Πιο πιθανή είναι η ερμηνεία ότι τούτη τη φορά οι ψηφοφόροι, κουρασμένοι, δεν προσδοκούσαν τίποτα για να πανηγυρίσουν. Στις αναμετρήσεις της τελευταίας πενταετίας, οι πολίτες τρέχουν αλαλιασμένοι στον ένα για να αποφύγουν τον άλλο και τανάπαλιν. Κάποτε στη σαστισμάρα τους, έτρεξαν και στον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως το νέο αίμα του νέου παιδιού δώσει μια διέξοδο. Επέστρεψαν τρομοκρατημένοι. Και τον Ιούλιο πήγαν για μπάνιο, παρατώντας σύξυλες τις κάλπες των ευρωεκλογών. Η γενναιόδωρη ψήφος στο ΠΑΣΟΚ δόθηκε εκβιασμένα. Πολλοί το ψήφισαν, μόνο και μόνο για να αποκλείσουν νέες εκλογές, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο νικητής των εκλογών δεν ζει σε κλίμα ευφορίας, αλλά απαιτήσεων, στη μέση μιας οικονομικής κρίσης που είναι κυρίως γηγενής, όσο και αν η ΝΔ παρίστανε το θύμα της διεθνούς κρίσης. Ωστόσο, οι μέχρι στιγμής κινήσεις του πρωθυπουργού, εμπνέουν αισιοδοξία. Θετική ήταν η παρουσία πολλών νέων προσώπων στο υπουργικό συμβούλιο και ο περιορισμός των παλαιοκομματικών. Θετική, αλλά ρισκαδόρικη για τον ίδιο. Δυστυχώς, ο χαρισματικός πατέρας του φρόντισε να μην υπάρχει θεσμικό αντίβαρο στην πρωθυπουργική εξουσία. Η απουσία των «θεσμικών» παλαιοκομματικών εντείνει αυτή την ανισορροπία και ρίχνει πρόσθετες ευθύνες στον πρωθυπουργό, που επωμίζεται οποιοδήποτε λάθος των νέων προσώπων. Θετική ήταν και η προσφορά υπουργείου στους Οικολόγους Πράσινους, και ας την αρνήθηκαν. Θετικότερη θα ήταν και μια ανάλογη κίνηση προς τη ΝΔ. Θα έδειχνε τη συναίσθηση του μεγέθους των προβλημάτων και την ανάγκη ευρείας συσπείρωσης. Τη χρειάζεται την ευρεία συσπείρωση, διότι ο εχθρός βρίσκεται και μέσα στο κόμμα του. Κυρίως στους συνδικαλιστές των συντεχνιών και των «κεκτημένων». Αν δεν συγκρουστεί με αυτούς, δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα. Θετική ήταν η μείωση του αριθμού των υπουργείων. Θετική και η ίδρυση υπουργείου Περιβάλλοντος. Θετικός και ο διαχωρισμός των υπουργείων Οικονομικών και Οικονομίας. Τον ζητάει ο Στέφανος Μάνος εδώ και δυο χρόνια, αλλά ο ταπεινός κ. Καραμανλής δεν καταδέχτηκε να ασχοληθεί με τέτοια ταπεινά ζητήματα.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να ζει σε κλίμα απαιτήσεων, την ίδια στιγμή βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μην έχει αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν ακριβώς όπως ο Κ. Καραμανλής πριν πέντε χρόνια. Η ΝΔ πάσχει από την εσωστρεφή νόσο της ήττας και της προεδρολογίας. Από τους τρεις επικρατέστερους, μέχρι στιγμής δελφίνους, οι δυο (Σαμαράς και Αβραμόπουλος) χαρακτηρίζονται από την αβάσταχτη ελαφρότητα της ίδρυσης δικών τους κομμάτων, και επιστροφής μετά με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Η ελαφρότητα δεν συμβιβάζεται με την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα που απαιτείται για έναν αρχηγό κράτους. Ίσως η Ντόρα δεν είναι ιδανικό πρόσωπο για πρωθυπουργός, αλλά είναι η σοβαρότερη ανάμεσα στους τρεις. Έγραψα τη λέξη «σχεδόν», διότι υπάρχει μια διαφορά μεταξύ 2004 και 2009. Η διαφορά λέγεται Καρατζαφέρης. Το ΛΑΟΣ θα είναι η πραγματική αντιπολίτευση. Έσερνε την κυβέρνηση της ΝΔ στο λαϊκισμό του, με το φόβο απώλειας ψήφων. Για τον ίδιο λόγο θα σέρνει μια -άβουλη για μεγάλο διάστημα- αντιπολίτευση της ΝΔ. Οι 15 βουλευτές του δίνουν το δικαίωμα να απαιτεί ονομαστικές ψηφοφορίες, και εκεί είναι φανερό ότι η λαϊκή Δεξιά της ΝΔ θα ακολουθεί ανήμπορη την απλοϊκή ακροδεξιά γραμμή του. Η μεταβολή του συσχετισμού ανάμεσα στα μικρά κόμματα υπέρ του ΛΑΟΣ, εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για τη δημοκρατία και την ειρηνική κοινωνική συνύπαρξη. Τα δυο αλληλομισούμενα κόμματα της Αριστεράς είδαν να μειώνονται οι ψήφοι και τα ποσοστά τους (κατά περίπου 12%), παρά τις προσδοκίες τους ότι η αύξηση της κρίσης και της ανεργίας θα έφερναν κοντά τους δυσαρεστημένους πολίτες. Η αύξηση των ψήφων του ΛΑΟΣ τους στερεί το βολικό επιχείρημα της «πόλωσης», που επιστρατεύουν όποτε πέφτουν τα ποσοστά τους. Αποδείχτηκε ότι η κρίση και η ανεργία δεν σπρώχνουν τους πολίτες στην παραδοσιακή Αριστερά, αλλά στο λαϊκισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία της ακροδεξιάς. Το φαινόμενο το ζήσαμε και στο μεσοπόλεμο και οι συνέπειές του ήταν τραγικές. Εύχομαι, λοιπόν, από καρδιάς στο Γιώργο Παπανδρέου καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο του, για το καλό του τόπου. Είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία πριν μια ακόμη καταστροφή.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου