Ανατρέχοντας στα χειροπιαστά νούμερα και τα στοιχεία, θα περίμενε κανείς, να βρεθεί μπροστά στην δικαιολόγηση του θορύβου, που προκλήθηκε, εξ αιτίας της ανακοίνωσης, από τον πρωθυπουργό, των δύο σκληρών, αντιλαϊκών κα αντεργατικών μέτρων : το πάγωμα των μισθών και την αύξηση των ορίων ηλικίας για την συνταξιοδότηση.Κι όμως, οι αριθμοί είναι τόσο μικροί, που μοιάζουν ασήμαντοι, μπροστά στο πρόβλημα και οι ωφέλειες τόσο λίγες, που φαντάζουν μηδαμινές, μπροστά στις ανάγκες.
Ο υφυπουργός Σαχινίδης, προσδιόρισε το ποσόν, που θα εξοικονομήσει το δημόσιο από το καθεαυτό πάγωμα των μισθών, στα 150 με 200 εκατομμύρια €. Αν ληφθεί υπ΄ όψη, πως το πρόγραμμα προβλέπει και στοχεύει, για φέτος, στην εξοικονόμηση 12 δισεκατομμυρίων €, περίπου, γίνεται αντιληπτή η …τεράστια συμβολή αυτού του σκληρού μέτρου, στη μείωση του ελλείμματος !
Από την άλλη, η εφαρμογή του άλλου μέτρου και η αύξηση του γενικού ορίου της ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα 65 στα 67 χρόνια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, που έχουν γίνει, κατ΄ επανάληψη, δίνει στο ασφαλιστικό σύστημα παράταση ζωής, για ένα τρομερό χρονικό διάστημα, που μπορεί να φτάσει, ακόμα και τους …7 μήνες !!! Δηλαδή, αν η κατάρρευση του συστήματος πρόκειται να επέλθει, π.χ. τον Μάρτη του 2020, το πολυθρύλητο αυτό μέτρο, θα την παρατείνει, μέχρι τον …Οκτώβρη του ίδιου έτους !...
Φαίνονται για πράγματα τρελά, όλ΄ αυτά ; Μα, είναι ! Είναι φως φανάρι, πως τα μέτρα αυτά δεν λαμβάνονται για το εύρος τους και την αποτελεσματικότητά τους και η ζημιά που προκαλούν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, δεν αντισταθμίζεται, ούτε κατά διάνοια, από την όποια οικονομική ωφέλειά τους.
Τότε γιατί λαμβάνονται ;
Παρ΄ όλο, που μπορεί ν΄ αναφερθούν πάρα πολλές ερμηνείες του φαινομένου, σε οικονομικό επίπεδο, η κύρια και ουσιαστικότερη, νομίζουμε, προσέγγιση, δεν είναι δυνατόν, παρά να είναι ιδεολογικοπολιτική : η λιτότητα και τα μέτρα που συνεπάγονται οι εφαρμογές της, είναι το σήμα κατατεθέν της πολιτικής, η οποία κατ΄ εξοχήν και προνομιακά στοχεύει στη διάσωση και τη συντήρηση του καπιταλιστικού συστήματος και δεν είναι άλλη από τον νεοφιλελευθερισμό.
Ακόμα και το, εκ πρώτης όψεως, ανώφελο πλήγμα, κατά της εργατικής τάξης και των άλλων οικονομικά δυσπραγούντων τάξεων, είναι απαραίτητο και κυρίαρχο στοιχείο της, ως άνω, πολιτικής, ως ένδειξη κυριαρχίας και αποφασιστικότητας.
Η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάστηκε κάθετη και ανυποχώρητη στην εφαρμογή του δόγματος και στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (!), προκειμένου να δώσει το μήνυμα, πως άλλοι δρόμοι κι άλλες πολιτικές, δεν είναι ανεκτές, ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον από κυβερνήσεις και ηγέτες χωρών, οι οποίες βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση, έρμαια των διεθνών πιστωτών – τοκογλύφων !...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου