Ομορφάντρα Εγκώμιον...

Η Διαφήμιση δεν είναι η «Διάπλασις των Παίδων». Δεν θέλει να έχει, και δεν οφείλει να έχει, ηθικοπλαστικό ρόλο. Άλλως τε, στην Ελλάδα, η αποζημίωση που οφείλει στο κοινωνικό σύνολο για τον επιβλαβή της ρόλο -να υπηρετεί δηλαδή την υλιστική αγορά σε μία χώρα υψηλού πνεύματος- εξωφλείται, και με το παραπάνω μάλιστα, με ειδικούς φόρους, αγγελιόσημα και τον ενίοτε δημοσιογραφικό λίβελο. Η υψηλή αποστολή της διάπλασης της αισθητικής ενός λαού ανήκει άλλως τε αναμφισβήτητα σε κειμενογράφους. Αν ήταν στο χέρι τους, θα επέβαλλαν με νομοθετικό περιορισμό στους διαφημιστές να περιορίζονται σε μία αυστηρή απαρίθμηση των χαρακτηριστικών του προϊόντος ή στην προβολή υψηλής αισθητικής (στην ΕΡΤ φυσικά, ως καθ'ύλην αρμόδια). Τέρμα τα «ομορφαίνει και δεν παχαίνει».


Ως γνωστόν, η Διαφήμιση «αλλοιώνει τη γεύση ρε φίλε». Μερικές διαφημίσεις όμως, ξεφεύγουν παιχνιδιάρικα από αυτόν τον ρόλο τους και γίνονται, άθελά τους ίσως, κοινωνικά σχόλια. Μπορεί να είναι έτσι κακές διαφημίσεις - σχεδόν κανείς δεν θυμάται τι διαφημίζουν - αλλά τι μ'αυτό; Χαίρεσαι να τις βλέπεις και να τις συζητάς. Άλλες γίνονται έτσι διαφημίσεις-καθρέφτης, όπως ο «Αγαπούλας». Άλλες διαφημίσεις- case study του Harvard Business School όπως ο «Ομορφάντρας». Καθώς περιτριγυρίζομαι από μίζερους «Αλλοιώνει-τη-γεύση-ρε-φίλε», που όχι μόνο δεν βάζουν «την μάνα τους και τον πατέρα τους» στην δουλειά τους, όπως ο «Ομορφάντρας», αλλά σου συμπεριφέρονται λες και τους χρωστάς την μάνα τους και τον πατέρα τους, την χαίρομαι την Ελλάδα του Ομορφάντρα, όταν την βρίσκω.

Κι ευτυχώς, την βρίσκω όλο και πιο συχνά τελευταία. Σε μικρά ξενοδοχεία που σερβίρουν στο πρωϊνό τους ότι πιο νόστιμο έχει η περιοχή, ενώ ο ανταγωνιστής τους - επιδοτούμενος εμμέσως από το Υπουργείο Παιδείας και τις «πενταήμερες» εκδρομές του - σού κάνει χάρη να σερβίρει χυμό με συντηρητικά. Ή στον ταξιτζή που βρήκα τις προάλλες μέσω taxibeat (άλλοι ομορφάντρες αυτοί!), που μου εξηγούσε πως όταν παίρνει μία κοπέλα μόνη της το βράδυ για να την γυρίσει σπίτι από έξοδο, δίνει τον αριθμό του στον συνοδό της για να νοιώθει μεγαλύτερη σιγουριά. Την βρίσκω σε κάθε «ομορφάντρα» που κάνει την δουλειά του με κέφι και χαμόγελο και φαντασία. Που βάζει μέσα της «την μάνα του και τον πατέρα του» για να εξυπηρετήσει τον πελάτη του. Που δεν τρέχει να κρυφτεί από τον ανταγωνισμό μέσα σε συντεχνίες και κρατική προστασία. Και δεν μ'ενοχλεί καθόλου ο entrepreneur-«λαϊκάντζα» αν τον βρω να πουλάει βρώμικα στο ΟΑΚΑ κι όχι cupcakes στην Βαλαωρίτου. Του βγάζω το καπέλο και κοιτάω με σεβασμό μήπως πάρω κι εγώ κανένα μάθημα.

Γιατί την πονάω την Ελλάδα του Ομορφάντρα, και την βρίσκω παντού. Την Ελλάδα που προσπαθεί, την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που επινοεί, την Ελλάδα που δεν το βάζει κάτω. Την Ελλάδα που δεν φοβάται να λερώσει τα χέρια της. Σκυμένη στην οθόνη ή σκυμένη στον πάγκο με τα λουκάνικα· δεν με νοιάζει. Τον «ενήλικο εαυτό» μου δεν τον ενοχλεί η τσίκνα, ούτε η άναρχη βοή της αγοράς. Μου φτάνει που βάζει στην δουλειά της «την μάνα της και τον πατέρα της». Μου φτάνει που σχεδιάζει με το δάχτυλο στο χώμα την επόμενη μέρα. 

gregoryfarmakis