Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ !...

Τον έλληνα δυο πράγματα τον χαρακτηρίζουν, ανά τους αιώνες : η αίσθηση του δικαίου και το φιλότιμο ! Για να δείξει το δεύτερο πρέπει να νοιώσει το πρώτο… Κανόνας απαράβατος για τη φυλή…

Στις εξελίξεις των τελευταίων μηνών η επίκληση του φιλότιμου του ελληνικού λαού, μοιάζει να γίνεται μεσοβέζικα, φτιαχτά και γι αυτό, πιθανότατα, ατελέσφορα.
Η πολιτική, που χαράχτηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης, εκφράζεται με μέτρα κατ΄ εξοχήν άδικα, μονόπλευρα και συνεπώς αντιλαϊκά !
Η ιστορία διδάσκει, πως σε συνθήκες αδικίας ο έλληνας μετατρέπει το φιλότιμό του σε μουλαρίσιο πείσμα και σε ανυπέρβλητη αντίθεση και αντίδραση.

Είχε δεν είχε, η κυβέρνηση, μάλλον τα …κατάφερε επ΄ αυτού ! Ο λαός, ως κατ΄ εξοχήν άδικα, εισπράττει και χαρακτηρίζει τα περιοριστικά μέτρα της και δευτερευόντως, ως αναγκαία. Κι αυτό λέει πολλά, π.χ. για την ευκαιρία που, φαίνεται, να χάνεται, σε μια, ακόμα, κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα…

Δύο, κυρίως, οι τομείς, που εμφανίζουν το μεγαλύτερο έλλειμμα δικαιοσύνης : ο ειλικρινής απολογισμός του παρελθόντος, με τον άτεγκτο επιμερισμό των ευθυνών για τον εκτροχιασμό και την παραδειγματική τιμωρία, κάποιων υπεύθυνων, αφ΄ ενός, και η κατά προτεραιότητα αποστολή του λογαριασμού με επίρριψη βαρών σε οικονομικούς φορείς, που όλο το κρίσιμο διάστημα οργίασαν, κερδοσκόπησαν, θησαύρισαν, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας !


Κύριε Πρόεδρε της κυβέρνησης, δεν μπορεί ο εργαζόμενος του ημιυπόγειου, μαζί με τον συνταξιούχο του ισογείου να κλαίνε και να βλαστημάνε την τύχη και τη μοίρα τους κι ο εισοδηματίας του οροφοδιαμερίσματος, στο ρετιρέ, να συνεχίζει απτόητος τα πάρτι και τα τσιμπούσια, πίνοντας στην υγειά των κορόϊδων !
Δεν είναι δυνατόν να πατάτε με περισσή ευκολία, κάθε τόσο, το κουμπί της μείωσης των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των πολλών και το ανάλογο – κουμπί – για τους λίγους, ακόμα ν΄ αναζητείται !

Τι διάολο πολιτική είναι αυτή, που ασχολείται και επιτυγχάνει μείωση των μισθών και ταυτόχρονα, είτε προκαλεί, είτε επιτρέπει αχαλίνωτη αύξηση των τιμών ;
Ως πότε, αντί της εικόνας των επίορκων πολιτικών – κάθε παράταξης και εποχής – καθισμένους στο σκαμνί, ο στενάζων ελληνικός λαός, θα βλέπει και θα διαβάζει προκλητικές συνεντεύξεις τους ή θα τους παρατηρεί να διέρχονται επί θωρακισμένων λιμουζινών, φρουρούμενοι από αστυνομικούς, που ο πολίτης πληρώνει ;

Πολλά μπορεί ν΄ ανεχθεί ο έλληνας, παιχνίδια, όμως, με το δίκιο και το φιλότιμό του δεν ανέχτηκε ποτέ ! Τη δε ανοχή του, όσοι την υποτίμησαν, ακριβά και σκληρά την πλήρωσαν !...