Του Γιώργου Σκλαβούνου Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε με αφορμή τη μεγάλη αποχή που ζήσαμε στις εκλογές στις 7 Νοέμβρη.
Στοχεύει να καταστήσει όσο γίνεται σαφέστερα τα γενεσιουργά αίτια αυτής της αποχής.
Στοχεύει να αναδείξει τους κινδύνους για την οριστική κατάλυση της δημοκρατίας που έρχεται καλπάζοντας, για να διαδεχθεί την απαξίωση και τη παρακμή του θεσμού του κόμματος και της πολιτικής.
Σκοπεύει να καταδείξει ότι όλοι σχεδόν όσοι βρίσκουν νόημα ζωής, καταξίωση κλπ. από την υπάρχουσα κυρίαρχη νοοτροπία στα κόμματα και το πολιτικό σύστημα ,δεν εννοούν να συνέλθουν. Συνεχίζουν με τους ίδιους τρόπους, με τα ίδια μέσα, να τροφοδοτούν τη πορεία της παρακμής των κομμάτων και της Δημοκρατίας.
Πολλοί σε τοπικό και εθνικό επίπεδο μιλάνε για τη παρακμή των κομμάτων, για την απαξίωση της Πολιτικής. Βέβαια, άλλο το να μιλάς για το πρόβλημα και άλλο να το λύνεις.
Για μια ακόμα φορά η αποχή από τις εκλογές , κρούει σε ώτα μη ακουόντων. Για μια ακόμα φορά πολιτικοί , αναλυτές ,δημοσιογράφοι και διανοούμενοι, συζητούν για το πρόβλημα της αποχής.
Όμως κανένας ούτε από δεξιά , ούτε από αριστερά , ούτε σε τοπικό, ούτε σε εθνικό επίπεδο καλεί σε προσκλητήριο μάχης για την αποκάλυψη των αιτίων που γέννησαν και αναπαράγουν την αποχή.
Το πολιτικό μας σύστημα ( ο θεός να το κάνει πολιτικό σύστημα) προτιμάει τον αργό του θάνατο, παρά την αναγέννησή του.
Η αποκάλυψη των πραγματικών αιτίων της αποχής ,αναγκαστικά θα σημάνει την αναγνώριση της ανάγκης να τελειώνουμε εδώ και τώρα με το ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ τρόπο λειτουργίας των κομμάτων.
Ο τόπος έχει ανάγκη από κόμματα της πράξης . Τα κόμματα των διακηρύξεων ,έχουν από καιρό κλείσει το κύκλο της ζωής τους. Δεν προσφέρουν πιά ούτε διακίνηση ιδεών , ούτε πάλη ιδεών.
Δεν προσφέρουν ιδανικά ζωής, πρότυπα και παραδείγματα ζωής.
Δεν ηγούνται , δεν προπορεύονται της κοινωνίας.
Δεν αποτελούν κοινωνικές πρωτοπορίες, δεν αποτελούν μαγιές κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης. Αποτελούν ακριβώς το αντίθετο.
Δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν τα μέλη τους να συνεργαστούν πχ. Στον αγροτικό τομέα, στη μεταποίηση, να χτίσουν μια βιοτεχνική μονάδα, μια ομάδα παραγωγών, ένα συνεταιρισμό αλιέων, ένα συνεταιρισμό γυναικών, μια πρωτοποριακή ομάδα καλλιτεχνών, μια ομάδα νέων.
Σε όλα τα κόμματα:
Όταν η συντηρητική παράταξη δεν έχει ένα σαφές πλαίσιο αξιών ζωής, αρχών και στόχων, το οποίο υπηρετεί, το οποίο προτείνει ως άξιο να διατηρηθεί, ως άξιο να το παραλάβει και να το παραδώσει στα παιδιά της, τότε πως νομιμοποιεί τη πολιτική της έκφραση και την απαίτησή της να κυβερνήσει αυτό το τόπο;
Όταν ο φιλελεύθερος πολιτικός χώρος που υποτίθεται ότι επιθυμεί και προσβλέπει στην ελαχιστοποίηση του ρόλου του κράτους στην οικονομία αδυνατεί να συγκροτήσει στη θεωρία και στη πράξη, ένα μοντέλο τοπικής –περιφερειακής ανάπτυξης. Όταν δεν υπάρχει μια συγκροτημένη, λειτουργούσα ,τοπική οικονομική ηγεσία , με συγκεκριμένους αναπτυξιακούς στόχους, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, τότε πως μπορεί να υπάρχει πολιτική έκφράση ενός, ανύπαρκτου , ανοργάνωτου κοινωνικά, οικονομικά ,χώρου;; τότε με ποιόν και πως κάνει διάλογο το πολιτικό μας προσωπικό, η μας ηγεσία;
Στοχεύει να καταστήσει όσο γίνεται σαφέστερα τα γενεσιουργά αίτια αυτής της αποχής.
Στοχεύει να αναδείξει τους κινδύνους για την οριστική κατάλυση της δημοκρατίας που έρχεται καλπάζοντας, για να διαδεχθεί την απαξίωση και τη παρακμή του θεσμού του κόμματος και της πολιτικής.
Σκοπεύει να καταδείξει ότι όλοι σχεδόν όσοι βρίσκουν νόημα ζωής, καταξίωση κλπ. από την υπάρχουσα κυρίαρχη νοοτροπία στα κόμματα και το πολιτικό σύστημα ,δεν εννοούν να συνέλθουν. Συνεχίζουν με τους ίδιους τρόπους, με τα ίδια μέσα, να τροφοδοτούν τη πορεία της παρακμής των κομμάτων και της Δημοκρατίας.
Πολλοί σε τοπικό και εθνικό επίπεδο μιλάνε για τη παρακμή των κομμάτων, για την απαξίωση της Πολιτικής. Βέβαια, άλλο το να μιλάς για το πρόβλημα και άλλο να το λύνεις.
Για μια ακόμα φορά η αποχή από τις εκλογές , κρούει σε ώτα μη ακουόντων. Για μια ακόμα φορά πολιτικοί , αναλυτές ,δημοσιογράφοι και διανοούμενοι, συζητούν για το πρόβλημα της αποχής.
Όμως κανένας ούτε από δεξιά , ούτε από αριστερά , ούτε σε τοπικό, ούτε σε εθνικό επίπεδο καλεί σε προσκλητήριο μάχης για την αποκάλυψη των αιτίων που γέννησαν και αναπαράγουν την αποχή.
Το πολιτικό μας σύστημα ( ο θεός να το κάνει πολιτικό σύστημα) προτιμάει τον αργό του θάνατο, παρά την αναγέννησή του.
Η αποκάλυψη των πραγματικών αιτίων της αποχής ,αναγκαστικά θα σημάνει την αναγνώριση της ανάγκης να τελειώνουμε εδώ και τώρα με το ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ τρόπο λειτουργίας των κομμάτων.
Ο τόπος έχει ανάγκη από κόμματα της πράξης . Τα κόμματα των διακηρύξεων ,έχουν από καιρό κλείσει το κύκλο της ζωής τους. Δεν προσφέρουν πιά ούτε διακίνηση ιδεών , ούτε πάλη ιδεών.
Δεν προσφέρουν ιδανικά ζωής, πρότυπα και παραδείγματα ζωής.
Δεν ηγούνται , δεν προπορεύονται της κοινωνίας.
Δεν αποτελούν κοινωνικές πρωτοπορίες, δεν αποτελούν μαγιές κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης. Αποτελούν ακριβώς το αντίθετο.
Δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν τα μέλη τους να συνεργαστούν πχ. Στον αγροτικό τομέα, στη μεταποίηση, να χτίσουν μια βιοτεχνική μονάδα, μια ομάδα παραγωγών, ένα συνεταιρισμό αλιέων, ένα συνεταιρισμό γυναικών, μια πρωτοποριακή ομάδα καλλιτεχνών, μια ομάδα νέων.
Σε όλα τα κόμματα:
Όταν η συντηρητική παράταξη δεν έχει ένα σαφές πλαίσιο αξιών ζωής, αρχών και στόχων, το οποίο υπηρετεί, το οποίο προτείνει ως άξιο να διατηρηθεί, ως άξιο να το παραλάβει και να το παραδώσει στα παιδιά της, τότε πως νομιμοποιεί τη πολιτική της έκφραση και την απαίτησή της να κυβερνήσει αυτό το τόπο;
Όταν ο φιλελεύθερος πολιτικός χώρος που υποτίθεται ότι επιθυμεί και προσβλέπει στην ελαχιστοποίηση του ρόλου του κράτους στην οικονομία αδυνατεί να συγκροτήσει στη θεωρία και στη πράξη, ένα μοντέλο τοπικής –περιφερειακής ανάπτυξης. Όταν δεν υπάρχει μια συγκροτημένη, λειτουργούσα ,τοπική οικονομική ηγεσία , με συγκεκριμένους αναπτυξιακούς στόχους, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, τότε πως μπορεί να υπάρχει πολιτική έκφράση ενός, ανύπαρκτου , ανοργάνωτου κοινωνικά, οικονομικά ,χώρου;; τότε με ποιόν και πως κάνει διάλογο το πολιτικό μας προσωπικό, η μας ηγεσία;
-2-
Όταν η τοπική πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να κάνει διάλογο με τη τοπική οικονομική ηγεσία και μάλιστα διαφανή, μέσα από φορείς, θεσμοθετημένα, αναγκαστικά θα κάνει το διάλογο, με πρόσωπα ,έξω από θεσμούς και έξω από διαδικασίες…..
Στο χώρο της ευρύτερης Δημοκρατικής παράταξης:
Αυτός ο χώρος που εκφραστήκαμε τα τελευταία χρόνια από την Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ και κάλυπτε τα μεσαία στρώματα και τους αγρότες βρίσκεται επίσης ιδεολογικά αποκληρωμένος, πολιτικά προδομένος, οργανωτικά εγκαταλελειμμένος .
Το όραμα και το πρόγραμμα της Οικονομικής, της Κοινωνικής , της Πολιτικής Δημοκρατίας ( όραμα της Σοσιαλδημοκρατίας αλλά και του Γέρου της Δημοκρατίας) πάντα επίκαιρο, έχει ολοκληρωτικά εγκαταλειφθεί από Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.
Η στήριξη των μη προνομιούχων, η δωρεάν Παιδεία, το Κράτος Πρόνοιας μοιάζουν με ξεχασμένα όνειρα.
Το να βγούμε από το Μνημόνιο είναι αδήριτη ανάγκη, είναι αναγκαίος στόχος εθνικός, κοινωνικός, οικονομικός. Αν δεν μπορούμε να συμμετέχουμε τοπικά σε αυτή την έξοδο, τότε και εθνικά θα είναι αδύνατη.
Αυτός ο στόχος για να κατακτηθεί δεν χρειάζεται απλά και μόνο πανστρατιά. Για να καταστεί η πανστρατιά νικηφόρα,
Χρειάζεται να ξέρει ο Λαός μας, η κάθε τοπική κοινωνία και οικονομία, που θα πάει όταν θα βγει. Ποιοί θα είναι οι Εθνικοί και Κοινωνικοί μας στόχοι οι τοπικοί αναπτυξιακοί μας στόχοι, όταν θα βγούμε από το Μνημόνιο.
Ποιοι θεσμοί και ποιες κοινωνικές δυνάμεις με ποια οργάνωση, με ποιά ηθική και πολιτική θωράκιση, θα διασφαλίσουν ότι αυτή η έξοδος θα συνδυασθεί με την εδραίωση ενός κράτους ευνομίας, ισηγορίας, ισοπολιτείας.
Στην Ευρώπη και σε πολλές από τις χώρες της, διατηρείται μια πανίσχυρη κοινωνική, οικονομική ,πολιτική ιδεολογική βάση στη κατεύθυνση της οικονομικής Δημοκρατίας.
Για παράδειγμα το 1/3 των Τραπεζών (όχι μόνο ως αριθμός αλλά και ως επίπεδο οικονομικής δύναμης) είναι ιδιοκτησία του Γερμανικού Τραπεζικού συνεταιριστικού κινήματος.
Εμείς απαξιώσαμε , τσακίσαμε το αγροτικό συν/κό κίνημα και δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε στο καταναλωτικό ή κάτι αξιόλογο στους πιστωτικούς συνεταιρισμούς.
Σήμερα ο χώρος της μεσαίας τάξης αλλά και της μικρομεσαίας επιχείρησης βρίσκεται χωρίς πνευματική ηγεσία, χωρίς πολιτικό όραμα, κατακερματισμένος οργανωτικά, εγκαταλελειμμένος από τη φιλελεύθερη δεξιά της Παγκοσμιοποίησης.
Δεν μπορεί να βρει στήριξη στο χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης , βοήθεια θεσμικής οργανωτικής συγκρότησης.
Πραγματικό τοπικό πρόγραμμα επιβίωσης της μικρο-μεσαίας επιχείρησης δεν υπάρχει.
Αφθονία δελτίων τύπου και ανακοινώσεων υπέρ των μικρομεσαίων. Όμως η αλήθεια παραμένει ότι, η επέλαση των πολυεθνικών και των πολυκαταστημάτων τσακίζει καθημερινά τους ανυπεράσπιστους μικρομεσαίους της τοπικής οικονομίας. Αυτό συμβαίνει και στο εμπόριο και στο τουρισμό.
Οργανωμένη προγραμματισμένη τοπική θέληση για μια αντεπίθεση επιβίωσης της μικρομεσαίας επιχείρησης δεν υπάρχει. Οι μικρομεσαίοι προλεταριοποιούνται μαζικά. Η μεσαία τάξη αργοπεθαίνει. Μαζί της και η Δημοκρατία.
Η παραδοσιακή αριστερά:
Η παραδοσιακή αριστερά αδυνατεί να προσφέρει διέξοδο και στα μεγάλα και στα μικρά προβλήματα.
Παραμένει ηθικολογικά, καταγγελτική, διαμαρτυρόμενη. Δεν μπορεί να ετοιμάζει, να κυοφορεί, τον κόσμο που ονειρεύεται, στη καρδιά του κόσμου τούτου.
Όταν η τοπική πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να κάνει διάλογο με τη τοπική οικονομική ηγεσία και μάλιστα διαφανή, μέσα από φορείς, θεσμοθετημένα, αναγκαστικά θα κάνει το διάλογο, με πρόσωπα ,έξω από θεσμούς και έξω από διαδικασίες…..
Στο χώρο της ευρύτερης Δημοκρατικής παράταξης:
Αυτός ο χώρος που εκφραστήκαμε τα τελευταία χρόνια από την Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ και κάλυπτε τα μεσαία στρώματα και τους αγρότες βρίσκεται επίσης ιδεολογικά αποκληρωμένος, πολιτικά προδομένος, οργανωτικά εγκαταλελειμμένος .
Το όραμα και το πρόγραμμα της Οικονομικής, της Κοινωνικής , της Πολιτικής Δημοκρατίας ( όραμα της Σοσιαλδημοκρατίας αλλά και του Γέρου της Δημοκρατίας) πάντα επίκαιρο, έχει ολοκληρωτικά εγκαταλειφθεί από Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.
Η στήριξη των μη προνομιούχων, η δωρεάν Παιδεία, το Κράτος Πρόνοιας μοιάζουν με ξεχασμένα όνειρα.
Το να βγούμε από το Μνημόνιο είναι αδήριτη ανάγκη, είναι αναγκαίος στόχος εθνικός, κοινωνικός, οικονομικός. Αν δεν μπορούμε να συμμετέχουμε τοπικά σε αυτή την έξοδο, τότε και εθνικά θα είναι αδύνατη.
Αυτός ο στόχος για να κατακτηθεί δεν χρειάζεται απλά και μόνο πανστρατιά. Για να καταστεί η πανστρατιά νικηφόρα,
Χρειάζεται να ξέρει ο Λαός μας, η κάθε τοπική κοινωνία και οικονομία, που θα πάει όταν θα βγει. Ποιοί θα είναι οι Εθνικοί και Κοινωνικοί μας στόχοι οι τοπικοί αναπτυξιακοί μας στόχοι, όταν θα βγούμε από το Μνημόνιο.
Ποιοι θεσμοί και ποιες κοινωνικές δυνάμεις με ποια οργάνωση, με ποιά ηθική και πολιτική θωράκιση, θα διασφαλίσουν ότι αυτή η έξοδος θα συνδυασθεί με την εδραίωση ενός κράτους ευνομίας, ισηγορίας, ισοπολιτείας.
Στην Ευρώπη και σε πολλές από τις χώρες της, διατηρείται μια πανίσχυρη κοινωνική, οικονομική ,πολιτική ιδεολογική βάση στη κατεύθυνση της οικονομικής Δημοκρατίας.
Για παράδειγμα το 1/3 των Τραπεζών (όχι μόνο ως αριθμός αλλά και ως επίπεδο οικονομικής δύναμης) είναι ιδιοκτησία του Γερμανικού Τραπεζικού συνεταιριστικού κινήματος.
Εμείς απαξιώσαμε , τσακίσαμε το αγροτικό συν/κό κίνημα και δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε στο καταναλωτικό ή κάτι αξιόλογο στους πιστωτικούς συνεταιρισμούς.
Σήμερα ο χώρος της μεσαίας τάξης αλλά και της μικρομεσαίας επιχείρησης βρίσκεται χωρίς πνευματική ηγεσία, χωρίς πολιτικό όραμα, κατακερματισμένος οργανωτικά, εγκαταλελειμμένος από τη φιλελεύθερη δεξιά της Παγκοσμιοποίησης.
Δεν μπορεί να βρει στήριξη στο χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης , βοήθεια θεσμικής οργανωτικής συγκρότησης.
Πραγματικό τοπικό πρόγραμμα επιβίωσης της μικρο-μεσαίας επιχείρησης δεν υπάρχει.
Αφθονία δελτίων τύπου και ανακοινώσεων υπέρ των μικρομεσαίων. Όμως η αλήθεια παραμένει ότι, η επέλαση των πολυεθνικών και των πολυκαταστημάτων τσακίζει καθημερινά τους ανυπεράσπιστους μικρομεσαίους της τοπικής οικονομίας. Αυτό συμβαίνει και στο εμπόριο και στο τουρισμό.
Οργανωμένη προγραμματισμένη τοπική θέληση για μια αντεπίθεση επιβίωσης της μικρομεσαίας επιχείρησης δεν υπάρχει. Οι μικρομεσαίοι προλεταριοποιούνται μαζικά. Η μεσαία τάξη αργοπεθαίνει. Μαζί της και η Δημοκρατία.
Η παραδοσιακή αριστερά:
Η παραδοσιακή αριστερά αδυνατεί να προσφέρει διέξοδο και στα μεγάλα και στα μικρά προβλήματα.
Παραμένει ηθικολογικά, καταγγελτική, διαμαρτυρόμενη. Δεν μπορεί να ετοιμάζει, να κυοφορεί, τον κόσμο που ονειρεύεται, στη καρδιά του κόσμου τούτου.
-3-
Υπόσχεται να είναι αριστερά στα μεγάλα, χωρίς να έχει αριστερή πρόταση στη πράξη, για το χωριό, τη γειτονιά, το συνεταιρισμό. Χωρίς να δίνει αριστερό παράδειγμα ζωής, οργάνωσης, των μελών της.
Στην αναζήτηση Διεξόδου:
Με τα κόμματά μας όπως λειτουργούν ανίκανα να εμπνεύσουν ανάταση, δημιουργική συμμετοχή.
Με τη πνευματική μας ηγεσία απόμακρη, αμέτοχη, χωρίς ρόλο και λόγο στη πολιτική, χωρίς παρέμβαση στη κοινωνία. Τι μας μένει;;;
Όσες ζωντανές δυνάμεις και από δεξιά και αριστερά, επιβάλλεται να επιχειρήσουν ανασύνταξη ,για μια αναγεννητική προσπάθεια και στη Δεξιά και στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά.
Όσο η οικονομική κρίση θα βαθαίνει τόσο η διαχείριση θα αποδεικνύεται ανίκανη να δώσει διεξόδους. Τόσο τα κόμματα της πράξης, τα κόμματα του συναγωνισμού προσφοράς, τα κόμματα συμμετοχής, θα είναι αναγκαία για την έξοδο από τη κρίση.
Η συστράτευση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου είναι εθνική, κοινωνική ανάγκη.
Είθε οι εκλογές της Κυριακής να λειτουργήσουν ως η απαρχή σε αυτή τη συστράτευση. Η επόμενη Δευτέρα πρέπει να καταστεί το ξεκίνημα της Δημιουργικής Ανατροπής.
Στην αναζήτηση Διεξόδου:
Με τα κόμματά μας όπως λειτουργούν ανίκανα να εμπνεύσουν ανάταση, δημιουργική συμμετοχή.
Με τη πνευματική μας ηγεσία απόμακρη, αμέτοχη, χωρίς ρόλο και λόγο στη πολιτική, χωρίς παρέμβαση στη κοινωνία. Τι μας μένει;;;
Όσες ζωντανές δυνάμεις και από δεξιά και αριστερά, επιβάλλεται να επιχειρήσουν ανασύνταξη ,για μια αναγεννητική προσπάθεια και στη Δεξιά και στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά.
Όσο η οικονομική κρίση θα βαθαίνει τόσο η διαχείριση θα αποδεικνύεται ανίκανη να δώσει διεξόδους. Τόσο τα κόμματα της πράξης, τα κόμματα του συναγωνισμού προσφοράς, τα κόμματα συμμετοχής, θα είναι αναγκαία για την έξοδο από τη κρίση.
Η συστράτευση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου είναι εθνική, κοινωνική ανάγκη.
Είθε οι εκλογές της Κυριακής να λειτουργήσουν ως η απαρχή σε αυτή τη συστράτευση. Η επόμενη Δευτέρα πρέπει να καταστεί το ξεκίνημα της Δημιουργικής Ανατροπής.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου