Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Ισως αυτή την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…

της Ρίκας Βαγιάνη




«Δυστυχώς, την που**ίσαμε».
Μπορεί μέχρι πριν δύο μήνες να νόμιζα ότι spread είναι το επεξεργασμένο τυρί που αλείφω στις αηδίες που τρώει ο πιτσιρίκος. Μπορεί οι γνώσεις μου για τους όρους δανεισμού της χώρας μας και την δανειοληπτική της ικανότητα να ήταν λιγότερες κι από αυτές που διαθέτει ένα παιδάκι εφτά χρονών. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή, έμαθα τα μαθήματά μου σε εντατικούς ρυθμούς, και τώρα που νιώθω ως γκουρού της οικονομίας, παίρνω το θράσος να παραφράσω βιαίως όχι μόνο το καταστροφικό σλόγκαν του Τρικούπη αλλά και αυτόν τον ίδιο το Ρήγα. .

Την που**ίσαμεν, και λίγα λέω. .
Η θεωρία μου, στηριγμένη κυρίως στην ψύχραιμη ανάλυση του Alexis, από την εφημερίδα Καθημερινή, που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει καταφέρει να διαπεράσει ακόμα και το Σκανδιναβικό cool του τηλε-ειδώλου μου, της Σίας Κοσιώνη. Ο Αlexis της εξηγεί, με το μειλίχιο ύφος της απόλυτης απελπισίας, ότι καλό είναι να κυκλοφορούμε στο εξής με τις ταυτότητες δαγκωτές στο στόμα, γιατί το πλοίο βουλιάζει. Και αυτό, εξηγεί στην ψύχραιμη Σία ( αλλά και σε μένα, που έχω εντελώς ψαρώσει) είναι η καλύτερη εκδοχή. Να φτωχύνουμε δηλαδή μόνοι μας, να πέσουμε στο τελευταίο σκαλί της αναξιοπιστίας μόνοι μας, κι όταν δεν θα υπάρχει ούτε πάτος, αλλά ούτε τέλος, να βρούμε τον τρόπο να κουμαντάρουμε τα οικονομικά μας, Ποια; Αυτά που κάνουν αιμοπυπτύσεις χωρίς πενικιλίνη στο Νταβός. Ναι, Εκεί που κάποτε έστελναν τους φθισικούς για να γίνουν (ντεμέκ) καλά.

Αλλά βασικά για να συγχωρεθούν ησύχως σε υψηλό υψόμετρο, όπου τα πτώματα δεν μυρίζουν πολύ και ήταν εύκολες οι ταφές. Κι αυτό είναι το καλό σενάριο, συνέχισε ο Alexis. Το κακό σενάριο είναι να φτάσουμε επαίτες στην πόρτα του Διεθνούς Νομισματικού, ή της Ευρωπαϊκής τράπεζας και να αφήσουμε απέξω ένα καλαθάκι μ΄ένα μωρό που σκούζει, πεινάει, είναι βρώμικο και χεσμένο και στο τριμμένο ζιπούνι του υπάρχει καρφιτσωμένο ένα μήνυμα: «έκθετο-λυπηθείτε με- είμαι βαπτισμένο, χρωστάω παντού, και με λένε Ελλαδίτσα». Οι πόρτες των ιδρυμάτων Υψηλής προστασίας θα ανοίξουν για το έκθετο, αλλά αυτομάτως θα μετατραπεί η Ευρωπαϊκή τράπεζα σε Hotel California:You can check out anytime you like, but you can never lave…

Eκείνοι που θα μας κηδεμονεύσουν θα επιβάλλουν τους όρους τους. Θα το κάνεις έτσι. Θα κόψεις αυτά. Θα εισάγεις εκείνα και θα εξάγεις τα άλλα. Θα τον κλείσεις αυτόν και θα ανοίξεις τον άλλον. Ουϊ. Νόν. Σνέλ. Ράουστ. Βιτ-βιτ, πλυ βίτ. Θα διώξεις αυτούς θα φέρεις εκείνους. Ιζ δατ κλιαρ; Σνελ! Σνέλ!! (Μια πρώτη γεύση παίρνετε από τα καθόλου τυχαία ριάλιτι του σταθμού Άλφα, στα οποία κάθε φορά, ένας γκαουλάϊτερ εισβάλλει σε σπίτια, ξενοδοχεία, και εστιατόρια, και όποιος δεν κάνει καλές αποδόσεις στις κάρτες, όποιος έχει ελαττωματικά καζανάκια κι όποιος σερβίρει τα μακαρόνια ένα τσικ λιγότερο από το σπαζοδόντικο αλ ντέντε, κλαίει γοερά στο τρίτο μπρέϊκ, ξεφτιλισμένος και ξωπεταγμένος. (Αλλά μετά τη τηλε-λοβοτομή, αρχίζει του αρέσει το στυλ φράου Μπλούχερ και επαναλαμβάνει μονότονα «για…για…για…κομαντατούρ…μάιν χέρ…»).

Υπάρχει και μια άλλη λέξη γι αυτό, και δεν είναι ευρωπαϊκή. Λέγεται «ραγιάδες».
Και υπάρχει μια ακόμα λέξη γι αυτό, και δεν είναι ριάλιτυ. Λέγεται «πραγματικότητα».
Σνέλ, σνέλ, κάποιος να με ξυπνήσει!!! Η, κάποιος να με κοιμήσει…
http://www.protagon.gr/