Τα δύσκολα δεν τελείωσαν. Τα δύσκολα και πιο σπουδαία τώρα αρχίζουν για την ελληνική κυβέρνηση. Γιατί μπορεί αυτή τη στιγμή η εξασφάλιση της ρευστότητας να είναι το φιλί της ζωής σε μία χώρα πνιγμένη στα χρέη, όμως το χρέος είναι εδώ μεγάλο και απειλητικό.
Το πρώτο καθήκον πλέον είναι η αναστήλωση του ηθικού των πολιτών. Ο φοβισμένος πολίτης, ο τρομοκρατημένος καταναλωτής και επενδυτής είναι η μεγαλύτερη παγίδα για την ανάκαμψη.
Η παραγωγική αναδιάρθρωση είναι το μεγάλο εθνικό στοίχημα της οικονομικής πολιτικής την επόμενη τετραετία. Γιατί χωρίς ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ανακτήσει τους υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς του πρόσφατου παρελθόντος, θα είναι στην πραγματικότητα μάταιη κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης της ανεξέλεγκτης δυναμικής του δημοσίου χρέους.
Τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε;
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι όσες χώρες χαρακτηρίζονται από «δίδυμα» ελλείμματα και χρέη αντιμετωπίζουν σοβαρό κίνδυνο να είναι πολύ δυσχερέστερη και πιο αργή η έξοδος από την κρίση και να υπάρξει έτσι μια παρατεταμένη περίοδος χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης. Γι΄ αυτό επείγει η εφαρμογή ενός συγκροτημένου μεσοπρόθεσμου σχεδίου, βασικός άξονας του οποίου πρέπει να είναι: «φρένο στα ελλείμματα- επιτάχυνση στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Η παραγωγική αναδιάρθρωση χωρίς αγκυλώσεις θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Αλλιώς κανένα δάνειο όσο μεγάλο κι΄ αν είναι δεν μας σώζει από τη στιγμή που το χρέος έχει πάρει τη σημερινή επικίνδυνη δυναμική.
Ο κόσμος φοβόταν τη χρεοκοπία κι αυτό εκφράστηκε στην πτώση της κατανάλωσης και στη φυγή καταθέσεων. Η συμφωνία είναι ένα δίχτυ ασφαλείας το οποίο θα αποκαταστήσει σταδιακά την εμπιστοσύνη και θα δώσει τον απαραίτητο χρόνο για την απόδοση των μέτρων του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης
Δύο είναι, κατά την άποψή μου, τα προβλήματα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το ερχόμενο έτος. Το πρώτο από αυτά έχει να κάνει με την αύξηση της ανεργίας. Αυτό ισοδυναμεί με περαιτέρω κάμψη της αγοραστικής δύναμης και μείωση της ζήτησης.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η περαιτέρω μείωση της ρευστότητας. Ήδη για το 2009 το ποσό από τις ακάλυπτες επιταγές και τις απλήρωτες συναλλαγματικές έφτασε τα 3 δισ. ευρώ, με τις προοπτικές να δείχνουν δυσοίωνες, αφού και ο ρυθμός της πιστωτικής επέκτασης ακολουθεί σταθερά φθίνουσα πορεία.
Με αυτά τα δεδομένα η αβεβαιότητα θα εξακολουθήσει να συνιστά το βασικό χαρακτηριστικό της επιχειρηματικής δραστηριότητας και για το 2010. Εάν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη την απουσία ή την πλημμελή λειτουργία αναδιανεμητικών μηχανισμών, η αβεβαιότητα αυτή θα κάνει την εμφάνισή της με ακόμα πιο έντονο τρόπο
Επομένως είναι προφανής ή ανάγκη νέας αναπτυξιακής πολιτικής, που θα αποσκοπεί κυρίως στην ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας ώστε να τονωθούν οι εξαγωγές, περιορίζοντας αφενός τη δυσβάσταχτη πλέον εξάρτηση από τον ξένο δανεισμό και αφετέρου βελτιώνοντας την καθαρή θέση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Η χώρα μας αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να ξεπεράσει την παρακμή: ταλέντα και μυαλά
Τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε;
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι όσες χώρες χαρακτηρίζονται από «δίδυμα» ελλείμματα και χρέη αντιμετωπίζουν σοβαρό κίνδυνο να είναι πολύ δυσχερέστερη και πιο αργή η έξοδος από την κρίση και να υπάρξει έτσι μια παρατεταμένη περίοδος χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης. Γι΄ αυτό επείγει η εφαρμογή ενός συγκροτημένου μεσοπρόθεσμου σχεδίου, βασικός άξονας του οποίου πρέπει να είναι: «φρένο στα ελλείμματα- επιτάχυνση στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Η παραγωγική αναδιάρθρωση χωρίς αγκυλώσεις θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Αλλιώς κανένα δάνειο όσο μεγάλο κι΄ αν είναι δεν μας σώζει από τη στιγμή που το χρέος έχει πάρει τη σημερινή επικίνδυνη δυναμική.
Ο κόσμος φοβόταν τη χρεοκοπία κι αυτό εκφράστηκε στην πτώση της κατανάλωσης και στη φυγή καταθέσεων. Η συμφωνία είναι ένα δίχτυ ασφαλείας το οποίο θα αποκαταστήσει σταδιακά την εμπιστοσύνη και θα δώσει τον απαραίτητο χρόνο για την απόδοση των μέτρων του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης
Δύο είναι, κατά την άποψή μου, τα προβλήματα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το ερχόμενο έτος. Το πρώτο από αυτά έχει να κάνει με την αύξηση της ανεργίας. Αυτό ισοδυναμεί με περαιτέρω κάμψη της αγοραστικής δύναμης και μείωση της ζήτησης.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η περαιτέρω μείωση της ρευστότητας. Ήδη για το 2009 το ποσό από τις ακάλυπτες επιταγές και τις απλήρωτες συναλλαγματικές έφτασε τα 3 δισ. ευρώ, με τις προοπτικές να δείχνουν δυσοίωνες, αφού και ο ρυθμός της πιστωτικής επέκτασης ακολουθεί σταθερά φθίνουσα πορεία.
Με αυτά τα δεδομένα η αβεβαιότητα θα εξακολουθήσει να συνιστά το βασικό χαρακτηριστικό της επιχειρηματικής δραστηριότητας και για το 2010. Εάν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη την απουσία ή την πλημμελή λειτουργία αναδιανεμητικών μηχανισμών, η αβεβαιότητα αυτή θα κάνει την εμφάνισή της με ακόμα πιο έντονο τρόπο
Επομένως είναι προφανής ή ανάγκη νέας αναπτυξιακής πολιτικής, που θα αποσκοπεί κυρίως στην ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας ώστε να τονωθούν οι εξαγωγές, περιορίζοντας αφενός τη δυσβάσταχτη πλέον εξάρτηση από τον ξένο δανεισμό και αφετέρου βελτιώνοντας την καθαρή θέση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Η χώρα μας αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να ξεπεράσει την παρακμή: ταλέντα και μυαλά
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου