Εάν ο στόχος της κυρίας Μέρκελ είναι να διαλύσει το ευρώ, βρίσκεται πλέον μισό βήμα πριν από την επίτευξή του.
Εάν είναι απλώς να διασφαλίσει την δική της πολιτική επιβίωση, η ιστορία θα μετρήσει κάποτε εάν το ηγετικό βεληνεκές της εν λόγω γερμανίδας καγκελαρίου άξιζε τη θυσία της ίδιας της ΟΝΕ. Ατυχώς, και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα μπορεί να αναφέρεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος ως η παράπλευρη απώλεια του γερμανικού απονενοημένου διαβήματος.
Το μήνυμα του Βερολίνου, μέσω Ecofin, ήταν σαφές – σε βαθμό τελεσιγράφου: «Nein» σε ευρωπαϊκό σχέδιο οικονομικής στήριξης, «nein» και στην... επανεξέταση του θέματος στη σύνοδο κορυφής της 25ης και 26ης Μαρτίου. Μας το είπε ευθέως ο γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος – κάποιος κύριος Βίλχελμ - , μας το είπαν ανεπισήμως και οι εταίροι της κυρίας Μέρκελ στον κυβερνητικό της συνασπισμό, οι Ελεύθεροι Δημοκράτες του κ. Βεστερβέλε. Εάν δεν μας αρέσουν – μας είπαν – τα επιτόκια του 6% και του 6,5% με τα οποία μας δανείζουν οι διεθνείς αγορές, να πάμε στο ΔΝΤ. (Προς αποφυγήν παρερμηνειών της έννοιας των Δημοκρατών και της Δημοκρατίας εν γέννει, ο κ. Βεστερβέλε και το κόμμα του είναι εκείνοι που θεωρούν τα επιδόματα ανεργίας «σοσιαλιστικό, αντιπαραγωγικό κατάλοιπο»).
Κατόπιν τούτων, και εάν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά – με δεδομένη και την εμφανή, πλέον, οργή Ισπανών και Γάλλων έναντι του Βερολίνου – μέσα στην επόμενη εβδομάδα, οι δρόμοι που απομένουν δεν είναι πολλοί: Μετά την 26η Μαρτίου εμείς χτυπάμε την πόρτα του ΔΝΤ και η ευρωζώνη χτυπάει την πόρτα της κόλασης.
Διότι σε ό,τι αφορά εμάς, λίγα χειρότερα μένουν να μας συμβούν εάν δανειστούμε από το ΔΝΤ. Η Ουγγαρία, ας πούμε, που ήδη έχει καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πήρε μέτρα έως και ελαφρώς πιο …ήπια από εκείνα που έχουν «φορέσει» σ’ εμάς οι ευρωπαίοι εταίροι – και, δη, χωρίς καν να μας δώσουν δανεικά.
Για την ευρωζώνη, όμως, η είσοδος του ΔΝΤ – και των αμερικανικών δολαρίων – στην αυλή της, μπορεί να σημαίνει έως και την αρχή του τέλους. Και, σίγουρα, θα σημαίνει ένα νόμισμα «κουτσό», χωρίς πολιτική και οικονομική θωράκιση – ένα νόμισμα έρμαιο των διαθέσεων των αγορών και του κάθε hedge fund του πλανήτη. Θα σημαίνει, επίσης, «κάρτα ελευθέρας» προς τους απανταχού κερδοσκόπους να παίξουν την επόμενη παρτίδα του τζόγου τους στα «χωράφια» και τα spreads της Ισπανίας, της Πορτογαλίας ή όποιας άλλης χώρας δεν έχει κάνει ακόμη …ευαγγέλιο το, γερμανική εμπνεύσεως, Σύμφωνο Σταθερότητας. Και θα σημαίνει, επίσης, δικαίωση των όσων είπε χθες η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Ητοι – και σε …ελεύθερη μετάφραση – πως η Γερμανία βρήκε στο ευρώ απλώς το γήπεδο για να κάνει business στις πλάτες των εταίρων της. Και για να φτιάχνει πλεονάσματα εκεί που οι άλλοι πνίγονται στα ελλείμματά τους…
Εάν είναι απλώς να διασφαλίσει την δική της πολιτική επιβίωση, η ιστορία θα μετρήσει κάποτε εάν το ηγετικό βεληνεκές της εν λόγω γερμανίδας καγκελαρίου άξιζε τη θυσία της ίδιας της ΟΝΕ. Ατυχώς, και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα μπορεί να αναφέρεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος ως η παράπλευρη απώλεια του γερμανικού απονενοημένου διαβήματος.
Το μήνυμα του Βερολίνου, μέσω Ecofin, ήταν σαφές – σε βαθμό τελεσιγράφου: «Nein» σε ευρωπαϊκό σχέδιο οικονομικής στήριξης, «nein» και στην... επανεξέταση του θέματος στη σύνοδο κορυφής της 25ης και 26ης Μαρτίου. Μας το είπε ευθέως ο γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος – κάποιος κύριος Βίλχελμ - , μας το είπαν ανεπισήμως και οι εταίροι της κυρίας Μέρκελ στον κυβερνητικό της συνασπισμό, οι Ελεύθεροι Δημοκράτες του κ. Βεστερβέλε. Εάν δεν μας αρέσουν – μας είπαν – τα επιτόκια του 6% και του 6,5% με τα οποία μας δανείζουν οι διεθνείς αγορές, να πάμε στο ΔΝΤ. (Προς αποφυγήν παρερμηνειών της έννοιας των Δημοκρατών και της Δημοκρατίας εν γέννει, ο κ. Βεστερβέλε και το κόμμα του είναι εκείνοι που θεωρούν τα επιδόματα ανεργίας «σοσιαλιστικό, αντιπαραγωγικό κατάλοιπο»).
Κατόπιν τούτων, και εάν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά – με δεδομένη και την εμφανή, πλέον, οργή Ισπανών και Γάλλων έναντι του Βερολίνου – μέσα στην επόμενη εβδομάδα, οι δρόμοι που απομένουν δεν είναι πολλοί: Μετά την 26η Μαρτίου εμείς χτυπάμε την πόρτα του ΔΝΤ και η ευρωζώνη χτυπάει την πόρτα της κόλασης.
Διότι σε ό,τι αφορά εμάς, λίγα χειρότερα μένουν να μας συμβούν εάν δανειστούμε από το ΔΝΤ. Η Ουγγαρία, ας πούμε, που ήδη έχει καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πήρε μέτρα έως και ελαφρώς πιο …ήπια από εκείνα που έχουν «φορέσει» σ’ εμάς οι ευρωπαίοι εταίροι – και, δη, χωρίς καν να μας δώσουν δανεικά.
Για την ευρωζώνη, όμως, η είσοδος του ΔΝΤ – και των αμερικανικών δολαρίων – στην αυλή της, μπορεί να σημαίνει έως και την αρχή του τέλους. Και, σίγουρα, θα σημαίνει ένα νόμισμα «κουτσό», χωρίς πολιτική και οικονομική θωράκιση – ένα νόμισμα έρμαιο των διαθέσεων των αγορών και του κάθε hedge fund του πλανήτη. Θα σημαίνει, επίσης, «κάρτα ελευθέρας» προς τους απανταχού κερδοσκόπους να παίξουν την επόμενη παρτίδα του τζόγου τους στα «χωράφια» και τα spreads της Ισπανίας, της Πορτογαλίας ή όποιας άλλης χώρας δεν έχει κάνει ακόμη …ευαγγέλιο το, γερμανική εμπνεύσεως, Σύμφωνο Σταθερότητας. Και θα σημαίνει, επίσης, δικαίωση των όσων είπε χθες η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Ητοι – και σε …ελεύθερη μετάφραση – πως η Γερμανία βρήκε στο ευρώ απλώς το γήπεδο για να κάνει business στις πλάτες των εταίρων της. Και για να φτιάχνει πλεονάσματα εκεί που οι άλλοι πνίγονται στα ελλείμματά τους…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου