της Λίνας Παπαδάκη
Ο Μίκης Θεοδωράκης ο εθνικός και ο Θεοδόσης Πελεγρίνης ο πανεπιστημιακός ενώθηκαν με τους Αγανακτισμένους για να «αντιδράσουν στις επαίσχυντες συμφωνίες του μνημονίου που παραχωρούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας», στη «συναίνεση που σημαίνει τυφλή υπακοή στην Τρόικα» και στο εξαρτημένο πολιτικό σύστημα που καταρρέει, στη «μεγάλη εθνική τραγωδία».
Η πρόθεση σεβαστή, το περιεχόμενο αναμενόμενο. Οι ομιλίες τους βασίστηκαν στο πνεύμα το αθάνατο του αγνού πατέρα και στην ανελευθερία ως κατάσταση της χώρας. Οι ατάκες τους - όσοι έχουν συντάξει ανοιχτές ομιλίες από την άουλα της φιλοσοφικής έως τα γραφεία των πολιτικών αρχηγών καταλαβαίνουν τι θέλω να πω – βρίσκονται στα sos των σημειώσεων. Λέξεις όπως «σώμα», «κεφαλή» και φράσεις όπως «η ελευθερία κερδίζεται, δεν χαρίζεται» αποτελούν τα πιο εύκαιρα συγκινησιακά τεχνάσματα του λόγου.
Δυο άνδρες με ξεχωριστή πορεία, καταξιωμένοι μέσα από τη δουλειά τους και το σύστημα που τους ανέδειξε, κάλεσαν τον κόσμο να τους ακολουθήσει, να ξεσηκωθεί ενάντια στην επιβαλλόμενη πολιτική.
Δεν προχώρησαν τη συλλογιστική τους όμως, δεν έκαναν την κίνηση του αυτονόητου υποδεικνύοντας τον τρόπο, τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Οι διανοούμενοι σε μια αμήχανη και θολή περίοδο, παίζουν κατά κανόνα τον ρόλο του εμπνευστή. Τα γραπτά τους, είτε ως δοκίμια, είτε ως εύπεπτοι στίχοι τραγουδιών αλλά και κείμενα θεατρικά και διηγήματα και άρθρα στον τύπο και ομιλίες βοηθούν στην εγρήγορση της σκέψης και στην τόνωση της συνείδησης, του εγώ και του έθνους.
Ένα πλήθος ακέφαλο χωρίς μορφές ηγετικές, χωρίς σύνθημα – αίτημα της στιγμής, εύκολα αποκτά τη συνείδηση του όχλου που στην αρχή πανηγυρικά βαδίζει στους ρυθμούς του συναισθήματος, της νέας εικόνας, της χαλαρότητας του δρόμου, της χαράς της συνύπαρξης και στην πορεία - όταν το νέο γίνει ρουτίνα και παύσει η περιέργεια – σκύβει το κεφάλι θολωμένο, σαν το αδέσποτο πεινασμένο σκυλί, κουνάει νευρικά την ουρά του, μυρίζει τους ομοίους του και γουργουρίζοντας ετοιμάζεται για καβγά.
protagon.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου