Κυριακή 12 Απριλίου 2009

AUF WIEDERSEHEN

Δεν υπάρχει τέλος. Μόνο το φυσικό τέλος είναι πραγματικά τέλος. Απλώς συνηθίζουμε να οριοθετούμε τα πράγματα, μιλώντας για τέλος και αρχή. Να αναρωτιόμαστε πού χωράμε, πού περισσεύουμε ,πώς υπάρχουμε. Σαν τα σημάδια που βάζουμε σε μια άγνωστη διαδρομή. Όλα είναι δρόμος λοιπόν. Που τον προετοιμάζεις χωρίς να ξέρεις, που τον περπατάς νομίζοντας πως αυτός, μόνο αυτός, είναι ο δρόμος. Κι όμως πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος. Πάντα υπάρχει ένας άλλος προορισμός. Και πάντα η μαγεία του, είναι το ταξίδι. Και στη δουλειά και στον έρωτα και στη ζωή.Ένα ταξίδι για μας τελειώνει σήμερα. Και ένας δρόμος.Μόνο ένας δρόμος. Κράτησε πέντε χρόνια. Ευτυχώς όμως δεν τελειώνει ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε το κουράγιο. Αυτά ή τα αποκτάς με κόπο και τα κρατάς, ή δεν τα συναντάς ποτέ. Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται οι άνθρωποι που δεν εκτιμώ, να συμφωνούν τόσο πολύ μεταξύ τους. Να είναι φίλοι, αλληλοβοηθούμενοι, συνοδοιπόροι.