«Ηλθε η ώρα του Καραμανλή». Το σύνθημα δονούσε τις προεκλογικές συγκεντρώσεις της Ν.Δ. το 2004, με πολλά θαυμαστικά θριάμβου δίπλα του. Τώρα επαναλαμβάνεται στο εσωτερικό της Ν.Δ., αλλά στη θέση των θαυμαστικών υπάρχουν ερωτηματικά. Ηλθε; Όχι φυσικά για να κυβερνήσει, αλλά για να μιλήσει; Και μόνο θα μιλήσει; Ή θα μιλήσει και μετά θα αποχωρήσει; Και αν μιλήσει και μετά αποχωρήσει, θα έχει σκοπό να ξαναγυρίσει; Και πότε θα συμβούν όλα αυτά; Ή μήπως δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ; Με τόσα πολλά αναπάντητα ερωτήματα, δεν συμφέρει να είσαι Νεοδημοκράτης σήμερα. Και ιδίως δεν συμφέρει να είναι καραμανλικός Νεοδημοκράτης.
Υστέρα από οκτώ μήνες αγωνίας και πιέσεων για «να μιλήσει ο Καραμανλής» ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Σήμερα συνεδριάζει η Κοινοβουλευτική Ομάδα, σε μία εβδομάδα αρχίζει το συνέδριο. Ο πρώην πρωθυπουργός θα είναι εκεί, αλλά δεν θα πάρει τον λόγο. Οπως δεν τον πήρε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε στη Βουλή το κοσμογονικό μνημόνιο που έβαλε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και του το χρέωσε εξ ολοκλήρου. Οπως δεν τον πήρε όταν οι υπουργοί του, με πρώτο τον Γιώργο Αλογοσκούφη, του καταλόγιζαν ότι συντάχθηκε με τους λαϊκιστές και έτσι επήλθε η δημοσιονομική κατάρρευση. Οπως δεν τον πήρε τους πρώτους μήνες μετά την ταπεινωτική ήττα του 2009, όταν η ισοπεδωτική επικαιρότητα της εποχής τού χρέωσε την ευθύνη μέχρι και για τις πλημμύρες επί της θητείας του.
Το πραγματικό πρόβλημα ο Καραμανλής τώρα το έχει με την κοινωνία. Και ιδίως με το τμήμα της που τον εμπιστεύτηκε. Από αυτή την άποψη, ορθώς δεν έχει μιλήσει μέχρι τώρα. Στην πολιτική δεν μιλάς όταν δεν έχει ακροατήριο. Προφανώς του έχει στοιχίσει σε προσωπικό επίπεδο ο καταιγισμός που κατακρεουργεί το προφίλ του. Αλλά θα του στοίχιζε περισσότερο αν μιλούσε και δεν τον άκουγε κανείς. Από αυτή την άποψη, αποδεικνύεται καλύτερος πολιτικός παίκτης από όσο υπολογίζουν οι αντίπαλοί του- μέσα και έξω από τη Ν.Δ. Αποδεικνύεται όμως και περισσότερο συντηρητικός από όσο θα περίμενε ένας τρίτος για κάποιον που έγινε πρωθυπουργός μόλις στα 47 του. Με την έννοια που έδινε στον όρο ο αμερικανός πολιτικός Γούντροου Ουίλσον: «Συντηρητικός είναι αυτός που κάθεται και το σκέφτεται- κυρίως όμως κάθεται».
Υστέρα από οκτώ μήνες αγωνίας και πιέσεων για «να μιλήσει ο Καραμανλής» ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Σήμερα συνεδριάζει η Κοινοβουλευτική Ομάδα, σε μία εβδομάδα αρχίζει το συνέδριο. Ο πρώην πρωθυπουργός θα είναι εκεί, αλλά δεν θα πάρει τον λόγο. Οπως δεν τον πήρε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε στη Βουλή το κοσμογονικό μνημόνιο που έβαλε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και του το χρέωσε εξ ολοκλήρου. Οπως δεν τον πήρε όταν οι υπουργοί του, με πρώτο τον Γιώργο Αλογοσκούφη, του καταλόγιζαν ότι συντάχθηκε με τους λαϊκιστές και έτσι επήλθε η δημοσιονομική κατάρρευση. Οπως δεν τον πήρε τους πρώτους μήνες μετά την ταπεινωτική ήττα του 2009, όταν η ισοπεδωτική επικαιρότητα της εποχής τού χρέωσε την ευθύνη μέχρι και για τις πλημμύρες επί της θητείας του.
Το πραγματικό πρόβλημα ο Καραμανλής τώρα το έχει με την κοινωνία. Και ιδίως με το τμήμα της που τον εμπιστεύτηκε. Από αυτή την άποψη, ορθώς δεν έχει μιλήσει μέχρι τώρα. Στην πολιτική δεν μιλάς όταν δεν έχει ακροατήριο. Προφανώς του έχει στοιχίσει σε προσωπικό επίπεδο ο καταιγισμός που κατακρεουργεί το προφίλ του. Αλλά θα του στοίχιζε περισσότερο αν μιλούσε και δεν τον άκουγε κανείς. Από αυτή την άποψη, αποδεικνύεται καλύτερος πολιτικός παίκτης από όσο υπολογίζουν οι αντίπαλοί του- μέσα και έξω από τη Ν.Δ. Αποδεικνύεται όμως και περισσότερο συντηρητικός από όσο θα περίμενε ένας τρίτος για κάποιον που έγινε πρωθυπουργός μόλις στα 47 του. Με την έννοια που έδινε στον όρο ο αμερικανός πολιτικός Γούντροου Ουίλσον: «Συντηρητικός είναι αυτός που κάθεται και το σκέφτεται- κυρίως όμως κάθεται».
ΤΑ ΝΕΑ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου