Άποψη του Γιάννη Παπαδόπουλου*
Και να λοιπόν που ο πρώτος σκόπελος ξεπεράστηκε. «Έλληνες αισιοδοξείτε». Δεν θα ξεχάσουμε όμως ότι περάσαμε ένα πεντάμηνο άκρατης τρομολαγνίας, σχετικά με την τύχη της πατρίδας μας, που καλλιέργησε μια μεγάλη μερίδα των τηλεοπτικών και έντυπων αθηνοκεντρικών Μ.Μ.Ε. Ίσως κι αυτά να υπηρετούσαν τα συμφέροντα των γηγενών επιχειρηματιών και των νεοκαπιταλιστών κερδοσκόπων που δημιούργησε ο άκρατος φιλελευθερισμός της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η επίθεση εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και της πρόσφατης απόφασής της να εμπιστευτεί την τύχη της και τη συνολικότερη πορεία της χώρας στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και στο Γιώργο Παπανδρέου, ήταν συνδυασμένη και κλιμακούμενη.Όλες οι Κασσάνδρες όμως διαψεύστηκαν. Ο «τιτάνιος» αγώνας που δόθηκε κυρίως από τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό των οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τόσο στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και στο ευρύτερο διεθνές προσκήνιο, έσωσαν την Ελλάδα και τους Έλληνες από μια περιπέτεια που θα κόστιζε ακριβά σε εμάς και τα παιδιά μας. Μερικοί θέλουν να υποβαθμίσουν αυτήν την επιτυχία όλων των Ελλήνων, συνεχίζοντας να κινδυνολογούν. Μόνο «εσχάτη προδοσία» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, σε βάρος όλων των έντιμων πολιτών και της Ελλάδας αυτές οι εκ του πονηρού εικασίες. Βέβαια από μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να διαχέουν τέτοιες φήμες και να έχουν τα εχέγγυα ότι θα επιβιώσουν και στην μετά την οικονομική κρίση εποχή.Το κουβάρι μπορεί πολύ εύκολα να ξετυλιχτεί και να φτάσουμε στην άκρη του νήματος, ξεκινώντας τη βολιδοσκόπησή μας από τις αρχές της δεκαετίας του 90’, κυρίως του πολιτικού και ιδεολογικού πλαισίου που στηρίχτηκε η ίδρυση της «παγκόσμιας κοινωνίας». Η οικονομική κρίση και η ομηρία των οικονομιών των κρατών, από τους τραπεζίτες, έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο κι αυτό είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Κυριάρχησε το μοντέλο της αυτορύθμισης των εθνικών οικονομιών και της στήριξης τους μέσα από τραπεζικά προϊόντα αμφιβόλου προέλευσης και απόδοσης. Βρέθηκαν έτσι κάποιο «κύριοι», πολιτικοί, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, διοικητικά στελέχη τραπεζών, δημόσιοι λειτουργοί των υψηλών κλιμακίων, που μέσα από το παραπέτασμα καπνού του συστήματος της «λαϊκής» δεξιάς, προέταξαν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον, έγιναν “golden boys” και διαχειριστές, με τη δύναμη του χρήματος, της παγκόσμιας πραγματικότητας.Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, που μόνο ο σοσιαλισμός δεν εφαρμόζονταν, στις περισσότερες από τις χώρες όπου επικρατούσε, έστρεψε τους περισσότερους πολίτες των αναπτυγμένων χωρών στο συντηρητισμό των φιλελεύθερων κομμάτων. -Δεν αναφέρω τις αναπτυσσόμενες χώρες και τις εν δυνάμει αναπτυσσόμενες, αφού τις διαφεντεύουν δυο, τρεις από τις ανεπτυγμένες, Η.Π.Α, Αγγλία, Γερμανία κ.α. Σε αυτές τις χώρες έχει χαθεί κάθε έννοια πολιτικής βούλησης του λαού.- Η αντίληψη της δεξιάς και της κεντροδεξιάς για το χτίσιμο της κοινωνικής ευημερίας, ήταν, είναι και θα είναι βασισμένη, στους νόμους της αγοράς. Μιλάνε για την κοινωνική ευημερία των λίγων, σε βάρος των πολλών. Στο μεγαλύτερο μέρος των χωρών της Ε.Ε που επικράτησαν τέτοιες κυβερνήσεις, με τις ευλογίες των Η.Π.Α, εφάρμοσαν το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και υπερ αυτών που αποδείχτηκαν λαμόγια και αδίστακτοι.Τρανταχτά παραδείγματα στην ελληνική πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά. Συγκεκριμένα άτομα αναδείχθηκαν μέσα από αυτό το σύστημα προσωπικού και όχι κοινωνικού πλουτισμού. Αυτοί, οι λίγοι, μέσα σε μια δεκαετία βρέθηκαν να ελέγχουν και να επηρεάζουν καταστάσεις στη χώρα μας.Βέβαια, άμοιροι ευθυνών δεν είναι και οι σοσιαλδημοκράτες, που πιστεύω ότι ιδεολογικά ξεκίνησαν με όλες τις αγαθές διαθέσεις για προσφορά στο λαό. Αφού, όπως και να γίνει, τόσο στη χώρας μας, όσο και στις υπόλοιπες χώρες τις Ε.Ε, η σοσιαλδημοκρατία, βρήκε υποστηριχτές, που στην πλειονότητά τους προέρχονται από τα μεσαία και τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Όμως με το πέραμα των χρόνων, κάποιοι από τη συνεχή διαχείριση της εξουσίας, φθάρθηκαν, σύρθηκαν ελεεινά πίσω από τον πακτωλό χρημάτων που προσέφερε ο δημόσιος κορβανάς και ταυτίστηκαν με τους αδηφάγους μεγαλοκαρχαρίες των αγορών. Επήλθε έτσι και στην ευρύτερη κεντροαριστερά μία ιδεολογική σύγχυση, που δε διέθετε τις βάσεις να προασπίσει τα πιστεύω της και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από τον λαό στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Τα πράγματα όμως οδεύουν προς αλλαγή.Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι πολίτες βρέθηκαν δέσμιοι μεταξύ της κεντροδεξιάς και του τραπεζικού συστήματος που τη στήριξε και μιας αποδυναμωμένης κεντροαριστεράς. Γι’ αυτό λοιπόν γίναμε μάρτυρες, τον τελευταίο καιρό μιας περιπέτειας, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της ίδιας της Ε.Ε. Μέσα από τον κυκεώνα που πέρασε η χώρα μας αποδείχτηκε πόσο μικρή ήταν η συνοχή των ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως των μελών της Ο.Ν.Ε και η αντίληψη της αλληλοϋποστήριξης μεταξύ τους. Κάθε ίχνος συλλογικότητας, στα πλαίσια της εξεύρεσης μια δίκαιας και αποδεκτής λύσης για το οικονομικό έλλειμμα της πατρίδας μας, έφερε την Ε.Ε στα πρόθυρα της διάλυσης, με τη Γερμανίδα δεξιά καγκέλαριο να φιγουράρει σαν κυρίαρχος μιας «ασυνεννοησίας». Οι αντιλήψεις των κεντροδεξιών κυβερνήσεων έφεραν την Ε.Ε στην κατάντια που παρακολουθήσαμε τους προηγούμενους μήνες και έγινε η πατρίδα μας βορά στα δόντια των γνωστών άγνωστων ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ.Βρίσκοντας η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη το δρόμο της, βασιζόμενη σ’ ένα ιδεολογικά κοινωνικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης, που δεν θα είναι διάτρητο από ξένα προς αυτή στοιχεία και επικρατώντας στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, θα έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη ενός διχτυού προστασίας για όλους του Ευρωπαίους πολίτες, αλλά και για τον ίδιο τον θεσμό της Ε.Ε.Σε αυτά τα πλαίσια μπορεί να δοθεί και μια εξήγηση τόσο για την στάση που τήρησαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, πεντέμισι χρόνια, όταν η χώρα βούλιαζε κυριολεκτικά από την κυβέρνηση της Ν.Δ και τον «αξεπέραστο» Κώστα Καραμανλή. Τηρούσαν σιγή ιχθύος, παρόλο που η χώρα είχε μπει δύο φορές σε επιτήρηση και δανειζόταν συνεχώς. Σε αυτό το θέμα υπήρχε σίγουρα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη! Έτσι με την αλλαγή διακυβέρνησης της χώρας, η Ελλάδα χτυπήθηκε αλύπητα από όλους του κεντροδεξιούς κυβερνητικούς κύκλους, αλλά και από τα αντίστοιχα Μ.Μ.Ε του διεθνούς και ευρωπαϊκού στερεώματος.
Οι πολίτες όμως της Ε.Ε, αρχίζουν σιγά- σιγά να συνειδητοποιούν το κακό που επέφεραν τα «λαϊκά» κόμματα, σε αυτούς και τις χώρες τους. Στρέφονται και πάλι στη σοσιαλδημοκρατία, εμπιστεύονται ξανά την κεντροαριστερά, ζητούν όμως να αποδείξουν έμπρακτα ότι έχουν αποβάλλει από το εσωτερικό τους, άτομα που εκμεταλλεύτηκαν όλους τους κοινωνικά προοδευτικούς χώρους.Η μάχη που έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου τις προηγούμενες ημέρες, δεν ήταν μάχη μόνο για την Ελλάδα, ήταν μάχη για την ίδια την Ευρώπη, μάχη για την μελλοντική ταυτότητα της σοσιαλδημοκρατίας.
*Μέλος της Ν.Ε ΠΑ.ΣΟ.Κ Πρέβεζας,Υπεύθυνος Τύπου και Μ.Μ.Ε
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου