«Με λένε Στέλλα» (Stella-Leora Barbara)

Ταινιάρες σκάνε από κάθε γωνιά της γης, πλην της ελληνικής. Παράδειγμα; «Με λένε Στέλλα» (Stella). Αυτό το δεκατετράχρονο κορίτσι με το όνομα Λεορά Μπαρμπαρά θα σας πάρει τα μυαλά. «Τα 400 χτυπήματα» δεν είναι μακριά. Στέλλα, σ΄ έχω βάλει στην καρδιά μου οριστικά! Μόλις στα δεκαπέντε είναι ο πιτσιρικάς- πρωταγωνιστής, Ζαν Πιερ Λεό. Μόλις στα δεκατέσσερα η Μπαρμπαρά. Ένα το κρατούμενο λοιπόν. Η μεταπολεμική Γαλλία είναι το σκηνικό στο αριστούργημα του Τριφό. Η μετα-Μαγιάτικη (του ΄68) εποχή είναι το κοινωνικό φόντο της «Στέλλας» της Σιλβί Βερχέιντε. Δεύτερο κρατούμενο. Αυτοβιογραφικό- έτσι πιστεύεις, γιατί είναι εντελώς βιωματικός ο γκρίζος Γολγοθάς του μικρού Αντουάν Ντουανέλ. Το ίδιο και της Στέλλας. Η σκηνοθέτιδα- κόβω τον λαιμό μου γι΄ αυτό- εμφύσησε αισθήματα, συγκίνηση, σκέψεις και οργή γιατί τα έζησε έτσι ακριβώς από μικρό παιδί. Τρίτο το κρατούμενο. Και τέλος, η διαφορετικότητα ανάμεσα στις δύο αποκλίνουσες πορείες.