ΟΤΑΝ «έκτιζαν» τα προνόμιά τους, ούτε που το φαντάστηκαν. Μέρες «δόξας» κι όλοι να τρέχουν ξοπίσω τους. Αυτοί χαμογελούσαν, οι πολλοί χειροκροτούσαν και το χέρι τους «άναβε» απ’ τις (προεκλογικές) χειραψίες.. Ύστερα χάνονταν, για να πέσουν με τα μούτρα στη «δουλειά». Κοινοβουλευτική (γενικώς), νομοθετική (ειδικώς) και ρουσφετολογική (ειδικότερα). Με τη ματιά λοξά στον ψηφοφόρο. Μην άλλαξε κόμμα και «ιδεολογία», μη τον σαγήνευσε ο «εχθρός» με άλλα κόλπα και υποσχέσεις.
ΚΙ ήρθε καιρός που πλάκωσε κρίση, έπεσε φτώχια και γκρίνια, το κλίμα άλλαξε και ο καιρός δεν άλλαξε. Τέλος η «δόξα» και τα χαμόγελα, χαμήλωσε το κεφάλι ο πολιτικός, τρόμαξε ο βουλευτής, κατσούφιασε ο υπουργός κι όπου φύγει-φύγει. Και, βέβαια, είναι ανεπίτρεπτο να φοβάται ο πολιτικός στις εξόδους του, ο βουλευτής το…γιαούρτωμα και ο υπουργός να εισπράττει «βίαια» τα επίχειρα των πρωτοβουλιών του. Είναι φυσικό να «τρομάζει» η εξουσία στη θέα της πλατείας, αλλά αφύσικο να την τρομάζουν θλιβερές μειοψηφίες φωνασκούντων. Δεν το σκέφθηκαν έγκαιρα, δεν το φαντάστηκαν, δεν πρόλαβαν το «κακό» κι όμως, ακόμα νομοθετούν. Για καινούρια αυτοκίνητα(!) και το ίδιο πλεονέκτες, χαϊδεύοντας ηδονικά την καρέκλα των προνομίων.
ΩΣΤΟΣΟ, κρατούν μαχαίρι και πεπόνι και το ξέρουν. Θίχτηκαν απ’ τις αφίσες που τους πρόσβαλαν, μέτρησαν οι κάποιες ανούσιες απειλές για την ασφάλειά τους και βάρεσαν συναγερμό. Κινδυνεύουν(;) οι ίδιοι-κινδυνεύει η Ελλάδα! Προστάτευσέ τους-προστατεύεις την Ελλάδα!! Κι έγινε η αγωνία τους και δικιά μας αγωνία. Τριακόσιοι νομοθέτες με τη προστασία τους κι απέναντι δέκα εκατομμύρια αφύλαχτων Ελλήνων. Ασφαλείς οι φυλασσόμενοι «πατρίκιοι» κι ας τρυπώνουν κλέφτες και φονιάδες στα σπίτια των «πληβείων».
ΕΙΔΑΜΕ τρομαγμένους πολιτικούς «δια τον φόβον» των τραμπούκων, αλλά δεν είδαμε το πρόσωπό τους να…συσπάται απ’ τα χτυπήματα ένστολων τραμπούκων σε κεφάλια πολιτών. Καταγράψαμε την…ευαισθησία τους για την «συντεχνία»-δεν τους είδαμε συγκινημένους για την πρόσφατη κρατική βία. Κι ούτε μια κραυγή για εντοπισμό δραστών με το κλομπ και υπευθύνων με τις εντολές για το γιουρούσι.
ΞΕΡΕΙΣ…φίλε πολιτικέ, δεν έχει διαβαθμίσεις η ανθρώπινη ζωή. Κι αν δεν το ‘νιωσες πως η προστασία του βουλευτή και η ασφάλεια του υπουργού μετράει όσο και του τελευταίου πολίτη, κακό του κεφαλιού σου. Σύντομα θα το σκέφτεσαι να ξεμυτίσεις απ’ το σπίτι σου (και δεν το θέλουμε) κι ας την κρατάς σφιχτά της εξουσίας την καρέκλα.
