ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ

Στο προαύλιο του ναού της  Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, λένε  πως υπήρχε μία  κρήνη, την οποία κοσμούσε  η φράση "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ",  (δηλαδή:  ‘’ξέπλυνε  τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου’’).

Η φράση αυτή, αν αναγνωσθεί ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά) αποδίδει τις ίδιες λέξεις και επομένως και το αυτό νόημα.

Αυτά  μου έρχονται στο νου, κάθε φορά που ακούω για την περίφημη ‘’αμφίπλευρη διεύρυνση’’ του ΣΥΡΙΖΑ. Η φράση έγινε της μόδας με αφορμή την ανακοίνωση της πρότασης της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, για τους επικεφαλής υποψήφιους Περιφερειάρχες της (υπό αναμονή) κυβερνώσας αριστεράς.

Στην απλή της εκδοχή, αυτό είναι το σχήμα που δικαιολογεί την τόσο αλλόκοτη συνύπαρξη προσώπων και πολιτικών ρευμάτων: Από τη μια η Αγλαΐα Κυρίτση της ευρύτερης επιρροής του ΚΚΕ ως πρόσφατα, συνδεδεμένη με τον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Από την άλλη, ο Ο. Βουδούρης, που σε χρόνο αστραπή άλλαξε τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) και δηλώνει πως δεν μετανιώνει που ψήφισε τα μνημόνια! Μα και ο Θ. Καρυπίδης με τις γνωστές ρατσιστικές κορώνες και τις χρυσαυγίτικες ‘’δημοκρατικές’’ ευαισθησίες του . Ο πρώτος είναι ακόμη υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεύτερος μας τελείωσε, αλλά δήλωσε ότι θα κατέβει ως ανεξάρτητος, ενώ ο  ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Μακεδονίας, βιάστηκε να εκτεθεί υπέρ του για να αδειαστεί στη συνέχεια από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε με δύο αμφοτερόπλευρες εικόνες.

Η πρώτη είναι μία είδηση και μας λέει τα παρακάτω:

''Την ευκαιρία να τα ξαναπούν από κοντά θα έχουν την Πέμπτη 13/2/14, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, καθώς αμφότεροι θα παραστούν ως ομιλητές στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα: «Παραγωγική Ανασυγκρότηση: Η πρόκληση της επόμενης μέρας. Των ομιλιών θα προηγηθεί συζήτηση–στρογγυλό τραπέζι, την οποία συντονίζει ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου και στην οποία συμμετέχουν οι κκ. Άννυ Ποδηματά, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ, Προκόπης Παυλόπουλος βουλευτής ΝΔ, Θόδωρος Σκυλακάκης, ευρωβουλευτής - πρόεδρος του Κόμματος «ΔΡΑΣΗ» και Γιώργος Σταθάκης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ''».

Το μήνυμα που στέλνεται είναι σαφές: Η συνύπαρξη  των προέδρων του ΣΕΒ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εκδήλωση για την ‘’παραγωγική ανασυγκρότηση’’ (πρέπει να είναι η …κυρία με τους περισσότερους εραστές αυτή την περίοδο!), καθησυχάζει το ‘’μεσαίο χώρο’’, αλλά και τους ‘’υγιείς επιχειρηματίες’’, ότι παρά τις όποιες αντιμνημονιακές διακηρύξεις, το σκοινί δεν θα τεντωθεί. Η όλο  και πιο πιθανή αυριανή κυβέρνηση της αριστεράς, δεν θα θίξει τα όρια της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Έχει τη σημασία του  ότι δε πρόκειται μόνο για συνεύρεση προέδρων, που θα μπορούσε να είναι απλά συμβολική. Από το ΣΥΡΙΖΑ, θα μιλήσει στην ουσία του ζητήματος ο Γιώργος Σταθάκης, που συχνά πυκνά (υποτίθεται τυχαία) αμολάει τις πιο συντηρητικές εκδοχές της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ότι το ‘’το απεχθές χρέος, που δε γίνεται να μην αναγνωριστεί και να διαγραφεί, είναι μόλις 5%’’.

Η δεύτερη εικόνα, αντιστοιχεί σε μια συζήτηση ακόμη και σε τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή/και της αναρχίας, που αργά αλλά σταθερά, ζεσταίνει το χυλό της εκλογικής συνεργασίας ή στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, με προοπτική την ''αριστερή κυβέρνηση''. Εδώ βέβαια δεν έχουν περίοπτη θέση αναφορές σε ‘’υγιή επιχειρηματικότητα’’, αλλά περισσεύουν οι αναφορές στο Λένιν, την εργατική κυβέρνηση, το ενιαίο μέτωπο ή στις κινηματικές δράσεις κατά περίπτωση. Στήριξη βέβαια ‘’κριτική’’ και προπαντός ‘’χωρίς αυταπάτες’’. Με πολλές εκδοχές, ακόμη και τριχοτόμησης της πολιτικής τοποθέτησης στις επερχόμενες τριπλές εκλογές (δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές).

Είτε ξεκινήσουμε από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, στη μέση, το συνδετικό στοιχείο, το κοινό νόημα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του. Έξαφνα, η προοπτική συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, περιτρημάτων ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ και υπολείμματος ΔΗΜΑΡ,  μετατρέπεται σε  αυτοσκοπό. Και αυτός αγιάζει όλα τα μέσα. Σφαγιάζει δε και την αριστερή πολιτική και την κοινή λογική. Διότι είναι άλλο πράγμα μια κυβέρνηση της αριστεράς (εργατική κυβέρνηση), δηλαδή μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε μια αριστερή πολιτική σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την ΕΕ και άλλο μια αριστερά της κυβέρνησης που ζεί και ανασαίνει με τη λαχτάρα να κυβερνήσει με όποιον νάναι, να δοκιμαστεί στο πεδίο της διαχείρισης. Η πρώτη, προϋποθέτει εργατικό κίνημα, ρήξη και αντικαπιταλιστική ανατροπή, λαϊκούς θεσμούς οργάνωσης και εξέγερσης που θα εμψυχώσουν τον κόσμο, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για την επιβίωση και τη ζωή των εργατών, των ανέργων, των φτωχών. Η δεύτερη αντίθετα, χρειάζεται νομιμότητα, ψήφο και προπαντός καθησυχασμένες  συνειδήσεις, γεμάτες αυταπάτες, που θα εναποθέτουν τις ελπίδες σε άλλους. Προϋποθέτει δηλώσεις νομιμοφροσύνης και ευρωφροσύνης.

Ας φανταστούμε ένα τρενάκι. Από δεξιά προς τα αριστερά και σε ότι αφορά μια κυβέρνηση ''με κέντρο το ΣΥΡΙΖΑ'', συναντάμε: ΑΝΕΛ, υπολείμματα ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Πάμε τώρα από αριστερά προς τα δεξιά: Ένας αγωνιστής της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή πρώην ψηφοφόρος του ΚΚΕ ή ακόμα και ένας αντεξουσιαστής, δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση με τους ΑΝΕΛ ή το Βουδούρη. Όμως με ανθρώπους της κινηματικής δράσης, αγωνιστικών πρωτοβουλιών ή με τις (πρώην) εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς που έχουν φωλιάσει στο ΣΥΡΙΖΑ, οπωσδήποτε συνδέονται με αγώνες και αγωνίες. Όλοι αυτοί έχουν τα επιχειρήματα τους για να είναι εκεί, μιας και ''στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όλοι Σταθάκηδες'', υπάρχει και η Αριστερή Πλατφόρμα. Οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φυσικά ελκυστικοί στους πρώην συγκυβερνώντες με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡίτες, όμως αυτό δεν είναι αναγκαίο, καθώς οι τελευταίοι γειτνιάζουν στο τρένο  με την υπεύθυνη προεδρική τάση του ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, λόγω προϋπηρεσίας, οι ΔΗΜΑΡίτες δεν αισθάνονται δύσκολα στα δεξιά τους, δίπλα σε αμετανόητους (στην τσέπη και τη δίψα για εξουσία) ΠΑΣΟΚους, οι δε τελευταίοι, που δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για κομμουνιστές, γιατί να αισθάνονται περίεργα με την λαϊκή αντιμνημονιακή δεξιά ή και ακροδεξιά; Να όμως που τελικά η Αγλαϊα Κυρίτση θα βρεθεί μαζί με τον Βουδούρη! Χωρίς να το καταλάβει, ακόμη και ένας αντεξουσιαστής, θα βρεθεί να αποτελεί μέρος της κυβερνητικής εξουσίας. Οι οπαδοί της σύγκρουσης με την ΕΕ, μαζί με τους φανατικούς ευρωπαϊστές. Οι κομμουνιστές μαζί με τους αντικομμουνιστές.

Να λοιπόν που δεν  κατάργησε την πάλη των τάξεων με νόμο ο Λάσκαρης, ούτε πέτυχε την κατάργηση της διάκρισης αριστερά-δεξιά ο Καζάκης, τα πετυχαίνει όμως και τα δύο ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι όμως πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ το ‘’κοινό νόημα’’ και των δύο κατευθύνσεων κοιτάγματος  του περίεργου τρένου ή μήπως ακριβώς η αναίρεση των όποιων ελπίδων είχαν επενδύσει κάποιοι σε αυτόν;

Λένε πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Υπάρχουν όμως πάντα αναλογίες. Το ιστορικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας, έκανε το μεγάλο βήμα του ‘’ιστορικού συμβιβασμού’’, για να ακολουθήσουν 27 διασπάσεις διαμελισμού του. Η Κομμουνιστική Επανίδρυση στα αριστερά όλων αυτών, μπήκε στην κυβέρνηση Πρόντι ''για να φράξει το δρόμο στη δεξιά και το Μπερλουσκόνι'' και μαζί την ακολούθησαν σχεδόν το σύνολο της επαναστατικής αριστεράς. Η λογική του πολιτικού συνεχούς, της άμεσης απάντησης και του μικρότερου κακού, ήταν απελπιστικά πανομοιότυπη.  Είχε αυτή σειρά στη συνέχεια με 12 διασπάσεις και αποτέλεσμα την πλήρη σχεδόν εξαφάνιση της κομμουνιστικής αριστεράς στη γειτονική χώρα.

Τούτη η συγκόλληση μπροστά στα μάτια μας, που ευλογείται από ‘’προθύμους’’ από δεξιά και αριστερά, δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαία αγωνιστική εργατική και λαϊκή ενότητα για την ανατροπή της αντεργατικής καταιγίδας, με απεγκλωβισμό από τις αντεργατικές πολιτικές. Αντίθετα, αποτελεί μια φυλακή για τις ανατρεπτικές τάσεις, που είναι τόσο αναγκαίες για την άγρια μάχη που έχουμε μπροστά μας.

Ας σημειωθεί μια ακόμη φορά: Δεν είμαστε αδύνατοι επειδή είμαστε διασπασμένοι. Είμαστε διασπασμένοι επειδή είμαστε αδύνατοι. Δηλαδή δεν συγκροτούμε το αντίπαλο ταξικό και πολιτικό δέος στον πιο επιθετικό καπιταλισμό όλων των εποχών. Αντί για αυτό, παίζουμε το ‘’τρενάκι’’ στην πίσω αυλή του…

Αλίμονο, ακόμη και για αυτούς που θέλουν να ελπίζουν ότι η άσπρη μέρα θα γλυκοχαράξει μέσα από την κάλπη, αν συμπεριληφθεί η αντικαπιταλιστική αριστερά στο τρένο της ‘’πολιτικής συνέχειας’’. Η προοπτική, είναι στην ασυνέχεια, στην επαναστατική τομή. Πως αλλιώς πήγαν μπροστά ποτέ τα πράγματα;                                                          

 αριστερό blog