Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε πριν από τις εκλογές ότι το ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένο να επιτύχει,δεν ξέρω αν είχε συνειδητοποιήσει, αν είχε διανοηθεί πόσο σύντομα θα καλείτο να αποδείξει ότι έχει σχέδιο όχι απλά για την αναδιάταξη της οικονομίας της χώρας, αλλά για τη σωτηρία της από την βέβαιη χρεοκοπία.
Πολλοί ερμήνευσαν τη χθεσινή δραματική ομιλία του πρωθυπουργού ενώπιον της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του, ως μια προσπάθεια προλείανσης του εδάφους για τη λαίλαπα των σκληρών οικονομικών μέτρων που ανακοινώθηκαν σήμερα. Όσο πιο μαύρη η περιγραφή της κατάστασης, τόσο πιο εύκολη η αποδοχή των μέτρων αυτών, αφού επί της ουσίας το όλο ζήτημα τίθεται στη βάση του διλήμματος «σκληρά μέτρα ή χρεοκοπία».
Μπορεί πράγματι ο Γιώργος Παπανδρέου να μίλησε σε τόσο δραματικούς τόνους, όσο δεν χρησιμοποίησε -τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση- κανείς άλλος πρωθυπουργός, όμως οι αριθμοί έχουν τη δική τους αμείλικτη πραγματικότητα που δεν επιδέχεται παρερμηνειών. Βρισκόμαστε ante portas της χρεοκοπίας, με άδηλο το μέλλον ως προς τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας , αν και πότε αυτή θα επιτευχθεί. Και το κυριότερο, με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Οι μέρες αυτές κρίνουν το μέλλον της. Υπό αυτή την έννοια ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται αυτή την ώρα σε ένα πραγματικό ραντεβού με την ιστορία. Με την τροπή που έχουν λάβει σήμερα τα γεγονότα, ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, είτε το επεδίωξε είτε όχι, θα μείνει στην ιστορία. Είναι καταδικασμένος να κριθεί και να συγκριθεί ιστορικά, από την ώρα που του πέταξε στα χέρια την απασφαλισμένη νάρκη της ελληνικής οικονομίας, ο μοιραίος για την πορεία της χώρας, τέως πρωθυπουργός Κώστα Καραμανλής.
Η νάρκη έσκασε στα χέρια του σημερινού πρωθυπουργού. Και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει σήμερα δύο δρόμους. Είτε θα καταφέρει να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία, οπότε θα μείνει στην ιστορία με χρυσά γράμματα, ισάξιος του βαρέος ονόματος που φέρει, είτε θα γραφτεί με μαύρα γράμματα, ως πρωθυπουργός επί των μερών του οποίου η Ελλάδα επτώχευσε. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Η κρίση μπορεί μπορεί να γίνει ευκαιρία για τη χώρα, έχει πει κατ’ επανάληψη, μπορεί όμως να γίνει ευκαιρία και για τον ίδιο. Εξαρτάται από τους χειρισμούς του.
Από την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, έγινε φανερό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πλήρη συναίσθηση της ιστορικής του ευθύνης. Όχι μόνο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, αλλά απέναντι στη χώρα την ίδια.
«Θα δώσω όλο μου το είναι, μαζί με την κοινοβουλευτική ομάδα, ώστε μετά την πρώτη θητεία να πούμε ότι σώσαμε τη χώρα από την καταστροφή και βάλαμε τα θεμέλια της Ελλάδας των αξιών. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου απέναντι σε όλα τα αρνητικά σενάρια» είπε και υπογράμμισε: «Όποιο κι αν είναι το πρόσκαιρο κόστος, θα προχωρήσω σε κάθε απόφαση που χρειάζεται για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ακόμη κι αν ορισμένες αδικούν. Για να σώσουμε την Ελλάδα, τους πολίτες και τα παιδιά μας από οτιδήποτε μπορεί να σημαίνει το εφιαλτικό ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας, από τον όλεθρο που μπορεί να σημαίνει να μην καταφέρουμε να χρηματοδοτήσουμε συντάξεις και εισοδήματα».
Όλα θα εξαρτηθούν από το σχέδιο που θα κληθεί να εφαρμόσει ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Αν θα πείσει τους Έλληνες πολίτες πως αυτή η μάχη είναι μια εθνική υπόθεση, που αφορά το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν ικανοποιήσει το αίσθημα δικαίου του ελληνικού λαού , που σημαίνει πως οι κατέχοντες πλούτο θα συνεισφέρουν ό,τι τους αναλογεί και οι φοροφυγάδες θα αναγκασθούν για πρώτη φορά και εκείνοι να πληρώσουν φόρους. Στην αντίθετη περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας μείζονος κοινωνικής αναταραχής που θα θέσει σε κίνδυνο τη συνοχή της χώρας και θα οδηγήσει στην αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Επιπλέον, θα πρέπει να τρέξει παράλληλα ένα ουσιαστικό και εφαρμόσιμο πρόγραμμα Ανάπτυξης που θα αποδώσει μεσομακροπρόθεσμα, αφού είναι βέβαιο ότι τα εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα με σκοπό τη μείωση του ελλέιμματος και του χρέους, από μόνα τους είναι βέβαιο ότι θα απονεκρώσουν σταδιακά την οικονομία της χώρας.
ΥΓ
Είναι εντυπωσιακό το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην πολιτική! Να πέφτει ο κλήρος της σωτηρίας της χώρας στο Γιώργο Παπανδρέου, ένα πολιτικό που μπορεί για πολλούς να «πάτησε» στο όνομα «Παπανδρέου». Όμως το όνομα αυτό, εκτός από εφαλτήριο, αποτελεί και ένα αμείλικτο σημείο σύγκρισης, όταν η ιστορία έχει πλέον κρίνει και αξιολογήσει τους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου.
Στον Γιώργο Παπανδρέου, τον πολιτικό που αμφισβητήθηκε - όσο ελάχιστοι - από το ίδιο του κόμμα και από εκείνους που – σκοπίμως – παρέβλεψαν μια κρίσιμη παράμετρο: Ότι πήρε στους ώμους του και το ΠΑΣΟΚ σε μια πολύ άσχημη στιγμή, το 2004, με προδιαγεγραμμάνη την εκλογική ήττα, στην προσπάθεια του Κώστα Σημίτη να αποφύγει την ήττα αυτή και να σώσει την υστεροφημία του. Για να ξεκινήσει την πορεία του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ λίγους μήνες μετά, με το αρνητικό πρόσημο του εκλογικού αποτελέσματος και με την αμφισβήτηση στο πρόσωπο και τις ικανότητές του να φουντώνει μέρα με τη μέρα.
Ο Σημίτης του παρέδωσε ένα κόμμα που ξεκινούσε μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας και μείωσης της εκλογικής του δύναμης, ενώ ο Καραμανλής του παρέδωσε μια χώρα χρεοκοπημένη.
Πολλοί ερμήνευσαν τη χθεσινή δραματική ομιλία του πρωθυπουργού ενώπιον της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του, ως μια προσπάθεια προλείανσης του εδάφους για τη λαίλαπα των σκληρών οικονομικών μέτρων που ανακοινώθηκαν σήμερα. Όσο πιο μαύρη η περιγραφή της κατάστασης, τόσο πιο εύκολη η αποδοχή των μέτρων αυτών, αφού επί της ουσίας το όλο ζήτημα τίθεται στη βάση του διλήμματος «σκληρά μέτρα ή χρεοκοπία».
Μπορεί πράγματι ο Γιώργος Παπανδρέου να μίλησε σε τόσο δραματικούς τόνους, όσο δεν χρησιμοποίησε -τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση- κανείς άλλος πρωθυπουργός, όμως οι αριθμοί έχουν τη δική τους αμείλικτη πραγματικότητα που δεν επιδέχεται παρερμηνειών. Βρισκόμαστε ante portas της χρεοκοπίας, με άδηλο το μέλλον ως προς τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας , αν και πότε αυτή θα επιτευχθεί. Και το κυριότερο, με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Οι μέρες αυτές κρίνουν το μέλλον της. Υπό αυτή την έννοια ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται αυτή την ώρα σε ένα πραγματικό ραντεβού με την ιστορία. Με την τροπή που έχουν λάβει σήμερα τα γεγονότα, ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, είτε το επεδίωξε είτε όχι, θα μείνει στην ιστορία. Είναι καταδικασμένος να κριθεί και να συγκριθεί ιστορικά, από την ώρα που του πέταξε στα χέρια την απασφαλισμένη νάρκη της ελληνικής οικονομίας, ο μοιραίος για την πορεία της χώρας, τέως πρωθυπουργός Κώστα Καραμανλής.
Η νάρκη έσκασε στα χέρια του σημερινού πρωθυπουργού. Και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει σήμερα δύο δρόμους. Είτε θα καταφέρει να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία, οπότε θα μείνει στην ιστορία με χρυσά γράμματα, ισάξιος του βαρέος ονόματος που φέρει, είτε θα γραφτεί με μαύρα γράμματα, ως πρωθυπουργός επί των μερών του οποίου η Ελλάδα επτώχευσε. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Η κρίση μπορεί μπορεί να γίνει ευκαιρία για τη χώρα, έχει πει κατ’ επανάληψη, μπορεί όμως να γίνει ευκαιρία και για τον ίδιο. Εξαρτάται από τους χειρισμούς του.
Από την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, έγινε φανερό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πλήρη συναίσθηση της ιστορικής του ευθύνης. Όχι μόνο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, αλλά απέναντι στη χώρα την ίδια.
«Θα δώσω όλο μου το είναι, μαζί με την κοινοβουλευτική ομάδα, ώστε μετά την πρώτη θητεία να πούμε ότι σώσαμε τη χώρα από την καταστροφή και βάλαμε τα θεμέλια της Ελλάδας των αξιών. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου απέναντι σε όλα τα αρνητικά σενάρια» είπε και υπογράμμισε: «Όποιο κι αν είναι το πρόσκαιρο κόστος, θα προχωρήσω σε κάθε απόφαση που χρειάζεται για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ακόμη κι αν ορισμένες αδικούν. Για να σώσουμε την Ελλάδα, τους πολίτες και τα παιδιά μας από οτιδήποτε μπορεί να σημαίνει το εφιαλτικό ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας, από τον όλεθρο που μπορεί να σημαίνει να μην καταφέρουμε να χρηματοδοτήσουμε συντάξεις και εισοδήματα».
Όλα θα εξαρτηθούν από το σχέδιο που θα κληθεί να εφαρμόσει ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Αν θα πείσει τους Έλληνες πολίτες πως αυτή η μάχη είναι μια εθνική υπόθεση, που αφορά το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν ικανοποιήσει το αίσθημα δικαίου του ελληνικού λαού , που σημαίνει πως οι κατέχοντες πλούτο θα συνεισφέρουν ό,τι τους αναλογεί και οι φοροφυγάδες θα αναγκασθούν για πρώτη φορά και εκείνοι να πληρώσουν φόρους. Στην αντίθετη περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας μείζονος κοινωνικής αναταραχής που θα θέσει σε κίνδυνο τη συνοχή της χώρας και θα οδηγήσει στην αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Επιπλέον, θα πρέπει να τρέξει παράλληλα ένα ουσιαστικό και εφαρμόσιμο πρόγραμμα Ανάπτυξης που θα αποδώσει μεσομακροπρόθεσμα, αφού είναι βέβαιο ότι τα εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα με σκοπό τη μείωση του ελλέιμματος και του χρέους, από μόνα τους είναι βέβαιο ότι θα απονεκρώσουν σταδιακά την οικονομία της χώρας.
ΥΓ
Είναι εντυπωσιακό το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην πολιτική! Να πέφτει ο κλήρος της σωτηρίας της χώρας στο Γιώργο Παπανδρέου, ένα πολιτικό που μπορεί για πολλούς να «πάτησε» στο όνομα «Παπανδρέου». Όμως το όνομα αυτό, εκτός από εφαλτήριο, αποτελεί και ένα αμείλικτο σημείο σύγκρισης, όταν η ιστορία έχει πλέον κρίνει και αξιολογήσει τους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου.
Στον Γιώργο Παπανδρέου, τον πολιτικό που αμφισβητήθηκε - όσο ελάχιστοι - από το ίδιο του κόμμα και από εκείνους που – σκοπίμως – παρέβλεψαν μια κρίσιμη παράμετρο: Ότι πήρε στους ώμους του και το ΠΑΣΟΚ σε μια πολύ άσχημη στιγμή, το 2004, με προδιαγεγραμμάνη την εκλογική ήττα, στην προσπάθεια του Κώστα Σημίτη να αποφύγει την ήττα αυτή και να σώσει την υστεροφημία του. Για να ξεκινήσει την πορεία του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ λίγους μήνες μετά, με το αρνητικό πρόσημο του εκλογικού αποτελέσματος και με την αμφισβήτηση στο πρόσωπο και τις ικανότητές του να φουντώνει μέρα με τη μέρα.
Ο Σημίτης του παρέδωσε ένα κόμμα που ξεκινούσε μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας και μείωσης της εκλογικής του δύναμης, ενώ ο Καραμανλής του παρέδωσε μια χώρα χρεοκοπημένη.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου