Ποιός έχει ανάγκη την κεντροαριστερά;

Η χώρα, θα μπορούσε να είναι μία σύντομη και περιεκτική απάντηση.

Το θέμα είναι οτι αυτή θα ήταν μία απάντηση από ορισμένους, τον αριθμό των οποίων δεν γνωρίζουμε και πολύ φοβούμαι οτι δεν μπορούμε να τον εκτιμήσουμε. Ποιός μπορεί να εξηγήσει σε κάποιον μη κεντροαριστερό γιατί η χώρα έχει ανάγκη την κεντροαριστερά; Ποιός έχει μπει στον κόπο να το κάνει;

Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον και ουσιαστικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Η χώρα την έχει ανάγκη προκειμένου να διασωθούν πολιτικές καριέρες; Την έχει ανάγκη γιατί απλά δεν μπορεί να απουσιάζει ένας κεντροαριστερός πόλος από το πολιτικό φάσμα, καθώς τίθεται ζήτημα ευστάθειας; Για ποιό λόγο; Μήπως ένιωσε ο τόπος την απουσία της κεντροαριστεράς και τι πρακτικά σημαίνει αυτό, για να αγκαλιάσει μία κεντροαριστερή προσπάθεια; Μήπως του έδωσε κανείς να καταλάβει τι είναι κεντροαριστερά;

Και στην τελική, πότε έγινε μία συζήτηση για το τι είναι κεντροαριστερό και ποιές ιδέες χωράνε στην κεντροαριστερά; Τόσα άρθρα έχουν γραφτεί, τόσο μελάνι έχει χυθεί, ατελείωτες ώρες συζητήσεων, συσκέψεις, εκδηλώσεις, προβληματισμοί, χωρίς να έχει προσδιοριστεί τι είναι κεντροαριστερό! Μιλάμε για κατόρθωμα! Μπορεί η κεντροαριστερά να εγκλωβίζεται σε συζητήσεις τύπου: "να γίνουν απολύσεις, να απολύσουμε τόσους", "να ιδιωτικοποιήσουμε την τάδε επιχείρηση, δεν μπορεί το κράτος να είναι επιχειρηματίας" και να μην συζητά το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να ενταχθούν ή να απορριφθούν τέτοιες ιδέες; Μήπως η ίδια η "κεντροαριστερά" που έχει φορέσει αυτό τον μανδύα, θεωρεί τις ιδεολογίες πασέ;

Γιατί έχει δημιουργηθεί η ανάγκη σε όλους να μιλάνε για κεντροαριστερά και δεν μιλάνε γι' αυτό που θέλουν; Έναν φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό πόλο; Επειδή η κεντροαριστερά πουλάει, θα βαφτίσουμε το κρέας ψάρι;

Τι αναγκαιότητα εξυπηρετεί η ύπαρξη του "αριστερά" στον αυτοπροσδιορισμό ενός φορέα, ενός κόμματος, ενός φόρουμ, εάν οι συζητήσεις για δικαιώματα, για δίχτυ προστασίας των αδυνάμων, για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, δεν προηγούνται των συζητήσεων για ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις; Τι σχέση έχει με την κεντροαριστερά κάποιος που την αμέσως προηγούμενη πρόταση/ερώτησή μου, τη βρίσκει λαϊκίστικη;

Γιατί όλοι όσοι αρθρογραφούν υπέρ μίας κεντροαριστεράς, δεν μας λένε απλά το όραμά τους; Γιατί δεν μας δίνουν έναν οδικό χάρτη, ένα πλαίσιο προτάσεων; Επειδή τους ξέρουμε; Και σε ποιόν αρκεί αυτό το πράγμα; Θυμάμαι τις αστειότητες που συνέβησαν στη διαδοχή του ΠΑΣΟΚ και γελώ πικρά σκεπτόμενη οτι γνωστοί φιλάρεσκοι του χώρου, διεκδίκησαν χωρίς ιδεολογική πλατφόρμα και πολύ πιθανό, χωρίς ιδεολογία, την ηγεσία όχι ενός Συμβουλίου γονέων και κηδεμόνων, αλλά ενός ιστορικού κόμματος. Επειδή κάποιους τους γνωρίζει και τους εκτιμά ένας στενός κύκλος, ο οποίος στους ίδιους φαίνεται ευρύς, δεν σημαίνει οτι τους ξέρει και η κοινωνία, πολλώ δε μάλλον οτι θα ενδιαφερθεί να τους μάθει, όταν η διάθεσή τους απέναντί της είναι ... "κεντροαριστερά τιμωρητική".

Προσωπικά θεωρώ οτι η κεντροαριστερά πρέπει να υπάρχει, οτι το υγιές είναι ένα κεντρώο δίπολο, μου φαίνεται αδιανόητο να εξαϋλωθεί ή να συγκεντρώσει μονοψήφια ποσοστά ... Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν γιατί αυτοχαρακτηρίζομαι κεντροαριστερή, γι' αυτό με ενδιαφέρει η επιβίωση του χώρου κι εάν ζούσα μέσα σε έναν "κεντροαριστερό μικρόκοσμο", θα έβρισκα αδιανόητο να μην μοιράζεται τον προβληματισμό μου η πλειοψηφία της κοινωνίας.

Κατά την άποψή μου λοιπόν, πρέπει να υπάρχει ισχυρή κεντροαριστερά, να συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά και να αποτελεί έναν φορέα ανθρωπισμού και κοινής λογικης. Κατανοώ και αποδέχομαι όμως οτι αυτό δεν σημαίνει οτι τη θέλει και ο υπόλοιπος κόσμος. Για να τη θελήσει, θα πρέπει να καταλάβει γιατί η κεντροαριστερά πρέπει να υπάρχει και δεν βλέπω κανέναν από αυτούς που πυρετωδώς ετοιμάζουν σχήματα, να του το εξηγεί.

Δεν θέλω να πληγώσω κανέναν, αλλά τα άρθρα για την κεντροαριστερά, έχουν καταντήσει τόσο αφόρητα βαρετά και προβλέψιμα, που για να προχωρήσει κάποιος μετά την δεύτερη παράγραφο, πρέπει να διαβάσει κάτι εξωφρενικά πρωτότυπο. Αντί να υπάρχει μία κοσμογονία ιδεών, ένα όραμα, υπάρχει μία αδιανόητη καρμιριά, από έναν χώρο και μία κίνηση που απλά κραυγάζει: "Υπάρχω και με έχεις ανάγκη", "Υπάρχω και είμαι αξιόλογο προϊόν, δες με". Δυστυχώς ή ευτυχώς όπως οι εποχές που ο κόσμος έμπαινε στα mail του και διάβαζε "κέρδισες 1.000.000 ευρώ συγχαρητήρια" και κλίκαρε για να δει, έχουν παρέλθει, έτσι έχουν παρέλθει και οι εποχές που στον κόσμο αρκούσε για να ψηφίσει ένα κόμμα, το όνομα, οι 2-3 ωραίες παρουσίες και το λέγειν των υποψηφίων. Όταν ένα σχήμα αυτοδιαφημίζεται ως ένα κόμμα-φορέας κοινής λογικής, όταν ισχυρίζεται οτι αποτελεί το διαφορετικό που έχει ανάγκη ο τόπος, πρέπει όλα αυτά να μπορεί να τα επικοινωνήσει με τρόπο θελκτικό που θα κινήσει το ενδιαφέρον και σε κάποιον άλλο πέρα από τον στενό κύκλο στελεχών και φίλων.

Ποιός νοιάζεται αν επικεφαλής θα είναι ο χ, ο ψ ή ο Βασίλης Λεβέντης (στηρίζουμε), όταν δεν υπάρχει ιδεολογικό περιεχόμενο, όταν δεν υπάρχει όραμα και υπάρχει απλά ένας αχταρμάς αξιόλογων απόψεων που πριν δυο χρόνια ήταν πρωτότυπες και πρωτάκουστες; Και ένα ψηφοδέλτιο με 10 νομπελούχους να είχε η κεντροαριστερά των 58, ποιός θα τους ψήφιζε πέραν από αυτούς που θα μπορούσαν πράγματι να εκτιμήσουν τον εκάστοτε νομπελούχο, οι οποίοι δεν πρέπει να είναι και η πλειοψηφία της κοινωνίας; Και τέλος αυτός ο σνομπισμός που διακατέχει την προηγούμενη πρόταση, η κυνική αντιμετώπιση συμπολιτών, η πεποίθηση οτι υπάρχουν κατώτερης αντίληψης άνθρωποι, άρα κατ' επέκταση ο εκάστοτε γράφων, είναι ανώτερος, είμαστε σίγουροι οτι ταιριάζει στην κεντροαριστερά;

Θα μπορούσε να πει κανείς: γιατί το βασανίζεις τόσο, τι ψάχνεις;
Όταν όμως κάποιος υιοθετεί έναν καθαρά ιδεολογικό προσδιορισμό που τον κατατάσσει Αριστερά του Κέντρου, πρέπει να ξέρει πλήρως τι πρακτικά σημαίνει αυτό. Το να λέει κάποιος οτι είναι (κεντρο)"αριστερός" σημαίνει πολλά πράγματα, είναι πολύ βαρύ κι εάν δεν μπορεί να το υποστηρίξει, καλύτερα να δηλώνει "κεντρώος".

Η (τελική) ερώτηση μετά το πλήθος ρητορικών ερωτημάτων που ετέθησαν στο κείμενο είναι πολύ απλή: τι εννοείς αγαπητέ αναγνώστη όταν λες οτι είσαι κεντροαριστερός;

epikairo.gr