Σιγά που θ’ αφήσουμε τον έναν ή τον άλλον κομπλεξικό ανθέλληνα, Γερμανό, Φιλανδό, Γάλλο, Ολλανδό ή όπως διάολο λέγεται, να μάς κουρελιάζει την αξιοπρέπεια, να μας αποδιώχνει όπως το μπάσταρδο που μπλέκεται στα πόδια του καθενός που νομίζει για πατέρα του, όπως τη βρωμερή αλογόμυγα που στρογγυλοκάθεται στο πιάτο, όπως την πολυλογού τσιγγάνα που μάς παίρνει τ’ αφτιά με τις γητειές της,
σιγά που θα κλάψουμε, σιγά που θα παρακαλέσουμε, σιγά που θα φιλήσουμε κατουρημένες ποδιές, σιγά που θα βγάλουμε γλώσσα να γλείψουμε τα γυαλιστερά πατώματα των ευρωπαϊκών σαλονιών,
όταν, υπερήφανοι και κραταιοί, αξιοπρεπείς κι απελευθερωμένοι μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη σε όλους αυτούς του παρηκμασμένους και δειλούς αριστοκράτες ενός κόσμου παλιού που βυθίζεται και ν’ αφεθούμε στα χάδια και τα φιλιά της άλλης πλευράς του ατλαντικού,
όταν τελικά μπορούμε να βρούμε φιλοξενία και παρηγοριά στη ζεστή αγκαλιά του ΔΝΤ.
Κι όσοι, κατηφείς και ντροπιασμένοι σπεύδουν να συνδέσουν την 25η Μάρτη με το Βατερλό της Ελλάδας, ας συνειδητοποιήσουν ότι τη μέρα αυτή η Ελλάδα για ακόμα μια φορά θα αναγεννηθεί και θα θεριέψει, όχι στις ομιχλώδεις αλέες της Unter den Linden, αλλά στους ηλιόλουστους και χλοερούς κήπους του Καπιτωλίου.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου