Να πάει ένας στη φυλακή ρε παιδιά...

Oι αστικοί μύθοι που κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό από στόμα σε στόμα, απαντούν γλαφυρά και με... ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην απορία «αυτοί οι νεοδημοκράτες μεγαλοσχήμονες υπουργοί, μηδέ του Καραμανλή εξαιρουμένου, δεν έχουν τσίπα; Πώς κυκλοφορούν έτσι έξω στον δρόμο, σαν να μην τρέχει τίποτε, ενώ οδήγησαν τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή;». Παρ΄ ότι κι εγώ φιλοξένησα στη στήλη αυτή ορισμένους από τους συγκεκριμένους μύθους, το πράγμα έχει πάρει πλέον τέτοιες διαστάσεις, που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι όλα αυτά είναι αλήθεια. Κάποια ασφαλώς είναι. Αλλα όχι. Και επίσης δεν μου αρέσει και καθόλου που κάποιοι κάνουν τώρα τον μάγκα και κράζουν τους αλογοσκούφηδες όπου τους βρουν. Τώρα ρε φίλε; Τώρα που είναι όλοι αυτοί λειώμα στο πάτωμα; Τότε που τα παλικάρια ήταν παντοδύναμα πού ήσουν; Να σου πω εγώ. Με του που τους έβλεπες στον δρόμο, έτρεχες να τους σφίξεις το χέρι με υπόκλιση που έφτανε ώς το έδαφος- και έκανες και τρεις μέρες να πλύνεις τα χέρια σου, μη και ξεπλυθεί το «άγγισμα» του υπουργού! Τώρα δηλαδή, μου κάνεις τον αντιστασιακό, επειδή περνάει ο άλλος από την πλατεία (τη γνωστή πλατεία) και εσύ πίσω του φτύνεις με αποτροπιασμό; Τότε σε ήθελα, αλλά δεν...

Λεηλατούσαν και τους κοιτάγαμε

Και όχι μόνο «δεν», αλλά θα ξεχάσω εγώ που πήγες και τους ψήφισες κι από πάνω, το 2007, να ολοκληρώσουν την καταστροφή; Εστησαν κάλπες πάνω σε 80 φέρετρα και 3 εκατομμύρια καμένα στρέμματα, κι εσύ αντί να τους «ανταμείψεις» αναλόγως, έσπευσες να τους κάνεις κυβέρνηση. Δεν σου έφταναν τα τριάμισι χρόνια του Αλογοσκούφη στο υπουργείο Οικονομίας ήθελες και το συμπλήρωμα. Παρ΄ τα τώρα. Δεν υπάρχει ένας αναλυτής, ένας οικονομολόγος που να μη σου λέει, ότι ακόμη και το 2007, αν είχαν λάβει ορισμένα μέτρα, σήμερα η κατάσταση της χώρας θα ήταν τελείως διαφορετική. Οτι δεν θα ήμασταν στο «φτύσιμο» της Ευρώπης, και θα είχαμε καλύτερη πορεία. Αλλά αυτοί όχι μόνο δεν πήραν μέτρα, αλλά φρόντισαν να καταποντιστούμε. Τη διετία 2007-2009 έγινε η μεγαλύτερη λεηλασία του κρατικού πλούτου, και επιπλέον διόρισαν από πόρτες, παράθυρα, χαραμάδες 120.000 ανθρώπους διογκώνοντας το δημόσιο χρέος κατά 20 δισ. Και καθόμασταν και τους κοιτάγαμε...

Πες συγγνώμη κ. Αλογοσκούφη

Τέλος πάντων, τα λέω όλα αυτά με αφορμή τα όσα συνέβησαν με τον Αλογοσκούφη στην ΑΣΟΕΕ, και την απαίτηση των φοιτητών να παραιτηθεί από καθηγητής τους ο πρώην υπουργός. Εμένα με ξέρετε, μη μου μιλάτε για Αλογοσκούφη, βγάζω φλύκταινες. Τρελαίνομαι. Τον θεωρώ καθ΄ ολοκληρίαν υπεύθυνο για την κατάσταση στην οικονομία, ό,τι κι αν λέει ο ίδιος. Κυρίως γιατί ξέρω για ποιο λόγο έκανε την καταστροφική απογραφή του 2004, που έβαλε τη χώρα σε επιτήρηση. Για την υστεροφημία του- όπως νόμιζε. Αυτό όμως είναι άλλο πράγμα, κι άλλο πράγμα είναι να απειλείς κάποιον ότι θα τον λιντσάρεις. Βεβαίως έχει μεγάλη ευθύνη και ο ίδιος. Προκαλεί. Τι θα πει πάω στο πανεπιστήμιο και κάνω μάθημα. Τώρα σε πήρε ο πόνος; Τόσα χρόνια που ήσουν υπουργός, δίδασκες; Δεν δίδασκες. Λοιπόν; Κάτσε σπίτι σου, κι άσε τα πράγματα να ηρεμήσουν. Ο κόσμος δεν είναι βλάκας, ξέρει ποιος φταίει. Είσαι, να σου το πω αλλιώς, κόκκινο πανί. Σαν αυτά που κουνάνε οι ταυρομάχοι στους κακόμοιρους τους ταύρους για να τους εξαγριώσουν. Κάτσε λοιπόν σπίτι σου, κι άσε μας ήσυχους. Α, κι αν βρεις το κουράγιο, πες και καμιά συγγνώμη! Πραγματική συγγνώμη. Που να δείχνει συντριβή και μεταμέλεια. Εντάξει;

Υπάρχει δεοντολογία στο κράξιμο;

Το ελπίζω. Στο μεταξύ εγώ, ψάχνομαι να απαντήσω σε ερώτημα μέγα, που μου τέθηκε. Υπάρχει δεοντολογία στο κράξιμο; Και επιπροσθέτως, μπορεί να κράζει ο καθένας; Κι αυτός ο καθένας μπορεί να κράζει τον οποιοδήποτε- πολιτικό, δημοσιογράφο, αντίπαλη ομάδα, τον γείτονά του; Υστερα από μακρά διαβούλευση με τον εαυτό μου, κατέληξα πως ναι. Το κράξιμο είναι η πιο αρχαία εκδήλωση αποδοκιμασίας. Πριν καν ανακαλυφθούν οι γλώσσες, και το ανθρώπινο είδος συνεννοούνταν με κραυγές, το κράξιμο ήταν η μόνη έκφραση αποδοκιμασίας- πλην της σωματικής βίας, φυσικά. Κατά συνέπεια, είναι στο γονιδίωμα του καθενός, άσχετα αν οι πολλοί φροντίζουν να το καταπνίγουν. Κατά τη γνώμη μου, το κράξιμο είναι αυταπόδεικτα λυτρωτικό. Βλέπεις τον άλλον, τον πολιτικό ας πούμε, και θες να τον σπάσεις στο ξύλο, να τον κάνεις να μετανιώσει για ό,τι έκανε. Αλλά επειδή μισείς τη βία, κράζεις, και ησυχάζεις. Υπό την έννοια αυτή, λυπάμαι αλλά βρίσκω απολύτως πιο προτιμητέο το κράξιμο, από το να γιαουρτώσεις τον άλλο, να του επιτεθείς, και όλα τα συναφή.

Τέρμα η λήθη, είναι παραμύθι

Βεβαίως είμαστε πολιτισμένοι, η κοινωνία μας έχει προοδεύσει και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Στο πλαίσιο αυτό, και επειδή ακούω πολλά και διάφορα τα οποία έχω την αίσθηση ότι ακούγονται προκειμένου να κατευνάσουν την οργή του κόσμου για τους πολιτικούς, θέλω να ελπίζω ότι αυτήν τη φορά η κυβέρνηση δεν θα μείνει στα λόγια. Οτι το πανελλήνιο αίτημα «να πάει ένας στη φυλακή ρε παιδιά», θα υλοποιηθεί. Και πως πράγματι το αίσθημα της ατιμωρησίας όσων κατέστρεψαν τη χώρα, θα πάψει να υπάρχει. Δεν είμαι εκδικητικός τύπος, ούτε μου αρέσουν οι βεντέτες (κρητικού ή άλλου τύπου), αλλά σόρι χωρίς να μπει ένας στη φυλακή έχουμε θέμα. Σοβαρό. Και είμαι ο πρώτος που θα φωνάξω γι΄ αυτό! Τέρμα η λήθη, είναι παραμύθι- αυτό το λέγαμε παλιά, αμέσως μετά το ΄74, άγουρα νιάτα στους δρόμους της Αθήνας. Κι αν θέλουν να ξέρουν οι πολιτικοί, αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να επανακτήσει η πολιτική το κύρος της. Αλλιώς, χαίρεται... 

ΤΑ ΝΕΑ