Καλωσορίζοντας τα παλιά

Τηρουμένων των αναλογιών, σε μιαν αποστροφή του βαρύγδουπου, ως συνήθως, λόγου του, ο εκδότης του Βήματος και ιθύνων νους του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη μού θύμισε χτες την ακριβοδίκαιη πρόταση του Λάιμπνιτς στη Θεοδικία του: «Αν ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς κόσμους δεν βρισκόταν ένας, καλύτερος από τους υπόλοιπους, ο Θεός δεν επρόκειτο να δημιουργήσει κανέναν». Όμως, τελικά, να που έφτιαξε ετούτον εδώ που ζούμε. Κατ’ απόλυτη συνέπεια, ο κόσμος που μας δόθηκε να ζήσουμε είναι ο καταλληλότερος μεταξύ των κόσμων στους οποίους θα μπορούσαμε πιθανώς να ζήσουμε. (Συζητάμε, αν θέλετε, το γεγονός ότι το επιχείρημα στηρίζεται στην άκρα ευμένεια του Πλάστη- ο οποίος, δεν υπήρχε περίπτωση να μας προσφέρει όποια κι όποια σκαρταδούρα- αλλά η λογική της πρότασης είναι ακαταμάχητη. Κι ας συνεχίζουν διάφοροι σκεπτικιστές, μετά τον Βολταίρο, να χλευάζουν την ακατάβλητη αισιοδοξία του Λάιμπνιτς, με την οποία ο μεγάλος μαθηματικός και φιλόσοφος απλώς δηλώνει, πριν από την ανατρεπτική θεωρία της εξέλιξης, την πλήρη εμπιστοσύνη του στις υπό πίεση εξευρεθείσες καλύτερες δυνατές λύσεις.)

Ποιά συγγένεια βρήκα, λοιπόν, εγώ τώρα- τηρουμένων των αναλογιών, επιτρέψτε μου να επιμείνω- ανάμεσα στην καλοσυνάτη πρόταση του Λάιμπνιτς και στο κύριο άρθρο του κ. Ψυχάρη. Σημειώνει, στην αρχή ήδη του άρθρου του ο γνωστός δημοσιογράφος, πως από τη μεταπολίτευση και μετά, και παρόλες τις μεταξύ τους έντονες και συχνά πλασματικές διαφωνίες, τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας παγίως ομονοούσαν στην ανάγκη να υπερψηφιστούν οι δαπάνες του Προϋπολογισμού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Τούτο, βεβαίως, εν όψει των «ορατών εθνικών κινδύνων»... Κι εδώ ακριβώς ο μακρινός απόηχος της Θεοδικίας: «Σε εκείνους τους καιρούς η στάση αυτή των δύο κομμάτων εκτιμήθηκε προφανώς τόσο θετικά από τους πολίτες ώστε έκτοτε επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες η ΝΔ και το ΠαΣοΚ να εναλλάσσονται στην εξουσίαν ηρέμως και ησύχως.»

Με άλλα, δικά μου, βέβαια, λόγια, αν όλοι εμείς οι συνετοί πολίτες σαράντα χρόνια τώρα επιτρέπαμε και επικυρώναμε την ειρηνική, ανώδυνη και ανεπαίσχυντη εναλλαγή στην εξουσία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, είναι διότι κοιμόμαστε ήσυχοι πως, οσαδήποτε άλλα δεινά κι αν συσσωρεύονταν, οι εκάστοτε Υπουργοί Εθνικής Άμυνας θα φρόντιζαν οπωσδήποτε (και με το... αζημίωτο ενδεχομένως) ώστε να μη μας λείψουν τα όπλα με τα οποία θα υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από τους «ορατούς» φθονερούς εχθρούς της. Και πως η αντιπολιτευόμενη παράταξη δεν θα είχε καμία αντίρρηση για τις εισηγούμενες από τη συμπολίτευση εθνοσωτήριες παραγγελίες οπλικών συστημάτων, περιμένοντας καρτερικά τη σειρά της να κυβερνήσει κι εκείνη τον τόπο και να συνεχίσει (με το αζημίωτο πάντα) το θεάρεστο αυτό έργο.

Μα, αν δεν είναι αυτός «ο καλύτερος απ’ όλους τους κόσμους», τότε ποιός είναι; Μια σημαντική παραφωνία ωστόσο εδώ, την οποία δεόντως εντοπίζει στη συνέχεια του σημειώματός του ο αρθρογράφος. Η θωράκιση της άμυνας της χώρας ήταν η φωτεινή εξαίρεση. Σε όλα τ’ άλλα υψίστης σημασίας πράγματα (οικονομία, παιδεία και ούτω καθεξής) οι ανθυποψήφιες για την εξουσία παρατάξεις τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά. Πεισματικά «όχι» από την πλευρά της μειοψηφίας σε όλα τα επί μέρους κεφάλαια του Προϋπολογισμού που εισηγείτο η πλειοψηφία, με αποτέλεσμα την άνευ ουσίας καταψήφιση του κυβερνητικού προγράμματος (όσο κι αν αυτό διατηρούσε μια ζηλευτή συνέχεια, ανεξάρτητα από το κόμμα που βρισκόταν στην αρχή: προοδευτική διόγκωση του Ελλείμματος που έμελλε να καλυφθεί από νέα Δάνεια που θα κάλυπταν με τη σειρά τους τις παγιωμένες ανάγκες... εναλλακτικών βέβαια προσώπων- επιδοτήσεις, προσλήψεις, μεταθέσεις, αποσπάσεις και δε συμμαζεύεται).

Αυτά όμως όλα τώρα μοιάζουν να τέλειωσαν. Κι ατενίζουμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον. «Περιμένοντας το καινούριο», όπως εμφατικά τιτλοφορεί το άρθρο του ο εκδότης του Βήματος. Η ελπιδοφόρος αρχή έγινε όταν ξημέρωσε η περασμένη Τετάρτη, η «αληθώς μεγάλη μέρα», κατά τον αρθρογράφο, καθώς «επετεύχθη στη Βουλή των Ελλήνων η συναίνεση για την Παιδεία». Με δεδομένο το ότι η ομοψυχία δεν κινδυνεύει και στο άλλο ζωτικό πεδίο της προάσπισης της Εθνικής Άμυνας (για να μη μιλήσουμε και για τον μονόδρομο του διαρκούς, ανατροφοδοτούμενου δανεισμού), δε μπορεί παρά να μας περιμένουν ακόμα καλύτερες μέρες. Ας μην παρεξηγηθώ- έχω άλλωστε ξεκαθαρίσει τη θέση μου σε προηγούμενο σημείωμα, εδώ στο Protagon- δεν πρόκειται ν’ αμφισβητήσω το ότι υπάρχουν αρκετές νοήμονες διατάξεις στον νέο νόμο για την Παιδεία, ή τουλάχιστον αρκετές καλές προτάσεις για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Η αυτονοήτως επιβεβλημένη εφαρμογή τού νόμου θα δείξει. Διαφωνώ όμως ασφαλώς ως προς το «νέο πνεύμα» που δήθεν κυριάρχησε ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη συναίνεση. Σε τι χρειάστηκε, μεταξύ των άλλων, να υποχωρήσει από τις αρχικές της θέσεις η Υπουργός Παιδείας, για να πει το ναι η ξεροκέφαλη αντιπολίτευση; Μα στην όντως νεωτερική απαίτηση των καιρών για την κατάργηση των ανεδαφικών και προωθούμενων με τη γνωστή φαυλότητα «δωρεάν συγγραμμάτων». Όχι μόνο τίποτα «καινούριο» δεν φαίνεται εδώ στον ορίζοντα, παρά, αντιθέτως, κατακυρώνεται η επιστροφή στις πιο παλιομοδίτικες κακές πρακτικές. Χαριστικές δήθεν για τους φοιτητές, που συνεχίζουν έτσι ν’ απολαμβάνουν τη «δωρεάν Παιδεία», αλλά και χαριστικές, κυρίως κατ’ ουσία, για τους λογής λογής καθηγητάδες.

Ας ξαναπιάσουμε όμως το νήμα με τη Θεοδικία. Δεν θέλω κατά κανένα τρόπο να στερήσω από τον κ. Ψυχάρη τη χαρά να προσδοκά κάτι καινούριο. Ο Λάιμπνιτς, με όλη την ευαρέσκειά του για όλα όσα του είχαν χαριστεί- στον ίδιο και σε όλους τους συνανθρώπους του- ένα ακόμα σπουδαίο πράγμα δεν έπαψε να ζητάει: «να μην ατονήσει ποτέ η διάθεση και η ετοιμότητά μας για νέες ανακαλύψεις». Ο κόσμος μας καθώς απαρτίζεται από απειράριθμα μόρια ασφαλώς και αφήνει περιθώρια για αμέρητα νέα «θαύματα της φύσης» καθώς και για νέα περιπετειώδη διαβήματα της λογικής. Αν σ’ αυτό το σκεπτικό στηρίζει και ο μεγαλόσχημος εκδότης μας την ελπίδα του για τον ερχομό τού καινούριου, τότε είμαι ολόψυχα μαζί του.

protagon.gr