουρο ότι θα αποκαταστήσουμε τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων!
Θέλω λοιπόν, να πω ότι η Νέα Δημοκρατία, στα 5 χρόνια της διακυβέρνησης της,έκανε αυτά, τα οποία άλλο κόμμα δεν έχει κάνει.
Σχόλιο Παραπολιτικής: Αυτή ακριβώς θα είναι η προεκλογική ρητορική της Ν.Δ όταν θα έρθει η ώρα των εθνικών εκλογών. Θυμηθείτε το...
 parapolitiki

Η κόντρα του Παπανδρέου με τον Σημίτη ...

...το τηλέφωνο που δεν έγινε ποτέ!

Η κόντρα του Γιώργου Παπανδρέου με τον Κώστα Σημίτη φάνηκε περισσότερο και από το γεγονός πως οι δύο τους δεν μιλούν ούτε στο... τηλέφωνο. 
Σύμφωνα με πληροφορίες  η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού ήταν αποτέλεσμα της... άρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να μιλήσει απευθείας μαζί του με αποτέλεσμα σήμερα όλοι να μιλούν για τεταμένες σχέσεις.  
Πάντως, στην κυβέρνηση, σήμερα ασχολούνται με την Κίνα, αγνοώντας επιδεικτικά τον πρώην πρωθυπουργό... 

Οι συνδικαλιστές δεν δουλεύουν ποτέ, ασχολούνται μόνο με τον συνδικαλισμό

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου

Εκτιμήσεις για όλα τα γούστα. Μεταφράζεται σε γενική απεργία-γενική αποτυχία. Είναι το μήνυμα της προχθεσινής διαμαρτυρίας των εργατικών συνδικάτων της Ισπανίας ενάντια στα οικονομικά μέτρα λιτότητας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και στις αλλαγές στην εργατική νομοθεσία της χώρας. Μιας κυβέρνησης, υποτίθεται με την ίδια πολιτική ιδεολογία της δικιάς μας. Η πρώτη γενική απεργία τα τελευταία οκτώ χρόνια στην ιβηρική χερσόνησο ανέδειξε, με την βοήθεια της συντηρητικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενδιαφέροντα στοιχεία για τον ρόλο πολλών χιλιάδων συνδικαλιστών. Των εργατοπατέρων με συντεχνιακή νοοτροπία, αλλά και προνόμια, που οδηγούνται όλο και περισσότερο σε απομόνωση.

Το θέμα αφορά κι εμάς. Όπως και να το κάνουμε, ξεχωρίζουμε μέσα στο γενικότερο πανευρωπαϊκό κλίμα διαμαρτυριών κατά της λιτότητας. Τα βασικά αίτια της οικονομικής κρίσης μπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά οι συνταγές για την θεραπεία της είναι περίπου οι ίδιες. Ο γραμματέας της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, John Monks, παραδέχτηκε ότι η Ελλάδα επέβαλε τα πλέον αυστηρά μέτρα λιτότητας, με δεύτερη την Ισπανία. Ακολουθούν Πορτογαλία και Ιρλανδία, όπου τις τελευταίες ημέρες οι προβλέψεις για το άμεσο μέλλον κάθε άλλο παρά ευχάριστες είναι. Το μήνυμα έστειλαν οι συντονισμένες διαμαρτυρίες εργατικών συνδικάτων πολλών ευρωπαϊκών χωρών στις Βρυξέλλες.

Συνδικάτων, ο ρόλος των οποίων αμφισβητείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους ακριβώς στην πιο δύσκολη περίοδο για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ισπανία, όπου η έβδομη γενική απεργία τα τελευταία 35 χρόνια (από τον θάνατο του Φράνκο) σημείωσε την μεγαλύτερη αποτυχία από πλευράς συμμετοχής. Τα νούμερα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, με τα εργατικά συνδικάτα να μιλούν για επιτυχία συμμετοχής 70-75%, την δε κυβέρνηση να μειώνει το ποσοστό σε 20-25%. Η αντικειμενική αλήθεια είναι πως η απεργία έγινε αισθητή μόνο στα βιομηχανικά συγκροτήματα, τις υπεραστικές συγκοινωνίες, στα αεροδρόμια και σε ορισμένα καταστήματα, όπου κυριάρχησε ο φόβος επεισοδίων και αντιποίνων. Παρ΄ όλα αυτά υπήρξαν 50 τραυματίες, 100 συλλήψεις και εκτεταμένες καταστροφές από αναρχικούς στη Βαρκελώνη (φωτογραφία).

΄Ομως, ο κόσμος έμαθε ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συνδικαλιστές που είναι ελεύθεροι υπηρεσίας. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνονται χωρίς να πηγαίνουν ποτέ να δουλέψουν, καλυπτόμενοι από την κατά περίπτωση νομοθεσία που προβλέπει ότι ένα συγκεκριμένο ποσοστό από τους εργαζόμενους σε κάθε τόπο δουλειάς μπορεί να ασχολείται μόνο με συνδικαλιστικά θέματα. Πόσοι ακριβώς είναι αυτοί; Η σοσιαλιστική κυβέρνηση αρνήθηκε να δώσει στοιχεία, με την συντηρητική αντιπολίτευση να την κατηγορεί για ...απόρρητο μυστικό. Τελικά έγινε γνωστό ότι στο δήμο της Μαδρίτης κάπου 3.500 εργαζόμενοι πληρώνονται για να ασχολούνται με τα συνδικαλιστικά, ενώ σε κάποιες κυβερνητικές υπηρεσίας σε κάθε 75 δημόσιους υπαλλήλους αντιστοιχεί ένα συνδικαλιστής. Είπατε τίποτα!

Χωρίς ίχνη και …αγωνία

Toυ Θανάση Ι. Νικολαΐδη

ΗΤΑΝ υπερυπουργός και το δεξί (τι άλλο;) χέρι του κ. Καραμανλή ο κ. Ρουσόπουλος. Δήθεν απ’ την αριστερά προερχόμενος, δημοσιογράφος με όψιμο πτυχίο ΑΕΙ και χωρίς ξένες γλώσσες, ψύχραιμος, ψυχρός και ιδιαιτέρως…θρήσκος, έμπασε τον Εφραίμ στα άδυτα των υπουργείων. Συντονισμένοι και βιαστικοί στρώθηκαν στη…δουλειά. «Δεν ξέρεις τι γίνεται…είμαστε δεν είμαστε, αύριο θα’ ναι αργά. Τώρα ή ποτέ κι ας είναι καλά τα χέρια μας που ψήφισαν νόμο που δεν μας πάει φυλακή…». (Πού το ξέρουμε; Το(τα) υποθέτουμε. Όπως τόσα και τόσα για...
 τόσους, οι οποίοι δεν αφήνουν ίχνη…).
ΤΟΤΕ τον «προσκυνούσαν», σήμερα τον προσπερνούν αδιάφοροι, αύριο μπορεί να τον «κρεμάσουν». Συνάδελφοί του ομόφρονες και ομοϊδεάτες που «ηγάπησαν την προδοσίαν» απορρίπτοντας τον προδότη. Κι ούτε ένας τους πήγε να ρίξει μια ματιά στις (3) βίλες και στο «πόθεν έσχες» του Θοδωρή. Όλα καλώς καμωμένα και τώρα τρέχουν. Με την «Προανακριτική» να τους γνέφει σφηνώνοντας σε μυαλά την ιδέα της εκδίκησης. «Όταν ξανάρθουμε, η Εξεταστική μας θα είναι για το ΔΝΤ».
ΕΔΩ, να σταθούμε στο «πού το ξέρεις;», στις ενδείξεις και αποδείξεις. Δεν είναι εύκολο και δυνατό να κρατάς πάντα στα χέρια σου στοιχεία. Πολλά τα κρίνεις εκ του αποτελέσματος και τον πολιτικό απ’ τον βίο, την πολιτεία και το ήθος του. Αν ρωτήσεις, για παράδειγμα, έναν τυχαίο έλληνα «ήταν αμερικανικής εμπνεύσεως η χούντα του ’67;» θα σου απαντήσει αβίαστα «ναι», χωρίς να μπορεί να το αποδείξει. Δεν κρατάει έγγραφα, δεν έχει πρόσβαση στη CIA, δεν άκουσε «φιλέλληνες» να συζητούν στον Λ. Οίκο.
ΔΕΝ ανησυχούν οι…αξιωματούχοι βατοπεδινοί. Οι πιο πολλοί δεν άφησαν ίχνη και οι λίγοι ρίξαν απάνω τους την κάπα του νόμου περί ΜΗ ευθύνης υπουργών. Γι αυτό στέκονται μακριά, δεν αγωνιούν, ρίχνουν ένα υπόμνημα στην «Προανακριτική» και πάνε για ύπνο. Και, βέβαια, αλλιώς θα (μας) συμπεριφέρονταν, αν με την προανακριτική διαδικασία αχνοδιαγράφονταν μια προφυλάκιση. Για αστέρες και αστεράκια που διέγραψαν τροχιά χωρίς δικό τους φως. Αν και οι πολιτικοί δικάζονταν απ’ τον φυσικό τους δικαστή, που δεν είναι η βουλή. Απ’ τον ίδιο δικαστή με τον πολίτη και με τον ίδιο τρόπο. Θα’ ταν προσεκτικοί. Θα γλυτώναμε απ’ τους Εφραίμ, τις μίζες και τα χρηματιστήρια. Ωστόσο, κανένας των νομοθετών μας δεν προτίθεται να βγάλει τα μάτια με τα χέρια του. 
press-gr 

Θα μπορούσαν να λένε...


-Κράτα με να σε κρατώ, Κώστα, γιατί
μας έχουνε στριμώξει και τους δύο...
Δια την αντιγραφήν
Ο Ταχυδρόμος
press-gr