Γράφει ο Θανάσης Ι. ΝικολαΐδηςΗΤΑΝ η εποχή της γκαζόλαμπας, των άγριων μετεμφυλιακών χρόνων, της φτώχιας και του φακελώματος. Δεν είχε μοίρα ο φτωχός κι ούτε μερδικό στα γράμματα. Όλο και θα βρίσκονταν 2-3 βόδια για να τα βοσκήσει το φτωχόπαιδο της επαρχίας κι η πόλη θα χρειάζονταν κι αυτή τους δούλους της. Εργάτες, θυρωρούς. Για μόρφωση, δεν περίσσευαν λεφτά ούτε θέληση, απ' τη μεριά της πολιτείας, και μόνο η προσωπική θέληση μπορούσε να γκρεμίσει τείχη ....
και να προκόψει ένα παιδί με τη «σφραγίδα της δωρεάς». ΤΑ χρόνια πέρασαν, τα χρόνια άλλαξαν, οι τσέπες γέμισαν λεφτά, αλλά το μυαλό έμεινε κολλημένο. «Μάθε, παιδί μου, γράμματα, για να προκόψεις» και μπράβο του γονιού. Να μην τραβήξει το παιδί ό,τι τράβηξε εκείνος, να μη τον γελάσουν στο λογαριασμό, να φαντάζει λόγιος στην παρέα. Λαός, ωστόσο, των άκρων, δεν τα ζυγιάσαμε σωστά, στο βαθμό, βέβαια, που μας έπεφτε λόγος. Τα δυο πανεπιστήμια έγιναν 5-6 και τα ΤΕΙ αμέτρητα. Για να «φανεί» ο πολιτικός που νοιάζεται για την περιοχή του, ν' αφήνει ένα δημιούργημά του στις επόμενες γενιές ο υπουργός και μόνο την αλήθεια κανένας τους δεν ομολογούσε. Την λύσσα τους για ψήφους και μόνο. Με τα μούτρα, λοιπόν, όλοι στα γράμματα. Με δυσκολίες, αλλά και με πείσμα. Με πρώτη ύλη το μυαλό. Οι σημειώσεις του καθηγητή να γεμίζουν τη τσέπη του κι η έδρα να τον αποθεώνει, πριν τον χειροκροτήσουν (κυριολεκτούμε) στα αμφιθέατρα μπαίνοντας για το μάθημα.
ΚΙ άλλαξε η μόρφωση το περιεχόμενό της άλλαξε και η αντίληψη για μόρφωση. Το σχολειό του εμφυλίου έγινε σχολείο της χλιδής, του περιττού, της ευκολίας και της αποστήθισης. Ό,τι δεν μαθαίνεται το αποστηθίζεις και τελειώνουμε. Κάποτε η λύση κι η μετάφραση, σήμερα το κομπιούτερ, αύριο δεν θα υπάρχει σχολείο.
ΚΑΙ γέμισε ο τόπος σπουδαστές της ήσσονος προσπάθειας, για να γεμίσει η κοινωνία μετριότητες που κάνουν τα διαμάντια να μη φαίνονται. Χωρίς τη βάση του δέκα και με 2/άρια και 3/άρια φοιτητές/τριες (συνεχίζεται).
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου