Δηλώσεις για γέλια

Είναι γνωστό πως είναι συχνές και πολλές οι διακηρύξεις πολιτικών που προσβάλλουν τη νοημοσύνη κάθε στοιχειωδώς νοήμονα πολίτη. Και δεν εννοώ εκείνες που αναφέρονται σε υποσχέσεις και εξαγγελίες που είναι περίπου βέβαιο ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Για τις περιπτώσεις αυτές υπάρχει πάντα η δικαιολογία πως ο υποψήφιος ήταν αποφασισμένος να τηρήσει όσα υποσχέθηκε, αλλά η κατάσταση την οποία βρήκε και οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν δεν του επέτρεψαν να φανεί όσο συνεπής ήθελε.
Εννοώ διακηρύξεις που είναι αυταπόδεικτα βλακώδεις, αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολιτικοί που τις επιστρατεύουν, ή επειδή δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτογελοιοποιούνται ή επειδή θεωρούν ότι το ακροατήριό τους διατρέφεται με κουτόχορτο και άρα έχουν επιλέξει τον καταλληλότερο τρόπο για την προσέγγισή του. Κλασικότερη, ειδικά για δημοτικές εκλογές, είναι αυτή που επέλεξε ο υποψήφιος της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας Γκιουλέκας. Οτι «η υποψηφιότητά του είναι υπερκομματική».

Πώς και γιατί μπορεί να είναι υπερκομματική η υποψηφιότητα ενός ανθρώπου που αποτελεί εν ενεργεία υψηλόβαθμο στέλεχος ενός κόμματος με τη σημαία του οποίου έχει εκλεγεί επανειλημμένα βουλευτής και έχει διατελέσει και υπουργός, νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να το υποστηρίξει βάσιμα. Και πάντως όχι ο συγκεκριμένος υποψήφιος, ο οποίος όταν δέχτηκε, με τα προεκτεθέντα επιχειρήματα, την επίθεση του αντιπάλου του, Γιάννη Μπουτάρη, προέβαλε το αντεπιχείρημα πως και για εκείνον (τον Μπουτάρη) ισχύει το ίδιο κι αν θέλει να εμφανίζεται ως ανεξάρτητος «θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί κι αυτός και να παραιτηθεί από επιχειρηματίας».

Θέλω να πιστεύω ότι για τον υποψήφιο της ΝΔ το συγκεκριμένο επιχείρημα ήταν μια ατυχής στιγμή και, φυσικά, δεν πιστεύει ότι η ιδιότητα του επιχειρηματία στερεί από κάποιον την ιδιότητα του υπερκομματικού, όταν μάλιστα ο συγκεκριμένος άνθρωπος επιμένει χρόνια τώρα να μην εντάσσεται σε πολιτικό χώρο, αλλά φιλοδοξεί να συσπειρώσει γύρω του ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις.

Προσωπικά θα συνιστούσα στον προερχόμενο από τη δημοσιογραφία Κ. Γκιουλέκα να εκμεταλλευτεί την πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί και ν’ ανασκευάσει την, επιεικώς, ατυχέστατη δήλωσή του, έτσι ώστε να μην τη βρίσκει συνεχώς μπροστά του. Θα του θυμίσω κάτι που ξέρουμε καλά οι δημοσιογράφοι. Πως «η γελοιότητα σκοτώνει».

ethnos.gr