Βυθισμένοι για μια φορά ακόμα σε εθνική κατάθλιψη παρακολουθούμε ανήμποροι τις εξελίξεις, χωρίς να ξέρουμε, κυριολεκτικά τι μας ξημερώνει αύριο. Μ'ένα βασανιστικό δίλημμα να κυριαρχεί παντού: Πόσο καιρό θα μας αντέχουν οι δανειστές μας και πόσο καιρό θ' αντέχουμε τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων. Μετά από ένα διάλειμμα μερικών εβδομάδων η εικόνα απαξίωσης της Ελλάδας, από πολιτικούς, μέσα ενημέρωσης, αγορές, έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Με προεξάρχοντες τους Γερμανούς πολιτικούς - κυβέρνησης και αντιπολίτευσης - δεχόμαστε ένα καταιγισμό πυρών για την αναξιοπιστία μας και την αδυναμία να αποδείξουμε εμπράκτως ότι είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε - και κυρίως να υλοποιήσουμε - τα μέτρα που κατά καιρούς δεσμευόμαστε για να συμμαζέψουμε ένα διάτρητο κρατικό κορβανά. Με αποτέλεσμα ν' ακούσουμε για πρώτη φορά από τόσο επίσημα χείλη, την ευθεία απειλή περί συντεταγμένης χρεοκοπίας με ό,τι αυτή συνεπάγεται...
Ακόμα και όσοι έτρεφαν ψευδαισθήσεις, μεταξύ των οποίων και πολλοί στην κυβέρνηση, ότι με μπαλώματα μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους να συνεχίζουν να μας πληρώνουν, συνειδητοποιούν πλέον ότι τα ψέματα τελειώσαν. Οταν βρίσκεσαι μισό βήμα πριν το βυθό δεν μπορείς να διεκδικείς, αλλά δεν έχεις και την παραμικρή δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Κάπως αργά τα κατάλαβαν και ο πρωθυπουργός και ο κ. Βενιζέλος, ότι τα φληναφήματα περί πολιτικής διαπραγμάτευσης, έχουν και ένα όριο. Όταν πιάνεσαι ασυνεπής όχι μία αλλά δυο και τρεις φορές, τότε δεν σε εμπιστεύεται κανείς και πολύ περισσότερο κάποιος που σε δανείζει. Αν μάλιστα έχεις και το θράσος να πιστεύεις ότι από σένα εξαρτάται το ευρώ, άρα τι θα κάνουν θα σε σώσουν έτσι κι αλλιώς, τότε πληρώνεις πολύ ακριβά τα επίχειρα των ψευδαισθήσεων σου. Όπως και έγινε...
Τρέχουμε λοιπόν τώρα, με νέα αναγκαστικά μέτρα επί δικαίων και αδίκων, μήπως και πείσουμε εκ των υστέρων ότι τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, ότι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ότι χρειάζεται από την πλευρά μας για να σωθούμε. Βάζουμε φόρους στα ακίνητα, κατασκευάζουμε μια νέα οργουελιανή γλώσσα, περί εφεδρείας στο δημόσιο, γιατί δεν τολμούμε να πούμε ότι δεν αντέχουμε άλλο πρέπει να μειώσουμε τους δημόσιους υπάλληλους γιατί διαφορετικά θα βουλιάξουμε όλοι μαζί και πάει λέγοντας. Τρέχουμε να ψηφίσουμε στα γρήγορα τον προϋπολογισμό, με όποια πρόσθετα μέτρα θα περιλαμβάνει γιατί διαφορετικά η περιβόητη δόση από την οποία εξαρτιόμαστε είναι αμφίβολο αν και πότε θα έρθει. Και βέβαια περιμένουμε να δούμε αν και πόσο κούρεμα του χρέους θα δεχτούν οι τράπεζες για να διαπιστώσουμε αν θα εφαρμοστεί η συμφωνία του Ιουλίου και ποιες συνέπειες θα έχει εν τέλει.
Με λίγα λόγια, όπως είπε και ο κ. Βενιζέλος, ο Θεός, αν υπάρχει κι αν μας ακούει, να βάλει το χέρι του... Το ερώτημα είναι αν αυτό το σκηνικό τρόμου μπορεί να το διαχειριστεί το πολιτικό σύστημα, με πρώτη φυσικά την κυβέρνηση κι αν μια κατακερματισμένη κοινωνία συνειδητοποιεί ότι αυτή η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων και των προνομίων της είναι η... καλύτερη επιλογή που έχει. Γιατί μόνο διάφοροι ανεγκέφαλοι, που ευδοκιμούν δυστυχώς σε όλο το πολιτικό φάσμα, με προεξάρχουσα δυστυχώς την Αριστερά, μπορούν να πιστεύουν ότι μια έξοδος από το ευρώ η μια στάση πληρωμών, που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα, μπορεί να δώσει λύση στα αδιέξοδα μας. Οι επόμενες εβδομάδες θα δείξουν αν υπάρχει ακόμα λογική σ αυτόν τον τόπο ή αν θα οδηγηθούμε ως πρόβατα στην... εθελούσια σφαγή.
tovima.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου