O ποιητής το έχει πει με τον τρόπο του, εγώ θα το πω με τον δικό μου και να με συγχωρήσει για την ιεροσυλία: «Οπου και να ταξιδεύω η Ελλάδα με πληγώνει». Πολύ όμως. Και μετά θυμώνω, εξοργίζομαι, σιχτιρίζω, αγριεύομαι αναζητώντας το γιατί, που συνήθως επιδέχεται πολλές απαντήσεις, αλλά ποτέ μία και ουσιαστική. Γιατί, ας πούμε, σε αυτή την ωραία μας χώρα το αυτονόητο παίρνει συνεχώς τόσο συντριπτικά μεγάλες διαστάσεις, μας αποσυντονίζει, απορρυθμίζει, αποδιαρθρώνει, διαλύει; Ελα μου ντε, γιατί; Εχουμε καταλήξει- όχι εμείς ακριβώς, οι πολιτικοί δηλαδή, αυτοί που διοικούν- ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία αυτής της χώρας. Η μοναδική βαριά βιομηχανία που έχουμε. Σωστά; Μάλιστα, και πάμε παρακάτω. Γιατί δεν κάνουμε όσα έπρεπε να κάνουμε ώστε αυτή η βαριά βιομηχανία να εξελιχθεί, να δυναμώσει, να καταστεί κινητήριος δύναμη για την οικονομία και τη χώρα; Ελα μου ντε, γιατί; Διότι απουσιάζει ο κοινός νους, είναι η απάντηση, και μαζί η φαντασία, το μέτρο και οι σωστές αποφάσεις.Πώς να μην εγκρίνουν την καμπάνια;
Ανοίγω παρένθεση, ευκαιρίας δοθείσης, και μια που το ΄φερε η κουβέντα που λέγαμε παλιά. Την είδατε αυτή την καμπάνια που έκανε πρόσφατα το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού μέσω ΕΟΤ, για να προσελκύσει τάχα μου τουρίστες στην Ελλάδα από το εξωτερικό; Εγώ την είδα. Και δεν την κατάλαβα καθόλου. Αυτοί που την ενέκριναν και εν συνεχεία την υλοποίησαν, τη βρήκαν προφανώς μεγαλοφυή, διεισδυτική, και καίρια. Εγώ, πάλι, όχι. Ισως γιατί προσωπικά δεν έχω καμιά εξάρτηση από το Μέγαρο Μαξίμου.
Οι άλλοι, αυτοί που την ενέκριναν, προφανώς έχουν. Και σου λέει, αφού την επιμέλειά της την είχε στενή συνεργάτις του Πρωθυπουργού να μην την εγκρίνουμε; Να τη στενοχωρήσουμε την κοπέλα και αυτή, με τη σειρά της, να μεταφέρει τη στενοχώριά της στους παραπάνω και αυτοί στους πιο πάνω και να έχουμε άλλα; Ασε να την εγκρίνουμε ως έχει και βλέπουμε...
Να συγκρίνουμε με το καλοκαίρι του 2008
Αμ δεν είδαμε και από ό,τι φαίνεται δεν θα δούμε κιόλας, γιατί το καλοκαίρι όπου να ΄ναι τελειώνει και όσοι το έ χουν πάρει απόφαση να ταξιδέψουν στην Ελλάδα θα το κάνουν τις επόμενες δυο, τρεις, άντε τέσσερις εβδομάδες χωρίς να περιμένουν να πεισθούν από την καμπάνια της συνεργάτιδος του Πρωθυπουργού. Κατά συνέπεια πάμε γι΄ άλλα, για του χρόνου δηλαδή, να μας έχει ο Θεός καλά και βλέπουμε. Μόνο που επειδή σε λίγο θα γίνει ταμείο για να δούμε τι πιάσαμε, αυτοί που θα κάνουν τις σχετικές μετρήσεις μην αρχίσουν πάλι τις γνωστές αλχημείες, του είδους «μετά τις συντονισμένες κυβερνητικές προσπάθειες αύξηση παρουσίασε η τουριστική κίνηση φέτος, παρά τις αρχικές απαισιόδοξες προβλέψεις»!
Το λέω γιατί ήδη άρχισαν κάτι όργανα να παίζουν, διαβεβαιώνοντάς μας ότι «στο τέλος σώθηκε η παρτίδα». Ποιο τέλος και ποια αρχή; Τις συγκρίσεις, παλικάρια μου, για το πώς πήγε ο τουρισμός φέτος να τις κάνετε όχι με τα περσινά στοιχεία, που ήταν το καλοκαίρι μετά τα «δεκεμβριανά» που τρόμαξαν την υφήλιο, αλλά με τα προπέρσινα, το καλοκαίρι του 2008 δηλαδή. Εντάξει;
Να γκρεμιστούν και να χτιστούν εξαρχής
Κάτι είπα κι εγώ τώρα. Λες και το πρόβλημά μας είναι τα συγκριτικά στοιχεία. Εδώ είναι φανερό ότι πρέπει να γκρεμιστούν τα πάντα και να χτιστούν από την αρχή. Γι΄ αυτό, αρχίζω κι εγώ να πιστεύω ότι μάλλον έχουν δίκιο όσοι τα βάζουν με τον Γιώργο, που έφερε τον κόσμο ανάποδα μπας και σωθεί αυτή η χώρα. Να μη σωθεί, λένε οι οπαδοί αυτής της θεωρίας. Να μη σωθεί, αλλά να καταστραφεί. Ολοσχερώς. Και να ανοικοδομηθεί εκ θεμελίων. Μπας και σε βάθος χρόνου λειτουργήσει σε υγιείς βάσεις- για τα παιδιά μας δηλαδή, γιατί εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε εις βάρος της, το κάναμε.
Ο Γιώργος όμως επιμένει και εμείς- τι να κάνουμε;- ακολουθούμε, παρακολουθώντας μια προσπάθεια που φαίνεται, και είναι, αδιέξοδη. Τέλος πάντων, να μην του την κόψουμε τη φόρα του αθλητή, διότι το έχει πάρει ζεστά το πράγμα και δεν πρέπει. Αυτός. Γιατί οι άλλοι γύρω του ακολουθούν τις παραδόσειςρυθμοί αραμπά, τα ζώα μου αργά! Και λίγο σου λέω, αναγνώστη μου.
Και καθυστερημένο και προσωρινό!
Παράδειγμα τελευταίο: Την Τετάρτη ανακοίνωσε το υπουργείο Πολιτισμού το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Προσέξτε με, την Τετάρτη. Δηλαδή σχεδόν 11 μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της νέας κυβέρνησης, και του φίλου μου του Γερουλάνου ως υπουργού Πολιτισμού. Και προσέξτε επίσης. Το Δ.Σ., λέει, που ανακοίνωσε δεν είναι οριστικό αλλά προσωρινό, μέχρι να ψηφιστεί από τη Βουλή το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου για τον κινηματογράφο, το οποίο σύντομα θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση! Υποθέτω ότι το 2012, πρώτα ο Θεός, θα ψηφιστεί. Αλλά θα μου πεις, εσένα αυτό σε μάρανε;
Εδώ τον Ροβέρτο Σπυρόπουλο που ο Γιώργος τον είχε κάθε μέρα στα πόδια του, τον τοποθέτησαν διοικητή στο ΙΚΑ μόλις τον προηγούμενο μήνα, σχεδόν δέκα μήνες μετά τις εκλογές. Και μη πιάσουμε και τα υπόλοιπα γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη, θα στενοχωρηθούμε όλοι μέρες που είναι και δεν θέλω.
Στην Τουρκία ντράπηκα για λογαριασμό μας
Τι θέλω; Να γίνει, ρε παιδί μου, μια εθνική προσπάθεια, να το πάρει ο καθένας πάνω του το πράγμα και να πει, «εγώ από σήμερα θα κάνω, από την πλευρά μου, κάτι γι΄ αυτή τη χώρα, να βελτιώσω την κατάστασή της», και όλο αυτό, να δώσει ένα συνολικό αποτέλεσμα. Καλύτερο. Ολοι όμως. Από την λιμενικό που σπρώχνει τον κόσμο στο λιμανάκι της Λέρου φωνάζοντας λες σε ζώα «γκόου μπακ ρε», μέχρι την τελωνειακό στο λιμάνι της Κω που συμπεριφέρεται στους ανθρώπους με την αγένεια που της παρέχει η πρόσκαιρη εξουσία της. Και από τον ταξιτζή που θεωρεί υποχρέωσή του να σε κλέψει, μέχρι τον εφοριακό, τον πολεοδόμο, τον γιατρό, τον φαρμακοποιό, τον... τον... που είναι με το χέρι απλωμένο για να τα αρπάξουν στην πρώτη ευκαιρία. Ολοι να κάνουμε κάτι. Δεν σώζεται αλλιώς αυτή η χώρα.
Πήγα τις προάλλες στην Τουρκία, πέρασα από την Κω στην Αλικαρνασσό, Μποντρούμ που τη λένε αυτοί. Είχα πάει και πέρσι, τέτοιο καιρό μάλιστα. Ο τελωνειακός έλεγχος πέρσι γινόταν σε κάτι παράγκες, μια ντροπή ανάλογη της δικής μας πύλης εισόδου στην Κω. Φέτος, ντράπηκα εγώ για λογαριασμό μας. Εμείς παράγκες, αυτοί αίθουσες να ντρέπεσαι να πατήσεις. Καινούργιες, κλιματιζόμενες, πεντακάθαρες, μάρμαρα, ξύλα, τζάμια, όλα με στυλ. Και πάνω απ΄ όλα, με ευγενέστατους και χαμογελαστούς υπαλλήλους. Τόσο που να ντρέπεσαι, σου λέω. Και αποφαίνεσαι με πίκρα, «να γιατί όπου πάω η Ελλάδα με πληγώνει»! Μέχρι πότε όμως;
Να κάνουμε μια εθνική προσπάθεια, να το πάρει ο καθένας πάνω του το πράγμα, γιατί δεν σώζεται αλλιώς αυτή η χώρα
Αλλος κρατάει κλειστά χαρτιά και άλλοι την... αναπνοή τους
Γιώργος Χ.Παπαχρήστος / ΝΕΑ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου